El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

jueves, 28 de abril de 2011

Deja que sea yo

Querida Faith (2):

buceando por las fotos
jóvenes caras me observan
los veo y casi no los reconozco pero los quiero y los añoro.
algo tan difuso e inseguro como el futuro,
 se creían afortunados,
intocables.¿Te acuerdas ?

   
buscábamos otras cosas,            otros fines
leyendo en voz alta los poemas de Bob Dylan,
marcándonos para siempre y por siempre. Y
con la voz del maestro
el tiempo se parase en ese momento y
un nuevo día que aparecía con la llegada de la noche.

Tres almas jóvenes
para siempre como tesoro intemporal,
algo                                  casi mágico,
consigue hacerme recordar que hubo un tiempo en el que rozamos la inmortalidad,
con tu voz suave diciendo:



Bendigo el día en que te encontré
quiero mis manos a tu alrededor
y así rogarte: deja que sea yo.

No te lleves este cielo de alguien
si tienes que abrazarte a alguien
ahora y siempre, deja que sea yo.

Cada momento que nos encontramos, amor
encuentro un amor completo
sin tu dulce amor, ¿qué vida sería?

Así que nunca me dejes solo
dime que tú sólo me amas a mí
y di que siempre dejarás que sea yo.


sábado, 23 de abril de 2011

O sorriso de teu corazón

Querida Lela (2):

     Chorar porque as cousas non saen como nós esperamos non é unha solución. É unha forma de liberar o sentimento que nos afoga, consegue que nos sintamos mellor por un momento, é normal e humano, e cando se está triste ata é recomenble facelo, pero non é unha solución. Deberías tratar de saber que é o que te fai sentir así. En vez de buscar culpabilidades nos demais por que non te paras a ver que puideches facer ti, cal foi a decisión que conlevou todas as demais e que rematou por arrastrarte ata o sitio no que te atopas agora, onde pensas que todos che deron as costas, ninguén te entende e que, por suposto, ti non fixeches nada para merecer semellante final.

     Nin é un final, nin estás soa nin ninguén che deu as costas. As persoas actúan segundo patróns de comportamento que as veces son difíciles de comprender. Ti seguiches unhas regras que funcionaron mentres todo o que te rodeaba se mantivo estático, pero que se mostraron inservibles cando a vida se abriu paso e lle deu a volta ao mundo coñecido para traer aire fresco que o levou todo por diante, incluidas as túas regras. Por que non cambiaches?  Inexplicablemente aferrácheste a un mundo que xa non existía e pereceu a muller que eras, pero hai moitas máis mulleres en ti e algunhas delas están a pedir paso, de aí as túas dúbidas. Xa non todo é branco ou negro, comezas a ver grises en distintas tonalidades que fan que te sintas estraña contigo mesma.Non te asustes por iso. As dúbidas traerán preguntas que só ti poderás contestar e nas respostas atoparás toda unha nova gama de cores que lle darán luz a túa vida e verás unha saída que te levará a reecontrarte no espello cunha nova muller que será unha nova versión de ti mesma. E todo recobrará o seu  sentido.

     Ninguén dixo que vivir fora a ser fácil, nacemos no medio da dor, facémonos grandes a través de distintas fases de dor: amar doe, deixar de amar tamén, como doe ter fillos ou ver como se marchan cando xa non nos necesitan... pero non é unha dor absoluta, é unha dor misturada con moitos outros sentimentos, todos irreprimibles que fan que sexamos o que somos; porque a vida aínda que non a cheguemos a entender é o que é e no fondo só se trata de vivila  e ser felices mentres dure.

     Non deixes que as nubes da túa cabeza empañen o sorriso de teu corazón, eres forte para superar este cambio e todos os que veñan. Non te esquezas que aquí en Babia terás sempre un fogar ao que volver. Un bico enorme, Lela.

martes, 19 de abril de 2011

No lleguemos otra vez tarde

Querido Nuevo Siglo (2):
     Nunca ha sido fácil ser mujer en un mundo de hombres. Pero con la llegada de estos nuevos tiempos en los que está plenamente reconocida la igualdad entre hombres y mujeres, el reconocimiento de la capacidad jurídica, la independendia del patriarca y el control de la natalidad  se podría esperar que se diera un avance claro cara a una vida más fácil, pero es un hecho nos enfrentamos a problemas nuevos que surgen del logro de ciertas libertades, de la realización del deseo de ser mujer trabajadora y madre al mismo tiempo.

     No parece que se proteja a la mujer en su capacidad reproductiva, sino que se penaliza y se utliliza la palabra igualdad en un sentido distinto del que fue considerada. Mujer y hombre son iguales en derechos y obligaciones para todos los ámbitos, excepto en lo que a maternidad se refiere, es un hecho biológico, sólo  hay un sujeto a proteger: la mujer. Y a pesar de las múltiples políticas llevadas a cabo para garantizar que no siga cayendo la demografía tal y como se observa en la pirámide poblacional y se garantice el sistema de bienestar en el futuro hace falta que nazcan más niños en el mundo. Sin embargo, tambien es necesario que hoy en día  la mujer trabaje fuera de casa. Y tener un niño conlleva, para la mujer, discriminaciones por el simple hecho de estar embarazada, despidos improcedentes para evitarse tener que cubrir una baja por maternidad o para evitar las posibles ausencias futuras del trabajo cuando el niño se ponga enfermo. Y todo porque las cargas de tener una familia recaen el la mujer. Al hombre le sale gratis tener un hijo, ya que son pocos los que hacen uso de la baja por paternidad, o los que suspenden su contrato de trabajo para el cuidado del hijo, o los que faltan al trabajo para llevarlo al médico todas la veces que haga falta ni hacen uno de las excedencias para cuidado de hijo, y no lo hacen porque esto les perjudicaría en su trabajo, tanto en la promoción como en el mantenimiento del mismo, pero que si lo hicieran sería un paso enorme para lograr la igualdad entre hombre y mujer frente al proyecto de familia. Pero mientras esto sea así la discriminación será la situación que tendrá que sufrir una mujer que quiere tener un hijo, y por eso se retrasa la edad para tener el primer hijo que cada vez más es el único hijo, o se decide no tener ninguno.

     Nos llenamos la boca hablando de igualdad, pero sigue primando las ideas arcaicas de que el matrimonio es para que la mujer se ocupe de la prole y de la casa, y el patrimonio es para que el hombre gestione los bienes que consigue con su trabajo, consiguiendo la dependencia heredada de la mujer al hombre, ¿hasta cuándo se seguirán fomentando estas prácticas? ¿cuándo se pasará de la igualdad formal a la igualdad real? ¿cuánto hay que esperar para que la discriminación por el hecho de tener un hijo sea cosa del pasado?

     No quiero que lleguemos tarde otra vez para solucionar un problema que nos afecta a todos, porque todos tuvimos madre y sabemos de lo que hablamos. Esperemos que esto cambie de una vez por todas, un abrazo grande.

jueves, 14 de abril de 2011

La cuadratura del círculo

Querida Huma (4):

la familia es la cuadratura del círculo.
sus normas no escritas, sus códigos de honor y las incongruencias
cosas que nos hacen ser como somos,   
nada tiene que ver que seamos cada uno distinto del otro
lo que verdaderamente te duele es el silencio.

La falta de palabras, la ausencia de quién somos
las emitimos en voz alta y
no es lo que queremos saber
sólo lo que nos quieren decir

Lo que se dice es porque se quiere decirlo,
hay secretos que todos conocen y
que a veces, de tanto ocultar 
se pierden y los pierden quienes viven con nosotros.
.
Los secretos,
las confidencias,
los miedos,
los amores fugaces,
los amigos íntimos,
las declaraciones de principios...

martes, 12 de abril de 2011

En tan pouco tempo...

 Querida Noname (4):

non podes borrar dun golpe todo
o mundo e Comezar a prepararte
para o que vai vir,
sentir que o que fixeches tivo sentido,
volverás a sentirte perdida, derrotada e cansa.

a intolerancia fronte
palabras das que te poidas arrepentir.
os estereotipos negativos  existen
                                     

domingo, 10 de abril de 2011

Un beso eterno

Querido Gisua (4):

  Escuchar el fantasma del miedo y la apatía.
Tu voz  había vuelto a casa,
libre ya de ataduras me dediqué a ti.

    
Un segundo,
de la soledad acumulada que cada uno de nosotros
estaba temblando
y sin decir nada más me reconociste,
que seguía viviendo en ti

Fuiste mi alegría cuando había perdido la sonrisa,
 mi ángel salvador,
para darme un motivo,
una alegría más para vivir.
momentos  perfectos desde que te conocí y
ahora que parece que me crees.

jueves, 7 de abril de 2011

O futuro volve estar noutra parte

Querido Aldalao (2):

     Sigo sen saber se a túa marcha fóra deste país serviu para algo. Desde que non se escoita a túa voz os conceptos non fan máis que misturarse uns con outros, son pisoteados constantemente polos demagogos que nos dirixen ata darlles o significado que a eles mellor lles convén. Parece como se a linguaxe tivera funcións para as que non foi creada. Cada día vense máis exemplos de discursos cheos de frases pervertidas que se fan desde a estética e non desde a dialéctica, como a ti tanto che gustaba. Non buscan a participación do pobo, senón a súa idolatría. Xa non importan os feitos senón os eslógans publicitarios.

     Non se fartan de dicir todo o que poden facer, pero eu só vexo o que non fan. Síntome enganada cando aparecen gráficos do crecemento económico global, do IPC, do déficil público, do gasto público e din que se está a mellorar, e esperan que o creamos e aceptemos os datos sen opinar. Esquecen que para saber que  minten só se hai que saír a rúa e dar unha volta polo barrio para comprobar que o crecemento non está por ningures, senón que cada día son máis os negocios que teñen que botar o peche; o IPC materialízase cando hai que ir facer a compra cada día e comprobamos que co paso de tempo mercamos menos cousas cos mesmos cartos; o gasto público apreciámolo cos recortes nas prestacións públicas , as subvencións e axudas públicas cada vez máis escasas e que dentro de pouco non pasarán de ser un recordo do pasado; e sobretodo e antetodo o paro, a falta de traballo e a incapacidade do sistema para crear novos postos de traballo. A nós non nos fan falta estadísticas ou gráficos para saber cal é a realidade do noso país.

     E mentres vólvese impoñer a obriga de ter que marchar como ti fixeches fai tantos anos. Parece incrible que despois de tanto como loitaches para conseguir o que lle deu prosperidade a este país se viñera todo abaixo tan rapidamente e o futuro volva estar noutra parte, sempre fóra de aquí, sempre lonxe de aquí; separando as familias, as comunidades, o sentimento de país... Sen crer moito nas nacións creo na identidade dos pobos e sinto tristura ao comprobar que outra vez estamos espallados polo mundo, outra vez sen data de regreso, outro atranco para lograr que vexa a luz o proxecto que ideaches para todos nós.

     Quizais no fondo o destino exista e este sexa o que nos marca o camiño a seguir, ou quizais esteamos a deixar o país en mans de xente que non está preparada e non fai máis que cometer os mesmos erros unha e outra vez. Dime que é o que está a ocorrer e se se pode facer algo para deter esta perda tan grande, espero a túa resposta, ti que sempre soubeches tanto... 

     Un bico enorme desde Babia. Volve pronto, necesitámoste.

martes, 5 de abril de 2011

Ni se come ni se bebe

Querido Mundo (4):

El 97 por ciento de nuestro planeta es agua salada , la cual se encuentra principalmente en los océanos y mares; sólo el 3 por ciento de su volumen es dulce y, por lo tanto apta para el consumo humano. De esta última, sólo un 1 por ciento está en estado líquido. Sabiendo esto no se hace nada por paralizar la contaminación creciente que se ejerce sobre la esencial fuente de vida que es el agua.para los seres que habitamos este pequeño mundo

     Hay una total desproporción entre los usos que se le da en los llamados países desarrollados y los países en vías de desarrollo. Dimos un salto de gigante al conseguir que con sólo abrir el grifo pudíeramos disfrutar de manera automática de ese preciado líquido, mientras en otras partes del mundo tienen que recorrer varios quilómetros para conseguir unos pocos litros. Se estima que aproximadamente el 70 por ciento del agua dulce es usada para agricultura. El agua en la industria absorbe una media del 20 por ciento del consumo mundial, empleándose en tareas de refrigeración , transporte y como disolvente de una gran variedad de sustancias químicas. El consumo doméstico absorbe el 10 por ciento restante. Está presente en todo lo que hacemos y necesitamos, somos conscientes que sin ella no podríamos vivir y sin embargo somos incapaces de cuidar las principales fuentes de agua ni asegurar el acceso de todos a la misma.


     Tenemos los datos y los conocimientos para poder detener esta senda preocupante que se presenta ante nosotros, y sin embargo somos testigos de cómo se desecan pantanos y ríos, como se vierten al mar toneladas de litros de contaminantes que no van a ser eliminados en cientos de años, o quizás nunca... despilfarramos agua en zonas residenciales que ya se presentan sobreexplotadas, pero las dotamos con piscina, césped, campos de golf y si puede ser cerca de una playa o un parque acuático, lo más cerca posible... todo para que se siga creyendo que el dinero todo lo puede , pero que yo sepa por ahora el dinero ni se come, ni se bebe.

     Somos una vez pobres ignorantes tripulando un barco que tiene su propio ritmo; creemos que dominamos algo y lo que hacemos en apoderarnos de lo que no nos pertenece, tal y como se está haciendo con los que están comprando los manantiales potables que nos surten  de agua potable todos para comercializarla después como agua embotellada, ¿cómo es que los pudieron comprar? ¿a quién? 

      Tienen que cambiar muchas cosas, y entre ellas, nosotros mismos y la percepción del mundo en el que vivimos, la cuestión es saber cuándo y cómo lo haremos, pero para el bien de todos esperamos que sea pronto. Un abrazo grande desde Babia.

viernes, 1 de abril de 2011

Quiero creer que me lo creo

Querida Faith:

¡Qué difícil es creer !
Ya no me acuerdode dragones y mazmorras,
de Nunca Jamás o del travieso Peter Pan
    
Me parece increíble
creer en ciertas cosas y ¿sabes qué?
sólo veo desconfianza y tristeza por la belleza perdida.
No llegan los Reyes Magos o
ratoncito Pérez que nos deje una moneda a cambio de los dientes
y no es más que el olvido,                              
sin piratas y niños perdidos.

Por no creer no creemos ni en las personas que nos rodean,
es lo que nos esperaba y sin embargo avanzamos,
 No sé si la fe viene y va,
o si cuanto te abandona lo hace para siempre,
que aún se puede dar vida y no sentirse mal en el intento,
que la justicia es ciega y verde es la esperanza.

¿por qué no intentarlo?     .