El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

viernes, 29 de julio de 2011

Ya no tiene alma

Querida Faith :

 salir del engaño,
    no se trata de abandonar
       hay que tomarlo
          contaba contigo y con Mon
                                                        Mon ya no existe.
     Ya no tiene alma.
Es un cuerpo que avanza entre otros cuerpos.
dice que se encuentra bien,
              no tiene miedo del futuro,
              no piensa
             no sueña
                          Ni siente ni padece

a Mon lo mataron
                           y lo volvieron una "persona normal".
En nuestra aventura el mundo nos comió y
                                                               no somos más que los despojos del festín.
Lo que no fue aprovechable hoy camina por las calles

 
Si no pienso y siento como los demás no quiero que me cambien,
sé que no estoy sola,
aún quedan salvajes en este mundo,
sólo tenemos que buscarlos.
Podemos comenzar por aquí...
al menos por esta parte ya sumamos dos.


jueves, 28 de julio de 2011

O noso gran día

Querida Lela (5):
     Penso que chegamos a un punto da vida no que queixarse xa non aporta nada, ninguén vai vir a solucionarnos nin un só dos nosos problemas. Somos nós as que temos que movernos. Parece que estiveramos programadas para quedarnos só co malo e laiarnos da mala sorte que temos sen facer outra cousa.  Hoxe non vou seguir con esta dinámica e vou conseguir que ti fagas o mesmo. 

     Quizais teñamos xa máis pasado ca futuro, e esteamos máis soas do que nunca pensamos, pero non por iso imos quedar paradas a espera de que a señora de negro nos veña buscar. Temos moito que facer, moito que aprender e moito que disfrutar. Tiveches o teu momento de reflexión pero o tempo pasa e non recibo resposta pola túa parte, só laios que nin me axudan a min nin che axudan a ti. Esta carta é o punto e final dunha etapa que levou por diante moitas das nosas ilusións, pero vai dar comezo a outra na que estaremos as dúas fronte ao mundo. Temos todo o necesario para que nos vaia ben. Só faltaba decidirse e eu xa o fixen polas dúas. Hoxe é día 28 de xullo, pois o 1 de agosto marchamos, imos comezar unha nova fase.

     Prepara todo para cambiar de escenario, recolle o imprescindible como se foras a facer unha viaxe e pon o demais en caixas para unha mudanza. O mellor para comezar unha nova vida é ter novas vistas, con novos veciños que non nos coñezan, con novas historias e novas oportunidades.  Xa non será o domingo o único día da semana no que agardar unha visita, poderá ser calquera ou seremos nós as que fagamos as visitas, non haberá máis normas que as que nós poñamos e xa non volveremos estar soas. Non quero adiantar moito máis para que todo sexa unha sorpresa, pero xa me tarde en chegar o día 1 de agosto. O noso gran día. Hai moito que facer e non quero deixar nada sen facer. Fermosa Lela, prepárate para ser feliz...

     Unha aperta inmensa desde Babia, onde os soños se poden facer realidade.

jueves, 21 de julio de 2011

El cincuenta por ciento

Querido Nuevo Siglo (5):
     ¿Es justa la paridad entre hombres y mujeres que se impone desde hace algún tiempo en las instituciones? Las mujeres han estado ignoradas y apartadas durante siglos de los puestos de poder y garantizarles ahora por ley el cincuenta por ciento de los puestos frente a los hombres parece ser una solución para paliar esa deuda histórica que se tiene con quienes representan casi la mitad de la población; pero la pregunta va más allá del hecho de la imposición por ley ya que, en realidad, este sistema no es justo. Es un hecho que hoy en día en muchos sectores la nuestra sociedad hay más mujeres que hombres, y no digamos si nos remitimos al alumnado que ocupan las aulas de nuestras universidades donde las mujeres son más y más visibles y activas que nunca. ¿Qué sucederá cuando accedan al mundo laboral? ¿Será suficiente con un cincuenta por ciento de las vacantes?

     Hay voces entre las que me incluyo que determinan que este porcentaje es una garantía para los hombre y no un derecho para las mujeres, quienes se verán relegadas otra vez a lo que se acordó cuando la situación era otra. A mi entender no se debería marcar un porcentaje, sino que si lo que se busca es la representatividad de ambos sexos habrá que hacerlo según se distribuyan los intereses entre ellos, y al igual que un día el mundo era de los hombres, hoy estamos en el siglo de las mujeres, el futuro se escribe en femenino y los puestos no pueden obedecer a una paridad que no es justa, sino a la valía de las personas, para ello tendremos que avanzar para eliminar viejos prejuicios y conseguir que frente a un trabajo se hable de personas, y no de hombres y mujeres. Sólo así conseguiremos un sistema justo.

     Cada vez estamos un poco más cerca de conseguirlo, pero hay aún mucho que hacer, mucho que decir y parece que apremia el tiempo. Hay algunos que se empeñan en frenar lo irrefrenable, pero por suerte para los que vemos de cara al futuro cada vez son menos y están más solos. Los tiempos cambian y nosotros tenemos que cambiar con ellos, y quien no lo haga se arriesga a quedarse en el camino. Nuevo Siglo, tú marcas el paso nosotros abrimos camino... 

     Un abrazo grande desde Babia.

sábado, 16 de julio de 2011

Volve pronto

Querido Aldalao (5):
     Realmente serve para algo todo o que estamos a facer? Perdo a fe a cada paso que sempre resulta ser falso e a ilusión de avanzar perde a batalla fronte á realidade que di que seguimos algúns no mesmo sitio, un pouco máis feo, un pouco máis triste, mentres outros perden posicións en favor da nada.

     Non atopo motivos para o que está a pasar, pero os que están á fronte do batallón parecen estar na miña mesma situación. Presentan proxectos e informes que mostran todo o contrario, queren convencernos para non botar pola borda os últimos esforzos cos que contamos, pero a túa voz, o teus pensamento, o teu querer non aparece por ningures nos seus papeis. Son seres opacos que se preocupan máis por conservar o seu sillón que polo futuro de todos nós,  reunénse para ter unha foto nova que colgar nas súas paredes que funcionan como expositor para as visitas protocolarias, pero non falan, xa non teñen nada novo que dicir e permanecen calados emitindo ese malditos informes, mostrando estadísticas que xustifiquen a súa existencia, pero que pasa con nós?

     Ao lado desta xente convertémonos en testemuñas xordas e mudas, en resumo, inútiles. Esperando por eles pasounos o momento, a ausencia de acción volveunos invisibles. Non te escoitamos, nin sequera nos estoitamos a nós mesmos, porque aínda que movemos os beizos para dicir o que nos pasa pola cabeza, xa non temos voz; eles eran a nosa voz, delegamos neles porque eran o futuro e tiñan ideas, pero non fixeron nada... e nesa mesma nada perdémonos nós.

     Estamos a tempo de facer unha cura para recuperar a voz? Poderemos recuperar o oído e que a realidade se pareza algo máis ao que un día soñamos? Non quero ser demasiado pesimista, pero o futuro próximo está pintado dunha cor demasiado escura para todas as ilusións coas que contabamos. Aldalao, precisamos a túa volta antes de perdelo todo. Coa túa forza todo é aínda posible. Volve pronto. Unha aperta forte desde Babia, onde seguimos en pé de guerra.

martes, 12 de julio de 2011

Algo de lo que te han robado

Querida Huma (6):

     Echarse a volar
                     el aterrizaje
                                     y el golpe siempre deja heridas.
     Lo duro no fue dejarse caer,
                    sino tropezar contra el suelo.
                                    me asusté al ver de cerca tus heridas.

     Estabas rota en pedazos
                sin embargo, no te quejabas nunca;
                                    ni siquiera cuando las heridas que se abrían en tu piel,

    El dolor se acumula dentro
                 a mayor dolor, mayor capacidad para sobrellevarlo
                                    hasta que un día dejamos de sentirlo. 

     Esperabas a la noche con la luz apagada
                                     con el silencio como cómplice comenzabas a emitir sonidos
                                     frases de resentimiento,
                                               de odio,
                                               de autocompasión
                                               de desesperación.. 

     tu subconsciente el que hablaba por ti,
     trataba de echar fuera lo que te atormenta desde  tiempo.
     el haberte dejado sola,
     para qué sirve querer a alguien si te quedas sola
     con el corazón roto
    qué es el futuro para alguien que no ve más allá del ahora mismo...

      verte indefensa
    sentir que eras la víctima
                                       de un mundo malvado
                                                                      que nada da y todo quita.
                                                                  
                                                                      Quiero estar a tu lado
                                      quiero poder mostrarte que la vida también tiene su cara buena,
   quiero quererte para que tú te quieras también.

viernes, 8 de julio de 2011

Cambios

Querida Noname (6):

    Foi algo non buscado,
sentín unha necesidade de desfacerme de algo
e díxenlle adeus.
con un xesto tan inocente coma ese
Gañei liberdade

      unha imaxe cruel de min que eu non tiña,
responde aos meus sorrisos con outros sorrisos
E a fermosura que da a liberdade
faise realidade nas miradas das persoas coas que me cruzo,
ao meu paso para comezar a cantar
" mira que eres linda, pero que preciosa eres..."

     sinto que quero vivir,
                             aproveitar cada día
                            sen tentar de agradar a ninguén máis que a min mesma.

Só hai unha vida
vino todo claro

lunes, 4 de julio de 2011

Sigues siendo mi inspiración

Querido

   cumpliría tus deseos,
     cumplo mi palabra
      quédate a dormir
          Hacer que una noche no termine nunca
             sólo hay que provocarlo y sucede.
                Esa es la magia. .

     Llevo tu aroma en mi piel
       Ahora ya conozco el camino.
         Eres tú  y  tu cuerpo sobre mí,
             mis manos aprendiéndote de memoria
                 tus manos dejando el rastro por mi cuerpo
                     un comienzo y nunca un fin.
                        Es la belleza de los amantes en nosotros mismos.

     Nos sorprendimos con  nuestros cuerpos,
     el paréntesis que nos mantuvo separados había sido demasiado largo
     el paso del tiempo no perdona
    Conseguía hacer eterno el detalle más nimio
     y te llevaba de la mano por su mundo

    Ahora me presento delante de ti con forma de mujer
que  a ti, adorador incansable de lo inesperado,
te gustaron los cambios
                  todos y cada uno de ellos.

 Sigues siendo mi inspiración
 La ausencia de distancia te hizo real,
Me despierto en ti  y duermo contigo Eres el mago de mi vida,
el que logra que el fin del mundo no sea una cosa tan mala si lo paso a tu lado. 

    .

sábado, 2 de julio de 2011

Agua, aire, alimento y sueño

Querido Mundo (6):

    
     Seguimos siendo pulgas que en su día a día sólo aspiran a saltar un poco más alto que las demás. Ansiamos tomar altura para conseguir despegarnos de lo que somos cuando avanzamos a ras de suelo, pero no dejamos nunca de ser pulgas, pequeños parásitos que viven en diferentes hábitats y se alimentan de la sangre de otros mamíferos.

     A diferencia de ellas tenemos muchas más necesidades, somos seres complejos que buscan su autorrealización. Tú pones los recursos y nosotros las capacidades para agotarlos. Tú nos has puesto la noche y el día para poder repartir actividad y pasividad a partes iguales, y nosotros nos las hemos  ingeniado para que la falta de luz en la noche no sea un problema que paralice todo lo que queremos hacer. Ya casi no dormimos, restamos horas de sueño porque en realidad hemos dejado de soñar y simplemente descansando correspondemos con una de las necesidades fisiológicas con las que hemos sido diseñados, y para no pasarnos demasiado tiempo en este "stand by" programamos la hora a la que hay que ponerse en marcha otra vez, siempre al acecho para que la máquina de producción mundial no se detenga.

     Dormir es una de esas necesidades pero no es la única,  el ser humano tiene también necesidad de agua, aire y alimento como elementos básicos para subsistir. Qué curioso que estemos todos de acuerdo con esto y que sean las mayores carencias que tenemos en este siglo XXI. El acceso al agua potable se está convirtiendo en un derecho que escasea, y por el que terminaremos pagando. El aire viene cada vez más cargado de partículas contaminantes que se meten en nuestro interior y nos contaminan a nosotros como una plaga silenciosa de la que no parecemos percatarnos. Los alimentos han sido alterados demasiadas veces para servir mejor a la gran industria alimentaria y ya no sabemos qué comemos; nos enseñaron que el color rosa sabe a fresa y el amarillo a limón, pero ya casi no nos acordamos cómo sabían en realidad una fresa o un limón. Es una contaminación visual, nos comemos lo bonito sin pensar en nada más.

      Pero aún con todo esto disfrutamos de estos derechos básicos, y hasta nos permitimos preocuparnos por otras necesidades en nuestra gran lista de necesidades, somos seres que vivimos mejor en la insatisfacción que en la plena satisfacción, damos lo mejor de nosotros mismos cuando surge desde dentro de cada uno la necesidad de lograr algo, nos movemos por necesidades, aunque haya veces en las que se cruce el deseo y nos volvemos irracionales, sin normas, sin principios, sólo instintos con patas, simples pulgas.

     Menos mal que sigues ahí, Mundo, y como un buen guardián nos sigues ofreciendo el día y la noche como referencia. No nos dejes nunca. Un beso grande desde Babia.