Con liñas torcidas

Querida Lela (4):

     Cando unha tarda tanto tempo en darse conta que a súa vida non era como imaxinaba, que todo foi froito das decisións que tomaron outros por ti coa fin de contentar a quen querías porque che ensinaron que así debía de ser, que o respecto comeza polos maiores, que o amor se forxa cos anos, que os fillos dan a felicidade e que a vida é o que é, tomar decisións que estiveron aprazadas por demasiado tempo pode ser unha tarefa dificilmente salvable e que precisa de moito valor para levala a cabo. Porque unha cousa é sabelo e outra ben distinta facelo.

     Débeslle algo a alguén? Sinceramente creo que non. Décheslle toda vida que coñeciches ata o momento ás persoas que tiñan que quererte. Creo que é un prezo maís que suficiente, pero saber que ningunha delas está agora para recollerte e levarte a onde poidas descansar dos teus malos pensamentos é algo co que non contabas, e é que nunca debiches esquecer que Deus escribe dereito pero con liñas torcidas.

     O que precisas neste momento nada ten que ver coa morte dos teus pais, co abandono do teu marido ou coa independencia dos teus fillos. Vai ser unha busca lenta e individual, onde estarás ti contigo mesma para responder ás preguntas, para lograr recuperar a tranquilidade e para poñerte a ben coa vida. Eres fermosa aínda que penses que o paso dos anos fai só as mozas novas merecedoras desa palabras, irradias unha bondade que non atopei en ningures, agás ao teu lado; e mereces unha oportunidade, ou mellor aínda gañaches o dereito a outra oportunidade que está a agardar por ti para cando esteas preparada, que non será nin antes nin despois que sintas que podes facelo.

     Agora descansa, miña Lela fermosa,  neste paréntese do que voltarás reconvertida na muller que sempre quixeches ser, sen máis normas que as túas e sen máis límites que os que ti esteas disposta  a crer, todo o demais será liberdade e estará aí para ti. 

     Unha aperta grande desde Babia, onde sempre fuches a estrela que máis brilla.

  

Hacia no sé dónde...

Querida Faith (4):

     Una mirada
un sentimiento  ya lejano,
un par de ojos en los que no te habías fijado.

. Tener al lado a quien te quiere
y enfrente a quien te desea es  dejarte seducir por uno de los lados, por el otro
Hoy la felicidad parece ser el fin

Ya nadie juega por jugar

     Sin quererlo renuncié a todo
que la banca siempre gana,
la banca gana siempre que no gane yo.
                                                           Un mar de frases reunían la fórmula a aspirar.
                                                          No pruebes eso,
                                                            no vayas con esa persona,
                                                             no digas eso,
                                                              no hagas eso,
                                                               no preguntes eso

Pero lo desconocido me atrae                                                    me da vida.

   ser "feliz" al estilo occidental
  por falta de valentía
  sólo con su imaginación;
  o por vergüenza lo hagan cuando nadie los ve,

  esa válvula de escape  puede cambiarlo todo,
                                                              ignorarla nos vuelva invisibles,
                                                                                               negarla nos puede matar. 

    

Finis Terrae

Querido Aldalao (4):

     Seguimos en movemento e non sabemos cara onde avanzamos. As veces invádenos a sensación de estar a dar voltas en círculos, incapaces de saírmos das sendas marcadas para buscar as nosas respostas en sitios novos, ou esquecidos a forza de non recordalos convertíndose en sitios que só habitan no noso imaxinario, e que quizais hoxe unha visita por esas terras a que nos traerían as respostas que ansiamos.

     Fago repaso das  túas viaxes interminables levando sempre esta pequena parte do mundo contigo. Os quilómetros non significan nada cando se quere algo como ti o querías, e foi tanto o teu amor que chegou ata os nosos días, aínda que as veces nos comportemos como verdadeiros incapaces para demostrar ese amor que nos queima por dentro. As néboas tatuáronse nas túas pupilas, ao igual que o fixeron os mil ríos e os altos montes que sermpre nos mantiveron en relativo afastamento dos nosos veciños da fronteira. Pero foi sobretodo polas lendas polo que nunca te acabaches de ir de todo. De todo o mundo veñen a peregrinar polo camiño para chegar ao fin da terra, a Finis Terrae e bañarse no mar azul que a rodea deixando que as ondas leven os pesos cos que xa non poden vivir. Queren desfacerse dos seus pecados e volver limpos de calquera tacha,  e retomar así unha vida que lles pedía reflexión, concentración, perdón e un pouco de esquemento. 

     É  canto menos curioso que nós tiveramos que facer todo o contrario, e que para atopar o noso camiño e lograr reconciliarnos coa nosa vida tivemos que abandonar estas terras. Durante séculos millóns de persoas viñeron na busca da fin do mundo percorrendo ese camiño marcado na terra á imitación da nosa Vía Láctea, mentres nós trazabamos unha senda totalmente diferente. Desde a fin do mundo ata un destino descoñecido. E chegamos tan lonxe e con tan mala memoria que nos perdemos na distancia e quizais sexa hora de volvernos peregrinos neste século XXI para atopar o camiño de volta e camiñar, paso a paso, ata que divisemos diante dos nosos ollos Finis Terrae, e que o traxecto nos sirva para decidir que hai que facer, e non deixar que sexan outros, outra vez, os que decidan por nós.

     Aldalao, necesitamos de ti como se necesita a auga para vivir, porque se pensamento e conciencia non somos nada. Volve pronto. Unha aperta enorme desde Babia.

    

La belleza

Querido Nuevo Siglo (4):

     Es la belleza, sigue siendo la belleza la medida que consigue que una mujer triunfe más rápidamente en esta sociedad del primer mundo. Porque puedes tener ideas y las cosas claras pero cuando se trata de valorarlas el envoltorio es tu carta de presentación, y será más fácil hacerse oír, o conseguir convencer si ese envoltorio es del agrado de los que miran. Pero el reparto de la belleza se produce de manera totalmente arbitraria que eleva al olimpo a quien la posee y hunde a quien se sabe carente de ella. 

     No sucede de la misma forma con los hombres a quienes la belleza puede haber pasado de largo y sin embargo triunfan, el preguntarse el porqué ellos sí y nosotras no nos lleva a reconsiderar los atributos femeninos y masculinos que se consideran virtudes y descubrir que mientras entre las mujeres la belleza aparece en los primeros puestos, entre los hombres tiene un papel secundario, cediendo el paso a matices como inteligencia, seguridad en sí mismos, confianza, educación, liderazgo, etc. que consiguen que el no tener belleza no repercuta en sus planes y que se les valore por estas cualidades abstractas que los destacan entre los demás como personas valiosas. Por qué a la mujer no se la valora de la misma forma, debería ser la pregunta siguiente y quizás sea porque hasta no hace mucho el mundo lo repartían los  hombres, y las mujeres que llevaban al lado, incluso cuando eran más inteligentes que sus maridos, no pasaban de ser meros objetos decorativos. Y hoy en día,  con todos los avances que hemos conseguido, la mujer lucha por ser la más guapa del lugar para triunfar y codearnos con los hombres en el disfrute de ciertos privilegios de los que todos deberíamos disfrutar, pero seguimos pensando en el envoltorio de una forma enfermiza. No hemos conseguido deshacernos del rasero que nos impusieron hace mucho tiempo. Hasta lo utilizamos cuando tratamos a otras mujeres, perpetuando así esteotipos perversos que contaminan el camino hacia la ansiada igualdad. 

     Habría que desintoxicarse y conseguir ver a las personas por lo que son, valorándolas por sus cualidades únicas y dejar de compararlas con determinados cánones de belleza que no aportan nada positivo, y conseguir así ser un poco más auténticos, más libres, más felices... simplemente dejando la mediocridad a un lado.

Nada menos que nós mesmos

Querida Lela (3):

      Pasei moito tempo a pensar na túa última carta na que se podía ver que ti mesma te asustaches do mal que estás,  non sabes como pasou, cando foi o momento no que perdeches de vista a porta de saída para poder abandonar esta situacion que te afoga. Non é un mal estraño o que che pasa, senón bastante común nas sociedades avanzadas coma a nosa.  Vendéronos que contabamos con todo ao noso alcance para ser felices, e que esa felicidade se medía polos sorrisos que mostrabamos aínda que por dentro estiveramos a chorar desconsoladamente. Ninguén ten que notar que estás mal, esa era a premisa que nos marcaron e a que nós aceptamos seguir e, de súpeto só había sorrisos forzados, abrazos falsos e bicos que deixaron de ser bicos para converterse nun movemento ridículo de rozamento entre dúas meixelas asépticas... había que ser correctos, educados, simpáticos e buscar sempre caerlles ben aos demais.

     Era un conto sen final feliz, pero iso non o dixeron nunca.  Nós somos algo máis que un acto protocolario, non podemos nin debemos estar sempre de acordo con todo, non é natural caerlles ben a toda o mundo co que nos cruzamos no noso día a día, como tampouco non é natural non ter un día malo, non protestar, rir cando algo non ten graza ou querer coñecer a determinada xente que xa sabemos de antemán que non nos vai aportar nada.

     Para a nosa mente nada pasa en balde, e coidala significa protexela de todas estas maneiras corrosivas que se adentraron en nós. Hai que buscar como botalas fóra e ser sinceros e coherentes con nós mesmos .É o único importante. Para que queres estar rodeada de xente que non te coñece en realidade? Para que quererías escoitar a opinión de alguén que di o que non pensa en realidade?  Nada vale a pena se o sustento parte de esixencias que nos destrúen e nos levan a perda de sentido do que en realidade vale a pena. A vida é fermosa, hai persoas marabillosas que nos poden facer rozar o ceo só cunha mirada,  hai situacións que te poden facer chorar de risa e bicos que resucitarían a un morto. Por que tería ninguén que renegar de todo isto só polo que dirán?

     Busca esa porta que te devolva a luz, onde te espero cos brazos abertos para darche unha aperta chea de ilusións. Esa porta existe e está aí, a túa disposición para cando decidas poñerlle fin a este teatro que te está a matar aos poucos, e está máis preto do que imaxinas. 

     Un bico enorme desde Babia, onde non somos nada menos que nós mesmos.