El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

sábado, 26 de marzo de 2011

Se non o entendes, non o xulgues

Querida Lela,
     Non podes dicir que fracasaches só porque a túa filla non se pareza a ti nin herdara os teus gustos nin a túa forma de ir polo mundo. Ten a súa propia visiòn das cousas, vive nunha época distinta á túa e tivo as súas propias experiencias. Todo iso nada ten que ver contigo nin co que fixeras por ela, non esquezas cando só era un proxecto na túa vida e non pedías máis que fora unha persoa normal, cos seus seus dez dedos, xa non te acordas? Como cambiaron as cousas! Ao pouco xa querías que fora a máis lista da súa clase, a mellor  en ximnasia e que, por suposto, fora simpática e agradable. Cando foi pequena quizais puideches intentar moldeala segundo as túas expectativas, pero cando unha persoa ten fillos ten que ser consciente de que está a ser testemuña, desde o momento que nacen, dun proceso de transformación nun ser humano adulto e independente. Nada do que fagas por impedilo lle vai axudar para o seu desenvolvemento natural e no proceso de crecemento está a aparición do seu espíritu crítico e a necesidade de vivir segundo as normas que vaia tomando como propias, moitas delas a levarán a tomar decisións que ti non entendes, pero non por iso podes concluir que se está a equivocar ou que se vai arrepentir por facelo. Non funcionan así as cousas, Lela.

     Se non entendes algo, non o xulgues. Poida que se trate da túa filla, pero non deixa de ser unha muller do século XXI con capacidade para tomar as súas propias decisións. Non estar ao seu lado só fará que cando precise apoio e comprensión non sexa a ti a quen acuda, e cada día se sinta máis estraña ao teu lado e decida que xa non vale a pena contarche as cousas se só atopa recriminacións e ataques directos á súa persoa e a súa forma de vivir.


     As normas da túa vida só serven para ti, miña amiga, e para demostrar que queres realmente a túa filla como proclamaches sempre tes que querela sen condicións, sen prexuizos, aceptándoa que é así e non vai cambiar por ti e, no caso de que estivera disposta a facelo, se realmente é amor o que sintes por ela,  non llo deberías consentir. Querer a alguén deste xeito non é sinxelo, pero é a túa filla e non fixo máis que vivir a vida da maneira que a fai feliz. Que non coinciden os seus plans cos que tiñas pensados para ela? Bueno, seguramente túa nai podería dicir o mesmo de ti e nunca te deixou de querer por iso. Non deberías permitir que os teus prexuizos falen por ti porque se finalmente ela se vaia sentirás que a parte máis fermosa da túa vida desaparece con ela e desexarás que todo volva atrás, e esa posibilidade aínda non hai ninguén que a fixera viable e sábelo, por iso antes de facer ou dicir nada ten presente canto a queres e que pouco custa facer dano. Pensa en todo isto e non deixes de manterme ao corrente. A miña aperta máis sincera desde Babia, onde sabes que sempre terás un sitio para cando necesites descansar.

jueves, 24 de marzo de 2011

Cuando tú quieras...

Querida Huma (3):

 Seguimos tus cambios                                                           
tenemos ilusión por ti.                                 
pero sin despedirte 
nos lanzas miradas de desprecio                                                                        
malintencionadas para
evitar  los abrazos y besos, sin 
respuesta sobre qué te hizo marchar de nuestro lado.

 Pero no todo termina ahí,
 ¿A dónde vas cuando no duermes en casa?
me duele que no tengamos un sitio a tu lado.
Te vamos a esperar 
para cuando necesites volver a soñar.                                    
será cuándo tú quieras.

martes, 22 de marzo de 2011

A súa cara máis fermosa

Querida Noname (3):

 Di que si,
 cun sorriso nos beizos.
 Non sei como estar ao seu lado.
 nunca pensaras en compartir a túa vida
 cun corpo que se  move
cara a  esperanza dun futuro. 

Non deixes que pase sen pasar.
A vida obrígate a  intentalo. 
Que  te enganen,  non importa 
a liña do horizonte é a mesma para todos
vive a vida rozaándoa coa punta dos dedos!

lunes, 21 de marzo de 2011

Buena suerte, pequeña

Querido G:

 Después de vagando
donde las cervezas vacías se acumulaban
no importaba si era noche o día, me resultó difícil situarlo a tu lado,
                                                
No importaba cuándo empezaba porque
nunca finalizaría; y
no lo reconozco
no era como ahora,
no tenía humo de los cigarrillos
que no me dejara ver el presente,
que vino después.

     El también estaba melancólico,                                       
no dejaba de repetir que estaba contigo                                  
todo lo que habia sido
le trajo lágrimas a los ojos.

A lo mejor mi presencia
 Fue la oportunidad que estaba buscando,
porque necesitaba encontrarte.
Dudó de ti o
 o de número de teléfono. Y
se marchó con un "buena suerte, pequeña"             .

Llevo días manoseando  el número
 ¿será buen momento?
 Lo haré pronto, ya sólo hay que decidirse   .

miércoles, 16 de marzo de 2011

David contra Goliat

Querido Mundo (3):

   
     Con un nuevo temblor nos recordaste que estás aquí y mostraste tu disconformidad a las decisiciones que se toman para que los humanos tengamos una vida mejor a costa de tu propia existencia. Provocaste una sacudida o quizás fuera sólo una reacción al malestar que llevas tiempo silenciando. Mostraste tu cara más agresiva con un terremoto en Japón, seguido de un tsunami que puso a prueba, una vez  más, la debilidad humana. Afectó gravemente a una central nuclear que se creía que resistiría todo cuanto pudiera pasar, y quedó contanscia que se referían a todo lo que podía pasar excepto esto, porque la fuga nuclear se ha producido, se expande en este momento llevada por el viento, una radiación que afecta a todo ser vivo con el que entre en contacto.

     Nos pone los pies en la tierra para saber que estamos jugando con fuego, con un fuego que non sólo quema, sino que mata, invisible y rápidamente mata. Pasó ya en 1986 cuando quisimos demostrar que todo estaba bajo control y traspasamos el pequeño ámbito de poder con el que contábamos, perdimos la confianza en el conocimiento que se consideraba cierto y exento de dudas, pusimos en peligro a toda la humanidad para demostrarnos que lo podíamos hacer y murió mucha gente, y sufrió mucha gente... Hoy volvemos a recordar el hecho aunque se intente no mencionar feches ni lugares para no establecer similitudes, pero es lo mismo, nos confiamos, volvimos a creernos infalibles cuando no somos más que unos seres diminutos intentando controlar una fuente de energía sobre la que no conocen más que una mínima parte.  Dicen que los humanos aprender de sus errores, pero en este caso seremos afortunados si no perecemos en el intento.

     Ojalá cuando te vuleva a escribir haya pasado lo peor y podamos decir que hemos avanzado en algo.Ojalá este episodio no traiga más muertos de los que ya están contabilizados. Ojalá esto sirva para que cambie el rumbo de lo que se considera progreso y que no es más que un conjunto de medidas que te hacen daño y te ponen en guardia. Ojalá...

lunes, 14 de marzo de 2011

Las supermujeres

Querido  Nuevo Siglo,

     Con tu llegada llegaría el tiempo de las mujeres en que serían escuchadas y visibles en  sus reivindicaciones, donde se analizaría su situación para poner fin a un tiempo demasiado largo ya de discrimaciones de la mujer por el simple hecho de serlo, basándose en la creencia falsa de que es el ser débil, incapaz de tomar decisiciones, con cambios de humor que le impedirían estar al cien por cien en cualquier empresa que realicen, seres pasionales cuya sensibilidad sería utilizada para derrotarla y ganarle la partida.

     Todo eso lo sufren las mujeres a día de hoy, prejuicios sin base científica alguna, simple palabrería de una buena campaña de márketing orquestada para evitar que la mujer arrebate derechos que históricamente le han pertenecido al hombre. Pero la mujer ha salido de casa, ha encontrado trabajo, tiene su propia remuneración, decide sobre su capacidad reproductora... ha ganado terreno, pero sigue recayendo sobre sus hombros todo el peso de las tareas pasadas, las consideradas femeninas, esto es, la casa y los hijos. Por tanto son, a día de hoy, unas mujeres con doble carga y se les ve cansadas, fatigadas, estresadas, etc. sin que se vea por ninguna parte recompensa a tanto esfuerzo.

     Las nuevas generaciones criadas por estas supermujeres ven a sus madres a un ritmo de vida que casi no les permite disfrutar de sí mismas, siempre preocupándose por los demás, haciendo frente  a  determinadas renuncias en el plano personal unas veces, en el profesional otras, para lograr tener lo que a sus colegas masculinos se les concede. Son testigos sus hijas de este monumental esfuerzo y estamos ante la posibilidad de que esta nueva generación que entra llamando  a la puerta no quiera seguir con ese rol, no acepte la doble carga y decida no tener hijos, ya que en países como el nuestro ser madre limita tus derechos, está penalizado en el mundo laboral. Quizás para el mundo empresarial esta sea una buena noticia, pero para el futuro del ser humano es un estacazo en el corazón, una decisión que lo aboca a su extinción.

     No se sabe cuál es el verdadero coste de este acoso a la maternidad, pero si la maternidad cae... caemos todos.

sábado, 5 de marzo de 2011

Promesas da aldea global

Querido Aldalao:
     Entendo as túas preocupacións porque as comparto plenamente. Quen nos ía dicir que a globalización sería isto ou que o capitalismo sería tan agresivo que aumentaría o número de pobres no mundo a un ritmo tan rápido que case non hai tempo para contalos. Aínda recordo cando acudiamos xuntos as charlas sobre a aldea global, acórdaste? Todos nós cun pé posto nese avance que sería para a humanidade a verdadeira globalización, coas posiblidades que iso traía. Que fermoso era o que nos contaban de como se ía poder estar tranquilamente na túa casa fabricando algo tradicional da túa aldea e o teu traballo transcendería ao resto do mundo; ou como os coñecementos non entenderías de fronteiras e correrías en ambas direccións sen ningún tipo de traba. Estas e outras cousas fixeron que apoiaramos a globalización como forma para acabar de eterna dependencia de mandatarios incapaces e interesados só na súa persoa.

     Que ilusos! Que pouco durou a énfase da que as cousas se poderían facer de xeito distinto e todos viviriamos mellor. Nada más poñerse a idea da aldea glogal marcha, o capitalismo mercou a patente e fixo dela unha canle ideal para que todos xogaran as súas normas salvaxes de producir-consumir sen pensar en recursos escasos, dano ao medio ambiente, estado de benestar, educación básica como dereito fundamental, etc. Para vivir houbo que poñerse a fabricar algo ou colaborar na súa producción para convencer despois á xente, que lle comezamos a chamar consumidores, que necesitaban dese novo producto para vivir mellor, e así unha e outra vez ata que as vidas deixaron de ser o que eran ata ese momento para converterse nun proceso de coleción de diversos obxectos que nada aportan máis que a simple posesión, cada vez máis curta a súa vida pola saída ao mercado de novos productos que os substitúan...Traendo a este mundo máis materiais e menos humanos, cambiamos o subxectivo polo obxectivo e co paso dos días dentro desta roda a felicidade vaise escapando, xa que esta non se pode vender nin mercar, non ten sitio no sistema.Coa tristura non sucede o mesmo. Existen datos da riqueza que produce que a xente estea triste e querer cambiar o estado de ánimo sen cambiar nada da vida que levamos; e convéncente cunha fórmula que che vai dando a felicidade perdida a plazos, en forma de pílulas. Unha nova dependencia que non provoca nada máis que apatía na xente triste, deixar de sentir todo como remedio para non nada en absoluto.

     Non funciona nada como dixeran nun primeiro momento. Como tantas outras utopías esta tamén será un exemplo de fracaso de ser humano por mellorar a súa vida. Din que o importante é intentalo, pero neste caso non haberá remedio que consiga paliar tanto dano provocado có simple propósito de gañar diñeiro.

     Espero que na túa visión non haxa tantas tonalidades de grises como esta e me poidas aportar outros datos que me fagan ver que todos estes cambios teñen o seu lado bo. Espero novas túas. Unha aperta grande desde Babia.

miércoles, 2 de marzo de 2011

En un mundo de un solo habitante

Querida Huma :

Estás triste, 
La soledad se ha instalado en tus pasos.
Te sientas a nuestro lado pero
nuestra compañía no llega a rozarte. 

Tengo miedo de lo pasa dentro de ti. 
No lloras ni ríes, no niegas ni afirmas, 
Han pasado más de dos meses 
y no sé qué es lo que sientes,
si sientes algo o te has quedado vacía. 

Lo bueno y lo malo se compensan pero
no hay explicación que pueda consolarte,
todo lo que te pueda decir será poco para que 
la tormenta  que se desarrolla en ti se calme. 

el error de eliminar pasado y presente, 
vagando en un espacio atemporal, 
sintiendo que nada es justo, 
es como torturarse poco a poco, distorsionando
todo lo que fue para llegar a no tener nada.

Creo que te martiriza saber que la vida puede seguir sin ella, 
que todo puede ser posible sin su abrazo. 
La muerte separa las cuerpos, pero 
no impide sentir cerca a quien tanto quisimos. 
Tienes que encontrar esa vía de comunicación para
recuperarla  y recuperarte tú también.