El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

martes, 27 de septiembre de 2011

Mancharse as mans

Querida Lela (7):
     Tomar un punto de partida equivocado lévate tomar conclusións equivocadas. E sinceramente creo que deberías cambiar o teu punto de partida, que o tes posto en alguén que xa non está. Tes que poñerte a ti como o centro de todo o teu mundo, e saber que é o que vas facer de agora en diante, pero mentres non o saibas estar aquí comigo ía ser unha boa maneira de comezar a ver todo doutro xeito.

     Isto non é unha volta atrás,  e dígoo porque na túa carta me contabas que non che apetecía volver a ser unha nena rural. Eu tampouco o levaría ben se fora todo como hai moitos anos, pero todo é distinto hoxe en día, hai moitos adiantos e o que poidamos facer será para nós e  para ninguén máis. Economía de subsistencia. Traballamos todos os días no terreo comunitario e está a dar os seus primeiros froitos. Parece algo incríble pero tanto tempo na cidade esquecérame a satisfacción que da o facer algo coas túas propias mans. Na cidade todo o dan feito, só se necesitan os cartos para poder vivir, que mentres os tes non hai problema pero cando escasean a vida na urbe transfórmase nun vagar dun lado ao outro buscando algo tan escaso somo a solidariedade dos demais. Aquí, en cambio, todos facemos algo e sempre hai traballo para todos e por suposto, recompensa inmediata polo traballo feito. Trátase de mancharse aa mans. Si, digo ben, mancharse as mans, algo que había moito tempo que non facía, e é que descubrín que para falar da vida hai que mancharse as mans e misturarse cos elementos, non se pode tratar de cambiar as cousas permanecendo aséptico. Hai que mollarse e mancharse para ver medrar a vida ao noso redor. Desde aí ao mellor non percibes a beleza que teñen estas pequenas cousas, pero cando veñas, porque sei que vas a vir, sorprenderaste do fermoso que é o volver ver as cousas auténticas da vida.

     Espero que nesta carta atoparas máis razóns para deixar que o vento do cambio te traia ata aquí, onde xa lles falei de ti a todos e esperan poder coñecerte pronto. Deixa de poñer escusas e vente xa. Un bico enorme.

lunes, 26 de septiembre de 2011

El proceso de sensibilización

Querida Faith

 Me siento triste al escribir estas líneas
pero peor es saber que es cierto lo que te cuento.
Soy un material más,
un ser que se volvió insensible
para poder levantarse cada día
y decir que sobrevives.

Dejé de lado los sentimientos
que me podían derrotar,
los que siempre lograron hacerme llorar,y hoy,
aunque más fuerte, me siento vacía,
tengo un espacio dentro que suena a hueco

Son muchos los síntomas
Al principio pensé que lo que ocurría
era que había cambiado mis gustos
pero no, no se trata de eso...
Las frases de amor que encierran canciones
se presentan ante mí como palabras carentes de sentido.
He perdido la capacidad de emocionarme.

jueves, 22 de septiembre de 2011

Anuncios

Querido Aldalao (7):
     Os que estudan o tema e non tiran a toalla buscan solucións e tratan de que o final desta función non sexa tan apresurado. Eles saben e din que fonoloxía do noso idioma é única, que ten unha forza para a poesía que non se atopa noutras, incluso para as canción de berce posúe algo diferente das demais linguas. Pode ser unha opción iso de ter unha utilidade ademais da que se lle supón para a práctica diaria, pero hai que ser realistas e dicir que cada día redúcese o número de persoas que lles cantan nanas aos seus pequenos ou que simplemente deciden pasar o tempo lendo poesías. 

     A crise económica é algo máis que unha crise económica, poñerlle este calificativo non deixa de ser algo paradóxico cando somos nós no fondo os que estamos en crise. Fálannos de que un libro é bo porque é un "best seller", e eu non sei ben que me quere dicir alguén que pretenda teña interese nun libro dicíndome isto, porque non sei o seu coñecemento de inglés pero a expresión non di máis que vendeu moitos exemplares, nada se fala dos motivos polos que se logrou, ou os medios polos que se levou a cabo, pero parece que é máis importante un libro que leva esa pegatina do que non a leva. Isto é extrapolable á música, películas, cadros ou, as veces, as persoas. Todo se cuantifica e adquire importancia segundo a cifra que leve ao lado. De aí que considere que temos a batalla perdida, precisamente en plena crise económica, cando se debería facer unha introspección para ver que se fixo mal, non, non facemos isto, senón que volvemos botar a vista a outro lado e esta vez aterramos en oriente, na gran fábrica do mundo e concluímos que o futuro se escribe en chinés.

     Como pretender manter a flote noso pequeno país de aínda non tres millóns de habitantes? Como conseguir deter esta desbandada de cidadáns que teñen a vista posta moi, moi lonxe de aquí? Ao mellor hai aínda alguna solución, pero eu non a vexo. Estou rodeada de múltiples anuncios que falan de posibilidades de saír desta crise, pero en ningún se fala de nós, todos anuncian profesores nativos de chinés, clases particulares de chinés, viaxes a China, comida chinesa...

     Quero verte pronto, necesito o teu consello para mantar a vista fixa no horizonte coñecido e que siga a ser así de coñecido por moitos anos máis. Unha aperta grande desde Babia.

sábado, 17 de septiembre de 2011

Feminismo

Querido Nuevo Siglo (7):
     Esta semana he vuelto a escuchar otro chiste estúpido sobre lesbianas y feministas, dos conceptos que desde siempre han ido de la mano sin entendar que de la misma forma que pueden ir unidos, pueden no tener nada que ver. El chiste decía: ¿sabes por qué dios creó a las lesbianas?- Para que las feministas no se reproduzcan.

     Estupideces como ésta son las que dan respuesta a la cuestión de si hoy, en pleno siglo XXI, son aún necesarias las feministas o son sólo una sombra alargada de un movimiento que tuvo su razón de ser hace ya mucho tiempo. La ignorancia es lo que más hace daño, extender la creencia que machismo y feminismo son las dos caras de una misma moneda, cuando el feminismo es, por definición, el movimiento que exige para las mujeres iguales derechos que para los hombres, por lo que viendo la situación actual de las mujeres en el mundo es más que nunca necesario que el movimiento feminista se haga más visible y que alce la voz en defensa de los principios que defiende. La lucha no sólo está centrada en los patrones vigentes entre hombres y mujeres, sino también hay que plantar frente a ciertos comentarios, artículos, opiniones, anuncios, etc. que buscan desprestigiar a este movimiento para debilitarlo  y conseguir que las nuevas generaciones vean al feminismo como algo que no va con ellas.

     Hay que lograr apartar ese mal uso del lenguaje que juega en nuestra contra y llamarle a las cosas por su nombre, y entender que las feministas (y los feministas) son personas que buscan la no discriminación por razón de sexo, que ansían lograr la igualdad, y todos aquellos que sólo quieren desprestigiar un trabajo así, deben ser observados con lupa, ya que sus intereses sólo pueden ser espúreos, y nunca deben ser receptores de nuestra confianza. Mantenerse fiel a ciertos principios es lo que nos hará avanzar, y que si alguien habla del feminismo lo haga con conocimiento de causa y no solamente con la en prejuicios infundados.

   Somos lo que somos y debemos tener claro qué queremos ser. Un abrazo grande desde Babia, donde llamamos a las cosas por su nombre.

martes, 13 de septiembre de 2011

Ilusión por ti

Querida Huma :

Debes empezar a buscar en otros ojos
lo que no encuentras en el reflejo que te devuelven los tuyos
hay que conseguir dar otra vuelta de tuerca y
saber convivir con la fealdad de experiencias,
pero endulzáldolas con todo lo que aún está por llegar.

Te dirán en multitud de ocasiones que la felicidad llegará,
que tienes que lograr encontrarla cada día,
que es la meta a alcanzar y que logrará
que vuelvas a sonreír y que esta sonrisa sea auténtica,

La felicidad no es algo concreto,
no hay que pensar en buscarla
porque así no se encontrará jamás.
Nos movemos por las ilusiones
que son las pequeñas alegrías
La ilusión nos remueve por dentro y poco a poco
conseguimos sentir lo que puede ser
algo parecido a la consabida felicidad.

lunes, 12 de septiembre de 2011

A miña rosa dos ventos

Querida Noname :

Estou ben,
teño a obriga de responder certas preguntas
A sensación é estraña, pero supoño que
despois de tantos anos de escuridade
o  mundo estaba aí, que eu estaba agochada del e non ao revés.
Na miña cabeza aparecen imaxes de meus pais
e vexo a mágoa que lle produce que eu
non teña marido e fillos
para iso me educaron e
para iso agardaron ano tras ano,
Non entendían máis nada que iso,
unha familia. 

sinto a necesidade de escusarme,
de intentar que comprendan
cuestións que eles non se atreven a formular,
pero non sei como se fai.
e penso na sorte que ti tes
que podes facer todo de novo
sen esas esperanzas postas en ti
que nunca se van ver cumpridas.

domingo, 11 de septiembre de 2011

Incondicionalmente

Querido Gisua (8):

Sé que lo disfrutas y lo aprecias pero
pareces no creértelo, o
tienes miedo de perderlo o perderme a mí.
sin embargo no desistiré de demostrarte que
estoy aquí para quedarme,
que tú eres la única razón por la que he vuelto a sonreír.
Ni tú ni yo podemos dar fechas sobre nada y
quizás eso lo haga eterno,
sólo nos queda vivir el momento
Sin miedos, sin temores.
Rendidos a la evidencia de lo que hoy disfrutamos tú y yo. 

Cada uno de nosotros hemos tenido
distintos fracasos que nos dejaron heridas,
El pasado nos conforma 
pero nunca nos condiciona
Yo sé cuánto te quiero
porque tú no eres tú cuando estás conmigo,
versión mejorada de la mejor imagen de ti mismo
Confía en mí como nunca has confiado en nadie,
de la misma forma que yo confío en ti.
Incondicionalmente.

lunes, 5 de septiembre de 2011

El silencio

Querido Mundo (8):

     Todo es ruido a nuestro alrededor. Por mucho que uno quiera alzar la voz para reivindicar un derecho tan legítimo como es el derecho a vivir, el sonido de nuestra voz resulta un esfuerzo vano en comparación con su ruido. Algo ensordecedor que viene de todas partes sin poder hallar el punto concreto de su formación. Todos contribuimos a que cada vez ese ruido sea mayor, aun sin quererlo. Hacerse oír frente a los gritos, gritando más es una muy mala táctica para llegar a tener éxito en la extinción de tanto ruido.

     Pero es un gran problema no poder escuchar lo que se avecina, la comunicación que puedas intentar establecer con cada uno de nosotros puede no llegar siquiera a percibirse y tu esfuerzo se pierde como tantas otras cosas importantes que se van perdiendo. Creo que ni somos conscientes del ruido que nos amenaza, nos acostumbramos a él e incluso cuando hay veces que cesa, el silencio que deja nos da miedo y recurrimos a cualquier forma de producción de sonidos para que el silencio no perdure más de lo que sería soportable. 

     El silencio puede ser peligroso. El silencio nos permite escuchar nuestros pensamientos, nos hacemos preguntas y podemos llegar a conclusiones que pueden hacer que tomemos decisiones que con el ruido nunca se producirían. El silencio nos permite dejar caer la vista sobre algo o alguien más tiempo del normal y mirarlo detenidamente para verlo como realmente es. Nada nos perturba, somos solamente nosotros y nuestra percepción del mundo sin condicionantes externos.

     Sin embargo, cada vez es más difícil encontrar eses momentos de silencio. Es algo que no pedimos, pero que en el fondo necesitamos, es silencio está el todo lo grande, y pese a ello, pasa desapercibido, dejando que sea el ruido el que mande, el que, como tantas otras cosas juegue en tu contra, haciendo inaudible tu grito de ayuda.

    No sé si recuperaremos el oído o moriremos todos sordos, pero no hay que dejar de intentar cambiar las cosas. Un abrazo grande desde Babia, donde seguimos resistiendo.