tag:blogger.com,1999:blog-89954231356709370132024-03-13T09:04:51.036-07:00Cartas desde BabiaTaiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.comBlogger92125tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-87898099298956133722012-03-27T03:54:00.000-07:002012-03-27T03:54:29.965-07:00Escola para pais<b>A quen interese...</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Parece curioso como paso do tempo e a chegada das novas tecnoloxías nos volve máis indecisos ca nunca. O ser humano que antes de humano é animal perdeu polo camiño a este século XXI os seus instintos máis primarios por unha racionalidade no comportamento totalmente artificial, pero ordenada. Produciuse un choque nas sociedades máis avanzadas que lles fixo a moitos perder o equilibrio, e mentres cumprían co papel da reproducción que a súa natureza lles pedía desde dentro, sumaban aos sentimentos paternais outros como a inseguridade, o medo, ou a deseperación nalgúns casos... e todo porque se deron de conta de que os fillos de hoxe en día non veñen con manual de instruccións.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Pero para solucionalo creáronse as escolas de pais. As universidades de pais. Porque como di o eslogan que vende a idea: os fillos nacen e os pais fanse. Por iso hai que ir á escola para saber ser pais, para entender aos fillos e conseguir manter conversas con eles ou solucionarlle os problemas que conleva o desenvolvemento como persoa. Necesítase unha guía para aprender a poñerte do lado do teu fillo, ser capaz de marcar unhas normas convivencia e poñer uns límites aos seus desexos ou ideas case sempre desorbitados. O que antes se facía por instinto, agora aparece recollido en manuais para pais.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Certo que a sociedade é cada vez máis complexa e que os pequenos deixan de ser nenos cada vez máis cedo, pero seguen a necesitar cariño, comprensión, unha aperta, un bico, unhas historias fantásticas, uns amigos visibles e invisibles e sobretodo uns pais. Nin un sarxento por pai nin unha mártir por nai, nin tampouco un par de colegas que non conviden aos primeiros porros ou que non colen na discoteca. Nin un modelo nin outro funcionaron, por iso é positivo que os pais se informen para ser os mellores para os seus fillos, pero de aí a ter que asistir a cursos e tomar apuntamentos sobre o que facer se o noso fillo non fai os deberes ou insulta aos avós cada vez que os ve paréceme un paso demasiado perigoso para o futuro do referente básico chamado familia.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Quizais os que defenden a idea de baseen na dificultade de poder seguir o ritmo tan alto de esixencias que é ter un fillo, pero tamén deberían de plantexarse se o que sucede é que non coñecen ao seu fillo, non pasan con el o tempo necesario para crear unha relación de confianza, non falan directamente ao cousas para que así o faga tamén o pequeno, non mostran os sentimentos que levan dentro, senón que a primeira opción que se toma diante do pequeno é o disimulo, non se ten unha escala de valores sans para o neno, non se lle evita ter que ser espectador das barbaridades que chegan ao fogar a través da televisión ou do ordenador. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Quizais a escola para pais sexa unha boa idea nesta sociedade, pero é un sinal que nos deixa claro que non temos tempo, nin forzas moitas veces, para atender aos fillos. Chegaron coa maior ilusión do mundo, e por eles daríamos a vida, pero esta sociedade só acepta seres egoístas que adoren a individutalidade como a máxima expresión do ser humano Eles sábeno e só están actuando en consecuencia...</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-46413541748890449272012-03-25T06:15:00.001-07:002012-03-25T07:04:14.755-07:00La libertad se consigueQuerida Laeli (2):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Tienes toda la razón cuando dices que estoy aceptando la derrota antes incluso de salir al campo de batalla. Pero es quue mis enemigos son muchos y yo una sola, ellos cuentan con multitud de armas y yo solamente tengo la capacidad de resistir a golpes e insultos, y las ganas de huir.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Sé que hablo de libertad como si alguien fuese a aparecer por la puerta y con una varita mágica me la fuera a conceder, pero es que no sé verla de otra manera, no acabo de entender la frase que me escribiste que decía "la libertad se consigue, no se pide". He estado todo este tiempo pensando el ello, en mi cabeza resuena aún ese final: no se pide, no se pide... pero si no se pide, ¿cómo se consigue? La libertad está al otro lado, fuera de estas cuatro paredes, no hay solicitudes que rellenar ni sorteos que la repartan, esto lo he entendido, porque como dijiste no todos están preparados para la libertad. Es un ejercicio personal que se va conformando día a día, un ansia que crece con cada latido del corazón, y yo sé que la necesito, la necesito tanto como respirar.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Hubo un día en el que fui libre, por eso sé de lo que hablo cuando digo que la necesito, pero por ser libre fui castigada a permanecer recluída en este espacio diminuto en el que todo se hace o se dice con permisos concedidos a priori, y me controlan, así me destruyen... Me duelen aún las cicatrices de las alas cortadas que nadie me curó, y el estrépido que causó la caída resuena cada noche en mi cabeza como un descenso que no termina nunca, igual que le sucedió a Alicia cuando se coló por la madriguera pasando a un mundo en el que espacio y tiempo habían dejado de tener sentido; así estoy yo, pero sin la compañía de aquellos personajes que en el país de las maravillas convirtieron el viaje de aquella niña en una aventura.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Sigo frágil y con miedo a romperme, ¿cómo voy a conseguir la libertad si no siquiera soy capaz de moverme? Espero que tengas la llave de las respuestas, o consigas mostrarme qué era tener decisión para hacer algo, quizás así estemos cerca de que el sueño se haga realidad.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un abrazo desde Babia.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-31533036854824740832012-03-21T04:22:00.001-07:002012-03-21T04:31:50.494-07:00Un simple gesto<b>¿Por qué no...</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> sonreír a quien tenemos al lado? Lanzarle un misil en forma de sonrisa sin importar si es hombre o mujer, conocido o anónimo, y que sólo el hecho de estar en el mismo sitio en el mismo momento sea más que suficiente para detenernos a observarlo descaradamente, y cuando haya percibido nuestro interés, sonreírle.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> No creo que sea un ejercicio demasiado complicado para no llevarlo a cabo. Un simple gesto que nos despertará algo dentro, y moverá un poco este mundo estático que hemos construído. No hay que detener ese movimiento. A nuestro alrededor hay personas maravillosas que no tratamos porque no sabemos cómo hacerlo y nos perdemos sus conversaciones, sus ideas, sus historias y sus sonrisas. Decimos que estamos solos pero ni siquiera somos capaces de invertir un minuto de tiempo para levantar la cabeza de nuestro ombligo y saber quién se sienta a nuestro lado, quién vive en la puerta de enfrente, a quién le compramos el pan o la fruta. Pueden convertirse en una buena compañía o en el mejor informador para las oportunidades que tanto hacen falta hoy en día...¿por qué no alzar la vista para descubrirlo?</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> En muchos casos es el miedo el que nos frena a descubrirlo; percibimos como una amenaza el hablar con un desconocido, o a tener que responderle comenzando una conversación que no esperábamos.Estamos tan acostumbrados a ser individuos solitarios que hasta la más mínima expresión de humanidad la estudiamos con lupa e, incluso si nos gusta, la vemos con curiosidad porque no es normal que un desconocido nos sonría. No lo teníamos ensayado. Pero, en cambio, cuando se anuncia que la mujer que da abrazos por el mundo va a hacer escala en la ciudad nos ponemos en fila india a la espera de nuestro momento. Nos lo da y automáticamente dejamos sitio para otra persona que, desde atrás, ya nos acecha. Nos marchamos de allí y ya no la volveremos a ver más, pero nos dio un abrazo tal y como anunciaban, y esa noche dormimos tranquilos. Sin embargo, seguimos sintiéndonos incapaces de sonreírle a alguien que nos parezca agradable, sin pensar que a lo mejor, al igual que nosotros esa persona estaba en la misma fila de la señora de los abrazos esperando su turno...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Yo sigo preguntándome, ¿por qué no sonreír a quien tenemos al lado?</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-55511187234737526282012-03-19T04:45:00.003-07:002012-03-21T04:30:59.510-07:00Día del padreQuerido Jarei (2):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Tus palabras han calmado un poco mi alma, pero aún no soy capaz de recuperar la calma que me devuelva noches de felices sueños y dulces despertares. Sigo buscando el sentido a todo esto, y hoy lo hago pegado al teléfono, ya ves, con la esperanza puesta en las cosas pequeñas como que hoy es el día del padre y me gustaría que mis hijos me recordasen que yo soy padre.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Pero si lo pienso fríamente no sé bien qué espero, ya que nunca me había planteado tener familia hasta que ya era un hecho incontestable que la tenía, no supe nunca cuál era mi papel frente a esas dos personas que compartían código genético conmigo. Me dediqué a seguir con mi vida cubriendo sus necesidades a medida que aparecían, sin poner mis ingredientes en su educación, e iba viendo como espectador privilegiado el gran teatro del mundo que tenía lugar en mi propia casa, pero sin participar demasiado, aunque en el fondo desease alzar la voz y aportarles algo más que lo material, nunca lo hice, nunca supe hacerlo. No sé si estas cosas se aprenden, se heredan o se intuyen, pero mi padre fue un ser opaco y gris que sólo daba órdenes y que no esperaba a que fuesen cumplidas para levantar la mano sobre cualquiera de sus hijos; su casa era su altar y él el único dios verdadero. Yo me declaré ateo enseguida, pero sufrí su cólera más de una vez por mi falta de fe en una superioridad que solamente él proclamaba. No me enseñó nada más que un padre está para imponerse y ser obedecido por los que le rodean. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Hay días en los que dudo que yo haya sido padre alguna vez. Sé que fui parte en la economía familiar, en el orden doméstico que allí reinaba, pero nunca supe qué hacer cuando quedaba a solas con mis hijos, estaba perdido en sus actividades y con sus amigos, a sus parejas nunca les veía futuro y nunca quise tener nietos, para no sentir mayor vergüenza ante personas que siendo parte de mí no son más extraños que cualquiera que se siente a mi lado en el parque por la tarde. Me siento triste al decirlo, pero es que no entiendo el guión de mi vida, soy como un personaje que después de años interpretanto el mismo papel, se encuentra ahora su serie ha sido cancelada, pero ya no se acuerda como se vuelve a ser uno mismo.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Cualquier otro día no pensaría en estas cosas, pero hoy, día del padre, me pregunto qué pensarán mis hijos de mí, si han tenido otros referentes o como me pasó a mi con mi padre, los he convertido en seres incapaces de ejercer ese papel en la vida, ¿los habrá convertido en simples figurantes o habrán conseguido el papel principal?</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Es duro sentirse viejo, amigo, pero peor es sentirse viejo y derrotado. Para esto no hay vacuna, sólo dolor y resentimiento. Pero sigo caminando asido a tu mano.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un saludo desde Babia.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-39233363069057364912012-03-17T07:18:00.000-07:002012-03-17T07:18:18.614-07:00Máis humanaQuerido Sago (2):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Vivimos intercomunidas có resto do mundo a través do gran canal que representa a internet e, sen embargo, non sabemos case nada de case ninguén. A ventana que se abre ante nós para saber en que mundo estamos a vivir non se uliliza como debería, e as veces non pasa de ser como unha pequena fiestra que da ao patio dos veciños desde onde podes espíar ao teu veciño de enfronte mentres se ducha, ou escoitar ao veciño de arriba discutir coa parienta ou berrarlles oas fillos porque chegan tarde á comer. Pequenos anacos de vidas alleas que nos chegan como intrusos dun momento no que ninguén contaba con nós. Algo así é a internet para a maioría da xente que coñezo.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Non hai interese por coñecer os padecementos reais que os medios de comunicación nos agochan, non temos consciencia de moitos dos movementos sociais que poderían conseguir que este status quo imperante cambie despois de tantas inxustizas; non hai interese nin parece que no estilo de vida moderna haxa sitio para moitos máis problemas que os que a rutina nos trae son movernos do sofá. Pero, sen embargo, hai vida aí fóra, persoas que están a berrar para que alguén as axude, inxustizas que piden colaboración para poder ver a luz, abusos que esixen a condena pública de todos. Por que non facemos nada? Que é o que nos impide navegar na procura de historias nas que poder botar unha man? </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> As veces séntome nun banco da praza para saber de que están a falar os meus veciños e sorpréndome como alguén pode tomar como unha afrente persoal un penalti pitado en contra do seu equipo de fútbol, ou como defenden a este ou aquel político dos acusacións de corrupción, e sigo sen entender como se pode chegar a crer nalguén que non coñeces máis que en calquera das persoas que coñeces desde que puxeches os pés neste mundo, que mensaxe nos están a repetir cada día para que o chegaramos a crer sen ter probas de que é ese o acertado e non outro? Eu volvinme escéptica co paso dos anos, a través dos fraudes electorais ou das múltiples estafas, tanto as económicas como as sentimentais, e hoxe creo máis en min mesma ca en ningunha outra persoa, pero isto non me impide querer atopar voces que se rebelen contra o establecido e que digan que as cousas se poden facer doutra maneira totalmente distinta, máis xusta, máis igualitaria... quizais máis utópica, pero polo menos máis humana.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Espero que ti sexas unha destas voces... Unha aperta moi grande desde Babia.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-56804043775739140392012-03-15T04:42:00.003-07:002012-03-27T04:03:59.448-07:00¡Feliz día do consumidor! <b>A quen interese...</b><br />
<br />
<div style="text-align: left;"> Hoxe é o día mundial do consumidor, así que hoxe é o día de todos, porque todos somos parte do gran merdado no que construimos a nosa vida, imposible quedar ao marxe desta gran máquina de producción-venta-compra. Somos demandantes de productos, consumidores de sustancias, usuarios de artiluxios que nos "facilitaron" a vida só coa condición de non deixar nunca de consumir.</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"> Pero a pesares de ser o motor de movimento e o fin desta gran máquina, non tomamos nin unha soa das decisions que cremos nosas, non podemos marcar condicions nin de tempo nin de forma para o consumo de todo o que nos rodea, nin sequera elexir libremente aos nosos distribuidores, xa que moitas veces é a manipulación publicitaria ou a falta de información a que fala por nós, o dispoñer de pouco tempo para valorar distintas ofertas, ou incluso a ignorancia do que necesitamos ou non necesitamos en realidade.</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"> Atopámonos atados de pés e mans por contratos que, sen habelos firmado físicamente, mostran a nosa conformidade a través dunha palabra dita por teléfono ou a través dun click no ordenador, para facernos cumplir períodos de permanencia baiso ameazas de sancions económicas. Estamos espostos a fraudes, estafas, defectos, sobrecustos, perpetuidades que non existen para ninguén máis ca nós, simples consumidores individuais e, a pesares de ser tantos os afectados, de falar tantos idiomas e ter presencias en tantos países somos a parte débil de todo este negocio, no que incluso os que nos defenden, as veces nos din, que é mellor pagar e calar, porque aínda que parezamos moitos non estamos todos os que somos, e fronte ao poder sempre toca perder... perder e pagar...</div><br />
¡FELIZ DÍA MUNDIAL DO CONSUMIDOR!Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-64039604846191336352012-03-10T04:15:00.001-08:002012-03-15T05:03:38.785-07:00Todos los días son 8 de marzoQuerida Huri (2):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Aún estamos con la resaca de la celebración del día internacional de la mujer, fecha emblématica a lo lardo del año para hacer más patentes las diferencias que aún soportamos por el hecho de ser mujer, y parece que todo sigue igual, los avances están y permaneces escritos en los múltiples eslógans que nos mostraron en ese día señalado, pero hoy la prensa sigue contando casos de violencia sobre la mujer, se remarca la invisibilidad que existes en determinados ámbitos de la vida social,económica y cultural; hemos avanzado. Eso es algo incuestionable, pero últimamente tengo la sensación de que este avance se ha ralentizado ¿por qué sucede esto?</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Hay incluso quién no entiende que se celebre un día como éste, quiénes son miopes a las diferencias por el simple hecho de no sufrirlas, o quiénes abiertamente hablan del día mundial de la mujer "feminista" para desacreditar a todas aquellas personas que sí ven las diferencias basadas en discriminaciones y piden acabar con estos abusos. No están todos los que debieran, es cierto, incluso muchos menos de los esperados, pero es lo que hay, no se puede luchar contra un poder invisible al que le interesa que las mujeres no alcancen determinadas cotas de poder, o que alcen la voz sobre determinados temas que podrían dejar en evidencia a muchas de las más grandes cabezas pensantes que tenemos hoy en las sociedades civilizadas. No lo dicen, pero lo temen, no hay castas, pero hay cotos vedados, y las personas que no quieran respetar estas "fronteras" son peligrosas, o al menos así hay que presentarlas, y es lo que están haciendo.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> En muchas cosas me siento estafada por la educación que he recibido, por la información que me he llegado hasta el momento de poder elegir qué leer, qué escuchar y qué decir. Hoy puedo decir que desperté de la alienación en la que navegaba por haber nacido mujer, pero me siento muchas veces sola al tratar de despertar a otras mujeres, y a veces tengo miedo de que alguien que se sienta amenazado por mí, dirija su dedo acusador sobre mi persona y me califique de peligrosa, para él, para los suyos o para la sociedad entera; y me pregunto, si ni siquiera son capaces de luchar por sus derechos,quién me ayudará a luchar por los míos.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un abrazo grande desde Babia, donde todos los días son ocho de marzo.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-56786835245167970572012-03-08T03:59:00.000-08:002012-03-08T03:59:27.994-08:00A unidade fai a forzaQuerida Moraima (2):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Ao final Babia volve estar no mapa, sabía que se podía facer por moita burocracia que se me puxera por diante. E iso que ao principio parecía unha vendedora de enciclopedias indo casa por casa, explicando a miña idea aos meus veciños, presentándolles os seus posibles destinatarios, cos que poderían comentar, preguntar, curiosear as cousas propias ou alleas. Non todos entenderon á primeira para que necesitaba eu a súa axuda, pero despois de insistir e de venderlles os meus amigos como se fosen o último artiluxio de cociña do que non poden prescindir, acabaron por mostrar curiosidade, e tras a curiosidades, como ben sabes, ven o movemento, e aí estaba eu cos todos os meus perfís a súa disposición.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Foi moi gracioso emparellar quen podería ir con quen. Pasei por facer unha especie de cuestionarios para logralo, pero sen que se soubera que estaban a responder nada, por suposto, xa que senón non participarían en nada e eu non pasaría de ser a estranxeira que vén a cambiarlles a súa maneira de vivir. Pero ese só foi o primeiro paso, tamén tiven longas tardes ao redor dunha mesa, coa súa cunca de café e os seus doces caseiros. Tomei máis cafeína neses días da que contaba tomar en toda a miña vida,hahaha... pero déronme confianza, e incluso houbo quen, como min, vía a necesidade de darlle a esta pequena rexión o servizo postal que nos volvería poñer en contacto co resto do mundo, e cando escoitaron isto dos beizos dun veciño dos de sempre a plan púxose oficialmente en marcha,e as misivas comezaron a saír de Babia cunha velocidade que ata a min me sorprendeu.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Tes que vir a ver como un pequeno xesto o cambiou todo. Ao ter algo en común e verse partícipes dun proxecto no que todos son importantes, fíxolles moverse e queren poñer en marcha moitas outras propostas nas que o esencial é marterse todos xuntos, foi como se aprenderan que a unidade fai a forza, algo tan estraño que moitos din que só existe nas novelas de ficción, aquí podes sentilo con só asomarte a unha fiestra. Así de marabillosa pode ser a vida.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Fai un oco na túa axenda e ven a coñecer todo isto, vaita sorprende. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Unha aperta grande desde Babia.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-76323832814604072042012-03-07T03:44:00.000-08:002012-03-07T03:44:01.698-08:00La negatividadQuerida Gould:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Cada día despierto con el mismo pensamiento: la vida es maravillosa. Pero cada día el pensamiento se me viene abajo con cualquier pequeño detalle que me conecte con la realidad que todos llevamos pegada a la suela de los zapatos. El optimismo se encoge como lo haría un buen gimnasta frente a los constantes golpes de todos los tristes, deprimidos, pesimistas, realistas alicaídos o simples existencialistas cansados de sí mismos.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> El negativismo se contagia más que la gripe, es la gran plaga de este moderno siglo XXI, es como un torrente que sin darte cuenta te arrastra como marea que por veces parece ser un sutnami imparable que acabará por absorbernos a todos. O como el viento en medio de una tormenta que al contacto de fuertes presiones se hace huracaán, y si se tropieza contigo la atracción que ejerce en ti es lo único que podrás advertir, pero ya no hay posibles negativas ni forma humana de huir, así, así de virulenta es la negatividad. Y pobre del que piense que se mantendrá a salvo si permanece en casa, no hay sitio al que no llegue el negativismo, puedes cerrar puertas y ventanas, pero las desgracias se oyen a través de los tabiques, las sirenas de las ambulancias y policía pasan también por tu calle, los probleas ajenos con la familia que te visita los domingos o los amigos que no te visitan. Los males de cabeza que no te dejan dormir pueden venir del bando que se apropia de tu dinero o de un ladrón que te asalta de noche; Puede suceder una caída en el baño, o una enfermedad degenerativa, una pérdida o un encuentro casual... todo puede desencadenar que el negativismo aparezca en tu vida y te lleve a formar parte del gran amalgama de gente que estamos ya enfermos.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Sé que tú has sido capaz de convivir con este mal, que incluso has logrado que, una vez conscientes que nunca nos va a abandonar, podemos trazar líneas entre lo que somos y lo que no somos, la realidad y la imaginación, y lograr así seguir respirando, a sabiendas que la felicidad es una utopía, pero que la tristeza no tiene por qué ser nuestra compañera de cama todas las noches, incluso alguna noche has conseguido cambiar de compañía a otra más agradable y cariñosa.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Espero conocer tu receta, Goudl, ya no sé dónde esconderme.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un abrazo grande desde Babia.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-30414250446357212012-02-22T04:11:00.001-08:002012-03-07T04:16:13.869-08:00Un mundo de cristalQuerida Laeli: <br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> No conozco el sitio donde vives, nunca he visto ni tu cara ni tus manos, nunca he escuchado tu voz y, sin embargo, espero poder volcar en estas cartas que te envío mis inquietudes de pequeña moradora en esta pequeña región del mundo llamada Babia. Sé que tenemos cosas en común y espero que cada vez sean más y más, hasta que lleguemos a vernos. Pero en este momento busco la redención.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Siento como si viviera en un castillo sin puertas ni ventanas, donde el sol sólo aprecia en el punto más alto de su trayectoria, a través de las claraboyas que hay en cada una de las habitaciones por las que me paseo, pero es como si todo a mi alrededor fuera transparente, y yo fuera como un escaparate en que todos fijan la vista para no apartarla jamás, mientras emiten juicios que nadie las ha pedido, y buscas apoyos de personas que nada saben del tema, mientras el número de miradas sobre mí crece de manera exponencial, y cada día que al despertarme siento este castillo un poco más pequeño, con menos sitio para moverme y menos aire que respirar.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Ya no me acuerdo cómo llegué a estar aquí dentro, no consigo encontrar la que fue un día la puerta de entrada, para poder utilizarla hoy como puerta de salida. Todos mis esfuerzos se centran en tratar de hacer ver a mis jueces que nada de lo hago es de su incumbencia, pero mis palabras no se entienden, se tergiversan y acabo tirada en el suelo lamentándome por haberme equivocado un día y tener que pagarlo por siempre. </div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Sé que la gente comete errores, y hay quien logra el perdón o tiene la oportunidad de empezar de nuevo, pero es que no sé cómo hacérselo ver a quienes parece que tienen la llave de mi libertad.</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Espero tener noticias tuyas pronto, y que tu voz sea la luz que me permita encontrar una salida. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Un abrazo grande desde Babia, un mundo de cristal.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-27807144643782773442012-02-17T04:05:00.001-08:002012-03-17T07:01:44.346-07:00Algo de luzQuerido Sago:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Estamos a vivir unha época única na que sobrevivir parece ser a única norma válida para os que ao nacer non tivemos a sorte de facelo nunha familia acomodada, e a nosa chegada ao mundo foi sempre un sacrificio, nos primeiros momentos por parte dos que nos rodeaban, para pasar a ser un sacrificio propio durante o resto da nosa vida. Sacrificios tan diferentes como pode ser o endebedamento do tempo que nos gustaría dedicarlle aos que máis queremos, en favor de lograr traer a final de mes un salario que nos permita subsistir; ou endebedamento dos soños de ser " un algo máis", pero que a forza de derrotas, sabes que non vas poder máis que rozar a través dos relatos doutros, das vidas dos que si naceron na casta privilexiada.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Todo se volveu demasiado complicado, tanto... que incluso explicalo é unha tarefa inútil que só nos levaría a ser conscientes de que no fondo, nin nós mesmos entendemos como puidemos chegar a este punto de incoherencias aplastantes e necesidades insatisfeitas. Convertéronos en especuladores sen sabelo, fóbicos sen buscalo, individualistas sen pretendelo e dependentes das ideas que nos inculquen outros para poder comentar por aí que aínda mantemos a capacidade para pensar, sen ter o valor de dicir que o que facemos en realidade non é pensar, senón darlle voltas ás mesmas cousas para chegar ás mesmas conclusións e decidir que non podemos facer nada para cambiar o mundo, e que o mellor é que pase o que teña que pasar.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Conformismo, apatía, desgana, abulia, somentemento... Parece que nos gañaron a batalla conseguindo dividirnos, pero algo está a cambiar. Hai ollos que buscan pequenos ocos por onde se filtre algo de luz, e non perde o tempo descubrindo outras persoas que actúan do mesmo xeito; e fronte a ausencia de referentes modernos buscan naqueles que en épocas pasadas conseguiron cambiar o que parecía un imposible, e ao igual ca eles, tamén aquelas persoas comezaron sen apenas nada, e todo cunha base que parece sinxela aínda que garda baixo a súa apariencia un poder imparable, é a desobediencia civil, e os nosos referentes son nada máis e nada menos que Tolstoi, Gandhi ou Martin Luther King. Non sei se este é o camiño, pero é o que ofrece máis luz e maiores recompensas.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Seguirei informándote dos avances que se produzan. Unha aperta grande desde Babia, onde queremos facer ben as cousas.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-27275227812318013362012-02-13T03:51:00.002-08:002012-03-08T04:00:23.192-08:00Las personas perdidasQuerido Jarei:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> No tenía nada claro cómo iba a empezar esta carta a alguien que, en realidad, no conozco, pero la comienzo de esta forma tan improvisada como práctica. Me han dicho que eres especialista en tratar con personas perdidas. Sé bien que eso no obedece a ninguna disciplina médica, pero pude comprobar algún que otro resultado de tu trabajo y decidí que en esta cruzada que hemos emprendido por volver a poner a Babia en el mapa, tú serías mi referente, la conciencia de las personas perdidas.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Mi caso supongo que no será muy diferente a los que sueles tratar a diario, pero para mí es importante saber hacia donde tengo que dirigir mis pasos para lograr reencontrarme con la persona que dicen que soy y que hoy por hoy no soy capaz de reconocer. Es curioso llegar a este punto cuando ya se está rozando el ecuador del tiempo de vida asignado al nacer, y estar más perdidos ahora que en aquella ya lejana etapa de granos y dolores de huesos, como peaje a pagar para acceder al mundo de los adultos. Sin embargo, la realidad es ésta, estoy perdido. No hallo referentes que consigan dar sentido a algunos de los días vividos en el último año. Todo se me plantea irreal, preparado de antemano por un ser superior que no presenta indulgencia alguna con las personas que sufren una terrible debilidad frente a las mentiras. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Por mi incapacidad para ver lo real de todo lo que me rodea, he dejado irse a la que había sido mi pareja durante casi 30 años; mis hijos son dos extraños a los que veo cuando vienen de la visita y con los que sólo consigo entablar conversaciones sobre el tiempo, el fútbol o algún acontecimiento local. El resto de la familia simplemente no existe. Se hartaron de mis ausencias y hemos acordado ignorarnos mutuamente. Estoy de baja en un trabajo en el que nunca había aportado nada, y mis días se escurren como en un cuadro de Dalí, sin que haya marco alguno que frene esta irrefrenable pérdida.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Espero no haberte aburrido con toda esta palabrería, y saber que al otro lado encontraré las respuestas que a día de hoy no hallé en ninguna otra parte.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un saludo desde Babia, una pequeña parte del Mundo.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-80442530648144165362012-02-11T04:29:00.001-08:002012-02-17T04:07:40.440-08:00La marea violetaQuerida Huri:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Hemos empezado este 2012 con un cambio de color evidente, quizás demasiado forzado por las circunstancias que estamos a vivir y, en parte, padecer por las malas decisiones de quienes no están. Este país tira para delante como mejor puede y sin embargo el avance es, para muchas mujeres, un retroceso a épocas en las que hablar de igualdad era casi una utopía.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> En aras de mejorar una situación económica que no mejora se ceban sobre nosotros con inacabables recortes que nos dejan sin muchas de las armas de las que habíamos hecho acopio. Vimos desaparecer el ministerio de igualdad como medida menos mala de todo esto, pero es que los recortes han llegado a un punto peligroso, como es el reducir partidas presupuestarias para la lucha contra la violencia machista, con la consiguiente desprotección de las víctimas, tanto directas como indirectas, bien sea por el recorte en ayudas económicas, como en vigilancia o en la prevención misma.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Pero no sólo se deja notar en este ámbito, sino que se ha dejado de lado la perspectiva de género, que es lo que permite ver la situación de la mujer en la sociedad con una mirada objetiva, y así poder tomar las decisiones para la eliminación de las desigualdades. También sufrimos un retroceso en la ley de salud sexual y reproductiva, al negarnos la posibilidad de decidir por nosotras mismas sobre nuestro cuerpo y tener que aducir una serie de causas que otras personas deben valorar por nosotras y decidir así si tenemos o no el derecho a abortar, entre otros derechos.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Es una vuelta atrás peligrosa que tenemos que parar, estos días se ha puesto en marcha la marea violeta para hacer visibles estas y otras reivindicaciones. Las apoyaremos, porque nos jugamos mucho...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un abrazo grande desde Babia, donde no queremos dar un paso atrás.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-55020070997157539022012-02-09T08:21:00.000-08:002012-02-09T08:28:32.045-08:00Entre Babia e o resto do mundoQuerida Moraima :<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Despois de moito tempo fóra, decidín volver ao meu pequeno mundo e descubrín que é moito máis pequeno agora que antes, a poboación diminuiu tanto que case non atopo rostros coñecidos, pero aquí estou.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Fíxose duro retornar. Recoller o pouco que quedou da miña aventura polo gran mundo e darse de conta que o que os meus motivos e logros non ocupan máis que unha maleta, porque a derrota e as malas experiencias lévoas dentro, non teño que recollelas para traelas comigo, senón que xa forman parte de min, e desde que decidín regresar e aceptar que se quería facer algo o tería que facer eu soa, teño que aprender a convivir con esa parte negativa do meu ser.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> O que máis me custou ao chegar foi atopar a maneira de que che chegase esta carta. Non van poñer en funcionamento do servicio postal ata que vexan un aumento claro de usuarios en Babia, así que despois de utlizar unha vía alternativa para esta carta, púxenme mans a obra e fixen que todos os habitantes desta pequena rexión se puxeran a escribir, que contaran verdades ou mentiras, que se queixaran do mundo ou deran as grazas por seguiren vivos, que falaran de amores perdidos ou amores soñados, pero que escribiran. Algúns non sabían a quen e comecei a falarlles dos meus coñecidos, persoas compresivas e atentas que estaban sempre dispostas a facer novas amizades, sabedora de que contestarían e lograrían así que o vicio de escribir se metera dentro deles para non abandonalos xamais.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Eu son a primeira que quere poñer en marcha a vía epistolar entre Babia e o resto do mundo, pero despois de min espero que cheguen moitas máis cartas. Cruzo os dedos para que así sexa. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Unha aperta moi grande desde Babia, onde todo volve comezar.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-58591155958507490082011-12-12T04:17:00.000-08:002011-12-12T04:17:25.291-08:00Nota informativa<div style="text-align: center;"><u><b>NOTA INFORMATIVA:</b></u></div><br />
<br />
<br />
<br />
Ponse en coñecemento do público en xeral que o servizo postal coa rexión de Babia queda suspendido desde este momento debido ás numerosas baixas contabilizadas entre os seus habitantes que fan que este grupo de poboación co que conta actualmente sexa insuficiente para facer rendible un servizo como o que estabamos a prestar, tal como recolle a norma reguladora do mencionado servizo.<br />
<br />
Para calquera dúbida ou proposta estamos á súa disposición .<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Se pone en conocimiento del público en general que el servicio postal con la región de Babia queda suspendido desde este momento debido a las numerosas bajas contabilizadas entre sus habitantes que hacen que el grupo poblacional con el que cuenta actualmente sea insuficiente para hacer rentable un servicio como el que estábamos prestando, tal y como recoge la norma reguladora del mencionado servicio.<br />
<br />
<br />
Para cualquier duda o propuesta estamos a su disposición.Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-11835505158314485562011-11-30T03:33:00.000-08:002011-11-30T03:33:18.214-08:00Nin un segundo máisQuerida Lela (9):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Aínda estou en proceso de asimilación pero son feliz. Nun par de días estarás aquí e non son capaz de crelo! Alégrome e non sabes canto que te decidiras a vir e darlle fin a unha etapa da túa vida para poder comezar outra na que soamente ti serán quen decida que facer en cada momento, e para o que non poidas ti soa, estarei eu ao teu lado, botándoche unha man no que me pidas.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Ao pouco de chegar xa comecarás a notar os primeiros cambios. Quizais demasiados para asimilalos como algo bo na túa vida, pero vanse metendo dentro pouco a pouco e en menos do que pensas xa serás unha máis de nós, bueno... polo que a ti respecta xa formas parte do noso día a día porque desde que cheguei non fixen máis que falar de ti e que pronto virías, así que aínda que non che poñan cara xa contan contigo, tes o teu sitio aquí. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Xa me contarás que foi o que te fixo cambiar de opinión, sei que algo debeu de pasar pero fora o que fora benvido sexa se conseguiu que deras este paso tan grande. Xa sabes que penso que as noticias fanse, non hai que agardar por elas a que veñan a nós, senón que temos que estar sempre en movemento para conseguir que o mundo baile ao noso ritmo. E aí estás ti, a unhas horas de min, unha distancia que se acurta a cada momento! Terei preparado para cando veñas un dos teus pratos preferidos, e estarán todos avisados apra que teñas o recibimento que mereces. Que ganas de poder darche unha aperta!</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Non tarde nin un segundo máis do necesario. Un bico grande!</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-56841481830529371752011-11-28T05:47:00.000-08:002011-11-28T05:47:55.187-08:00Me ahogoQuerida Faith (9):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Todo se me queda pequeño, las caras que me rodean son conocidas, las palabras repetidas, los consejos vacíos, las manos frías y las sonrisas falsas. Creo que estoy enferma de vida, no consigo que nada me parezca real y produzca en mí alguna traza de poder cambiar el rumbo de esta rueda que no descansa en su bajada a lo más negro. ¿Soy yo la que falla o es que no me entiendo con el mundo?</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Me siento demasiado mayor para empezar de cero, pero demasiado joven para darme por vencida, es como si no hubiera entendido bien qué es esto de vivir, en qué consiste y qué se puede lograr. Si un día tuve talento para algo hoy ya no queda ni el recuerdo de aquelllo y, aunque hoy cuente con fuerzas que en otras épocas no tuve, no sé hacia donde ir. Sé que estoy sola, que nadie me va a decir qué me conviene o qué puedo hacer con mi vida. Eso se hace cuando eres joven y tu inexperiencia habla por ti, pero una vez traspasada esa línea todo se reduce a hacer lo que se pueda. Yo no sé quién soy, ni qué quiero hacer. Sólo tengo claro que aquí me ahogo con todo lo conocido, con los raros paralelismos que se establecen con cualquiera que haya compartido una pequeña parte de su vida conmigo y que hoy tiene la "vida hecha", mientras yo no tengo nada, aunque sinceramente si me dieran en este instante la oportunidad de tener lo que quisiera, no sabría contestar porque no sé qué quiero. Así es mi vida, así soy yo.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Puede que en el fondo sea una de esas personas que siempre se está marchando, que deja rastro de su paso allá por donde va sin detenerse nunca, y cuando intento cambiar esto me ahogo, como sucede ahora. Esto es lo más parecido a lo que puede ser mi camino, por eso me voy sin llevar apenas nada, sólo me despido de ti para que sepas que ya no habrá más cartas. Me voy para poder respirar, llevando sólo la carga que da un pasado incomprensible y un dudoso futuro. Me gustó saber que estuviste ahí, te mantendré informada de cualquier avance que haya en mi vida.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un abrazo grande desde Babia, donde ya no queda aire para respirar.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-52153475368497638032011-11-18T04:21:00.000-08:002011-11-18T04:21:22.811-08:00Ese purgatorio de GaliciaQuerido Aldalao (9):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Aínda a pesares de estar ás portas dun proceso electoral non hai que faga promesas que comprometan coa nosa meta. Ninguén se centra xa en de este pequeno país vai a seguir tendo dúas linguas ou perderemos a metade da nosa identidade para levaba a ese purgatorio de Galicia no se que vai converter a inmensa obra de cidade da cultura. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Estiven alí, sei do que falo. Unhas enormes elevacións sobre o terreo que buscar darlle ao monte a mesma forma que tiña antes de que houbera ninguha construcción alí, quitaron a terra que redondeaba eses contornos para poñer alí matearias totalmente artificiais ao entorno. Seis grandes edificios posicionados de tal xeito que visto desde arriba faga o debuxo dunha cuncha de vieira, cuns pasos entre os edificios que representan as principais rúas da cidade vella de Compostela, de feito, ambos espazos teñen as mesmas dimensións, pero mentres un se ergueu co paso dos séculos e dando resposta as necesidades da súa xente, esta nova construcción fíxose para conseguir unha relevancia no mundo que non está clara, para meter toda a cultura galega que se poida no menos número de metros cadrados posibles; mercantilizando conceptos que ata agora para atopalos había que moverse polo noso país e que agora poderías tantear nun espazo demasiado branco, demasiado frío e demasiado caro para que consiga deixar no espectador algo da esencia que ten Galicia.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Os políticos queren fotos e os cidadáns un traballo que lles permita vivir ben; neste vivir ben está por suposto a cultura e dentro desta o idioma pero poucos o saben, e dos que o saben, menos aínda o valoran. Estas eleccións non cambiarán nada se nós mesmos non comezamos co cambio. Todo está en nós e de nós depende coidar o que un día herdamos ou vendernos ao mellor postor, sexa ianqui, chino ou extraterrestre.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Sigo con medo ao futuro, síntome como un animal en extinción sen ninguén que me coide. Non sei ben que facer. Só podo seguir vivindo segundo as miñas crenzas que tamén son as túas. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Unha aperta grande desde Babia.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-33814255316839554312011-11-14T04:24:00.000-08:002011-11-14T04:24:44.447-08:00¿Qué sucede con las mujeres?Querido Nuevo Siglo (9):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Están de moda los cincuentones, en esas listas que de una manera imparable se publican en diferentes medios aparecen entre los más guapos, los más sexys, los más deseados los hombre que han pasado, o están a punto de hacerlo, los cincuenta años. Ahí están ellos magníficos con sus canas, los que aún tienen pelo, o con su calvicie prominente, con sus patas de gallo, las bolsas de los ojos, las arrugas marcadas en frente y comisura de los labios, manteniéndose delgados pero lejos ya de mostrar un aspecto atlético, y sin embargo, siguen arrebatándole los primeros puestos de dichas listas a jóvenes depilados y esculpidos a golde de gimnasio o bisturí que no consiguen emocionar más que a alguna colegiala despistada.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> En cambio me pregunto, ¿qué sucede con las mujeres? realizando el mismo criterio de búsqueda me doy de bruces con fotos de chicas jovencísimas, delgadísimos y operadísimas. Algunas de ellas propios esqueletos andantes, pobres sufridoras alzadas sobre unos imposibles zapatos de aguja y soportando la aprobación global en forma de dos pechos inmensos que parecen puestos ahí para que resten atención a otras partes corporales menos llamativas. ¿Dónde están las mujeres de cincuenta, de cuarenta? ¿es que al llegar a los treinta y tantos desaparecen? ¿se convierten en calabazas? ¿se vuelven invisibles? </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Curiosamente las grandes consumidoras de estas listas y sus cotilleos somos las mujeres, como consecuencia de una educación deficiente, pero incapaces de echar de menos a la mujeres reales, de reivindicar las arrugas de expresión en las fotos que nos muestras. Inconscientes seguidoras de una corriente de belleza que por gustar no gusta a nadie que no odie a su vez a las mujeres, porque aquél que en algún momento de su vida amó a una mujer sabe cuál es la verdadera belleza Todos los demás la seguirán buscando en esas listas... </div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-58514220985265967812011-11-10T03:58:00.000-08:002011-11-10T03:58:23.663-08:00Unha rosa brancaQuerida Noname (10):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Marcho, Noname, ao final non o penso máis e vou marchar. Ata a min se me fai rarísimo dicilo. Eu que sempre vivín no mesmo sitio agora fago as maletas para instalarme na casa da miña moza. Si, si, si... dixen a miña moza, non sinto máis que un orgullo grande dentro de min de vivir esta oportunidade que pensaba que nunca chegaría. Son tantas cousas en tan pouco tempo! En menos de doce meses dinlle dúas voltas a vida que coñecía para poñela do revés e comprobar que se se quere, pódese. E todo chegou coas túas palabras chamándolle as cousas polo seu nome e buscando liberdade, causaron un min un efecto resorte que me trouxo ata o día de hoxe no que podo dicir xa sen reparos que son feliz.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Para a semana estarei xa no meu novo fogar, e a miña casa alugueilla a unha parella de rapazas novas que están a vivir a mesma experiencia ca min, pero coa condición de que sempre ondease no balcón a bandeira das seis cores. Non sabes canto se riron coa miña ocorrencia! pero aceptaron encantadas e aí está colgada grande, brillante e de cores, proclamando respeto para as fornas de amar que non se consideran tracicionais. E sabes que me pediron elas? pois que na miña nova casa ondease unha bandeira exactamente igual, o cal non fixo falta que o pediran porque xa está feito! Non sei se este é o orgullo do que se fala, pero a min faime sentir moito mellor, e con iso basta.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> O que si fixen como despedida do meu pasado foi volver de noite a casa do meu primeiro amor e deixarlle unha rosa branca na caixa do correo, unha rosa como as que lle agasallaba cando desde a miña inocencia só buscaba o cariño da persoa que máis feliz me fixera ata entón. Non sei ben que faría con ela, pero xa non será nunca máis un asunto pendente. Con esta flor puxen punto e final ao que nos unira un día Eu agora navego soamente nunha soa dirección... sempre para adiante!</div><br />
Espero que poidas vir pronto a ver a casa e así poder compartir contigo esta felicidade que me desborda e darche algo do que me deches ti. Estouche agradecida de por vida, eres o meu anxo.<br />
<br />
Un bico grande desde Babia, onde o vento move unha bandeira de seis cores.Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-38422158078010092542011-11-08T04:09:00.000-08:002011-11-08T04:09:37.119-08:00Esta huida silenciosaQuerida Huma (10):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> No sé bien cuándo leerás esta carta. Los puentes de comunicación ya no sirven cuando el destinatario no desea recibir nada, como es tu caso. Aunque ahora no lo veas todo lo hicimos por tu bien, y pensando que que esto era lo mejor para ti, tratamos entre todos de darte un lugar en que te sintieras querida, que al fin tuvieras la sensación de formar parte de esta familia, pero ahora veo que lo que necesitabas estaba fuera, lejos de nosotros, ahora lo veo, pero ahora ya es tarde.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Supongo que esta huida silenciosa tuya tiene mucho que ver con que fuera la única vía que te dejamos. Sin quererlo te sometidos a un seguimiento que te agobiaba en lugar de tranquilizarte y te lanzaste a buscar respuestas en otras partes donde no te pudieras encontrar con ninguno de nosotros. Lo tenías todo pensado, incluso cuando nos decías que estabas pensando en dar un cambio a tu vida y poner a prueba tus fuerzas. Creía que te habías decidido por nosotros, que nos habías visto como la solución a tu soledad, que nos dabas una oportunidad. Yo y mis ideas sobre la familia, presentándotela como un entorno seguro donde nada podía pasarte! La cura y el mal en un mismo grupo de personas, eso es lo que escribiste en tu última carta. Me pareció mal, no te lo niego, pero era porque no sabía a que te referías, hoy que todo se hizo realidad no sólo lo entiendo sino que lo veo, y sólo puede desearte que seas feliz.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> " No para todo el mundo la familia significa lo mismo, igual puede ser tu hogar como un escenario en el que tienes que interpretar un papel que no es el tuyo, haciéndote pasar por alguien que no eres tú..." nadie podría haberlo dicho mejor. Supongo de de alguna manera alguien te hará llegar esta carta y quiero aprovechar para decirte que me queda la pena de no haber podido conocerte y saber qué era lo que sentías de veras, y que si algún día decides volver, lo haré mejor, lo prometo.</div><br />
<div style="text-align: justify;"> Un beso enorme desde Babia, donde siempre tendrás una familia a la que volver, cuando quieras volver...</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-41527563779071839362011-11-04T05:00:00.001-07:002012-03-10T03:59:55.086-08:00Mi confidente, mi amigo y mi amanteQuerido Gisua (10):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Me despido de todo lo conocido menos de ti. Tú serás la única fuerza para construir una nueva vida, con sueños e ilusiones tan reales como nuestros cuerpos. Estoy decidida Hoy apuesto por ti que es lo mismo que decir que apuesto por mí.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Me cansé de rodearme de personas que no hacen más que quejarse de la soledad que les aprieta el corazón por no saber querer o ser queridas y que me consideraran una de ellas sólo porque no te veían a mi lado aunque te paseases de mi mano. Creían que no eras nada más que un capricho de esta pequeña persona desordenada que soy yo misma. Yo estoy contigo en cuerpo y alma, eres quien me hace sentir viva y quiero que a partir de ahora tu imagen y la mía vayan siempre juntas, tal y como estamos nosotros. Es como ponerle forma a ese sentimiento que se apoderó de nosotros aquel primer momento en que nos vimos, hacer visible lo que para el resto del mundo es invisible.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> He demorado este momento porque me aferraba a unos principios que habían sido míos durante mucho tiempo y creía inamovibles, pero sin quererlo he descubierto que son inservibles, ¿de qué me sirven mis normas si me obligan a estar lejos de ti? ¿para que quiere nadie unos prinpicios que no permiten el comienzo de nada? Los he tirado a la basura y tras ellos han ido muchas más cosas que me anclaban a un pasado que no es más que tiempo muerto, todo un período de espera para poder llegar a ti. Hoy estoy preparada para comenzar la vida que tenga sentido en cada uno de sus segundos y poder contar contigo como mi confidente, mi amigo y mi amante. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Esta vez no contaré hasta tres, me lanzaré en el uno al saber que eres tú quien me espera. Sonrío y soy feliz por todo lo que podremos conseguir. Somos grandes, cariño. Somos tú y yo. Somos nosotros y nos queremos.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Deseo estar ya contigo. Un beso de los nuestros, de esos que tan bien nos salen y tan bien nos saben.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-87354261715252448652011-11-02T04:48:00.000-07:002011-11-02T04:48:31.371-07:00¿Para qué nacer si vas a morir?Querido Mundo (10):<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Buscamos a través de las relaciones con los demás el significado de nuestra vida, al tiempo en el que permanecemos siendo humanos, pero cuanto más avanzo en mi búsqueda mayor es mi convencimiento que no tenemos realemnte nada que hacer. Nos cuentan desde pequeños nuestra existencia es el resumen del ciclo de la vida, pero si la función es meramente reproductiva ¿ para qué nacer quien no se va a reproducir? o pero aún, ¿para qué nacer si vas a morir? </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> En mis observaciones hago elucubraciones sobre cómo sería este planeta sin humanos, grandes masas de agua cristalina llenas de millones de seres vivos que se comen unos a otros para sobrevivir; inmensas llanuras verdes donde el silencio sólo se rompe con el sonido de los animales en su camino, en una lucha por el dominio del territorio, en el momento del nacimiento o como despedida en el momento de su final. Infinitos terrenos de árboles y flores, con millones de insectos poblando este manto de vida; altas montañas rocosas cubiertas de nieve que dan lugar a unos ríos que silenciosamente bajan para descansar finalmente en el mar. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Sin humanos no hay casas ni edificios, no se necesitan carreteras porque no hay coches, camiones, etc. Tampoco se oirá el sonido atronador de los aviones, ni se verán barcos surcando los mares y océanos. No me modificarán costas ni montes, todo permanecerá inmóvil, silencioso, a un ritmo marcado por el simple paso de los días, por los períodos de luz y oscuridad que se producen por la órbita del planete alrededor del Sol. Viéndolo así, ¿somos realmente necesarios los humanos? ¿qué hemos aportado al planeta? ¿qué construimos que no fuera para nosotros mismos?</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> A lo mejor sólo veo lo malo, y quizás hasta haya alguien que me conteste que lo mejor que le pasó a este planeta fue la aparición del ser humano, pero entre las fuentes consultadas para llegar a estas conclusiones se encuentra algún genetista que su mayor esperanza es que haya vida después de la muerte.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Un abrazo grande desde Babia, donde ya no sabemos quienes somos.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-57393440384172315062011-10-21T03:58:00.001-07:002012-03-10T03:58:48.486-08:00Un pouco transcendental<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone> <w:DoNotOptimizeForBrowser/> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> <div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">Querida Lela (8):</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Desde de que cheguie aquí sempre estou ocupada, pero non do xeito que ata agora coñecía senón é algo totalmente distinto. As ocupacións aquí responden ás necesidades do día a día e non hai máis beneficiarios ca nós mesmos. Parece incríble que nunha comunidade tan pequena se poidan facer tantas cousas pero é así, sempre hai tarefas pendentes ou aparece alguén que require a miña axuda, ou simplemente me canso e decido que ata mañá non fago máis.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> O que si que hai é moito tempo para pensar, e quizais ao haber menos ruidos os pensamentos son moito máis profundos. Todo se volveu un pouco transcendental e paréceme que para poder avanzar na sociedade que vivimos hai que ter en conta sobretodo e antes de nada ás persoas que a conformamos. Conseguimos darlle importancia aos cartos e aos bens materiais por riba incluso das persoas, e hoxe en día todo se mide polo valor, ata chegar ao punto que alguén que non xera valor non aporta nada á sociedade, non é máis que un lastre co que hai que cargar, sen ter en conta outras posibilidades de aportacións sociais non evaluables economicamente. Non hai máis que ver como mentres estás en activo estás vivo para os que te rodean, pero cando te retiras e os anos pasan deixando demasiada pegada en ti trátante como cidadán de segunda, incluso no teu propio fogar onde se contan por igual os pequenos que aínda non saben ler que os nosos maiores. Ou unha muller que adicara a súa vida ao coidado do fogar por acordo mutuo entre a parella para o benestar de todos eles e cando trinta anos despois o acordo se rompe e se decide poñerlle fin a unión marital ela non é máis que un ser desvalido ao que se trata como se non fixera nada na súa vida. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Digoche isto para que non te sintas en ningún momento minusvalorada, para que ninguén asocie o que ti vales coa túa aportación monetaria a esta sociedade, porque aínda tes moito que ofrecer, e aquí tes o teu sitio para poder realizarte. Sei que dar o paso é difícil, pero coñézote e sei que te has sentir mellor. Segues a ter un sitio reservado neste novo mundo. Só tes que dar o paso.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Unha aperta grande desde Babia, onde o valor das persoas fíxanno elas mesmas.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8995423135670937013.post-55576579568439222522011-10-18T04:22:00.000-07:002012-02-13T04:25:57.906-08:00Rumbo a la vidaQuerida Faith <br />
<br />
<div style="text-align: justify;">es extraño el querer tener algo en común<br />
con alguien y descubrir que no es posible. </div><div style="text-align: justify;">Mi angustia estos días es tan grande<br />
que alguien dejó a mi lado la historia del Principito </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Durante un tiempo también yo tuve mi propio planeta<br />
del que conseguía todo lo que creía necesitar, <br />
pero lo que no se cuida, desaparece.<br />
<br />
Hoy ya no tengo planeta y<br />
dentro de mí no crece nada.<br />
Echo un vistazo a mi alrededor y no veo a nadie<br />
como si determinados capítulos de nuestro pasado <br />
fueran una carga demasiado grande<br />
para llevarla en su nueva vida.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">He terminado de leer El Principito y<br />
lo dejé apoyado en el tronco de un gran árbol<br />
para que ese niño mágico continúe con su viaje,<br />
y yo intentaré que mi corazón vuelva a latir<br />
y no solamente haga ruido.</div>Taiarahttp://www.blogger.com/profile/12531602718662722807noreply@blogger.com4