El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

martes, 31 de mayo de 2011

Agárrate de mi mano

Querida Faith (3):

      Nos hacemos mayores esperando
                                      cada día y ahora
      la llegada de los hijos de nuestros amigos que nos recuerdan que
                                      Peter Pan era algo más que un cuento


         Nos hacemos mayores,
                  y un hecho que lo corrobora es que
                                 cada vez nos encontramos con más Wendys y
                                                                         con menos Peters.

     En este mundo va en serio.
Las equivocaciones
Los fracasos son la oscuridad del futuro,
hay que aprender a avanzar con poca luz


Me doy cuenta que perdemos muchas cosas
nos empuja por dentro el afán de poseerlas, 
con la posesión las transformamos
y ya no son ellas nunca más, 

ya no somos capaces de ver esa luz
y nos volvemos ciegos
no sé por qué nos educan  en lugar de enseñarnos a disfrutar

     Quiero cambiar, y ver el camino.
dejar atrás esas dependencias y necesidades
y comenzar a caminar con la luz que todos tuvimos antes de que nos convencieran no podríamos hacerlo.

decido soltar la mano de Wendy
dejarla con sus quehaceres de ama de casa
amantísima esposa y madre,
para lanzar mi mirada a las estrellas
esperando que una de ellas me guiñe un ojo
para indicarme que Peter se acerca,
que Peter está cerca.

     no sé porque las cosas son cómo son, pero sé que pueden ser distintas.
si quieres venir sólo agárrate de mi mano que nos vamos... 

jueves, 26 de mayo de 2011

¿Por qué no?

Querido Nuevo Siglo (3):

     En el 2004 se firmó la “Carta Mundial de las Mujeres para la Humanidad", a través de ella se preconiza que no basta con la simple declaración de igualdad porque la igualdad de derechos en el orden patriarcal se mediatiza a través de los privilegios históricos del género masculino. Así como no basta con reconocer a las mujeres el derecho a la participación, es imprescindible promover condiciones y mecanismos que garanticen que esa participación sea efectiva. No puede conformarse con la igualdad de oportunidades , sino que se debe avanzar hacia la igualdad de resultados. Y debe construir también una nueva lógica del poder, más centrada en la ética de cuidado de la vida humana y natural, donde la debilidad no sea abusada por la fuerza. 

     Se firmó en el 2004 y aún estamos pidiendo permiso para reclamar derechos que nos pertenecen desde el momento mismo del nacimiento. Aún se debate sobre si la mujer tiene o no derecho a decidir sobre su capacidad reproductora; soportamos políticas que buscan la igualdad de oportunidades para que al conseguirla nos digan que no te puedes quejar, que te han dado la oportunidad pero que, aún así,  no lo has logrado. El porqué no lo has logrado no aparecerá nunca en ningún sitio, te lo puedes imaginar,  puedes darle vueltas, pero todo serán especulaciones.

     No sé cuántas cartas harán falta para que ya no hagan falta más, cuántas reuniones, convenciones, cumbres internacionales donde el tema central sea la mujer, como un tema aparte de los demás, como si para reunirse las mujeres se tuviera que tratar siempre de "cosas de mujeres", no siendo más que una integración desintegrada. Cómo se podrá lograr que algo cambie si no dejamos de ser testigos de que sólo en las reuniones sobre mujeres hay mujeres, mientras que en las demás se produce un desfile de hombres de todas las edades y etnias decidiendo sobre temas que nos afectan a todos, tanto a  hombres como a mujeres. 

     A la mujer del siglo XXI no hay sólo que darle oportunidades, sino que debe reconocérsele el derecho al resultado, el derecho a tomar decisiones y ser responsables de las consecuencias; de las negativas, por supuesto, pero sobretodo de las positivas que son las que darán poder para alcanzar cada vez metas más altas, y que de una vez por todas no sea el sexo lo que nos separe, sino que sea el querer alcanzar objetivos comunes lo que nos una. Nadie dijo que fuera fácil, pero el discurso tiene que cambiar y cuando a una mujer se le diga un " no", la respuesta debería ser siempre un " y ¿por qué no?

    Un abrazo grande desde Babia, donde a veces me inundan las dudas.

martes, 24 de mayo de 2011

No te rindas

Querida Huma (5):

     Puedes hacer lo que quieras,
no cometas errores gratuitos .
Sabes que eres libre,

Pero ser libre no significa hacer todo lo que quieras, sino querer todo lo que haces,
no cometas esos errores.
No son tus errores.

pero estar contigo no es decirte qué puedes y qué no puedes hacer,

     recorreré las sendas conocidas y buscaré otras nuevas
Quiero que sientas que no estás sola.

. La soledad es mala compañera,
no da buenos consejos ni ayuda a aullentar la sombra de la desdicha.
La risa,
los abrazos,
las palabras de ánimo y
las miradas cómplices vienen siempre del lado del cariño,
                                                                      del afecto,
                                                                      del amor incondicional... y esto no se pide, se da.

            no te rindas.
                               estamos contigo,
                                                       Es un esfuerzo grande pero no te rindas.
                              te falta por ver el otro lado de la vida,
                             no te pares para echar la vista atrás.
                                                                                    Lo bueno te espera delante      

      Somos muchos los que te queremos,
                                                            donde siempre estará tu casa.

viernes, 20 de mayo de 2011

Eres ti o meu oasis

Querida Noname (5):

      A valentía
case imperceptible.                                                                                      sentimentos contradictorios   polo que sentimos.
                          unha forma máis de vivir a vida.
                         polo deserto da incertidume, 
       non son máis que estacións de descanso

                                                               ti eres o meu oasis.
e que non debemos ser escravos nin de nós mesmos.
              non só  hai que desexar que suceda,
                                                                  O empurrón primeiro pode ser esencial
                                                                  e e estar preparados porque
                                                                 Non hai volta atrás.

     Que me está a pasar contigo?

situacións vividas anos atrás reviven na miña mente,
intranquilidade que me pregunta
retos que non podía superar,                                   barreiras infranqueables
                                                                              vento incontrolable
                                                                              grande curiosidade
que te poderían aconsellar mellor ca min

agora sei que estou en débeda contigo.

Canto aparecín  e por que non me marchei nunca de teu lado. 

    

todo está a cambiar.

martes, 17 de mayo de 2011

Llevo conmigo sólo lo bueno

Querido Gisua (5),

      mi alegría por volver a verte.                                    en esta correspondencia se mostraba
en tu vida                           en tu día

     Quiero estar hernosa en el momento del frente a frente 
 poco a poco,
olvidándose que la perfección no existe, sino que hay que sentirse bien y tener ganas de que pase lo inesperado,
juntar pensamientos positivos,
                                             recuerdos que hacen que desee que el momento del reencuentro
Voy llena
que pase el tiempo empeñado en dejar sus huellas en mi piel.
Todo lo que llevo es intemporal,                                        sé que todo va a ir bien.

      Mis labios irán pintados de rojo.
            pequeño fetichismo del mundo que nos volvió a reunir,
            para dejar alguna huella de mi paso en ti
           para interpretar aquella escena que parecía
           la mirada de un hombre maduro
                                                sórdido
                                                           memorable.

     Se acerca la hora.

sé que eres tú quién me espera
que será tu olor el que me abrace
antes incluso de hacerlo tus brazos. Deseo                     el momento.
Te deseo,
lo sabes

Te veo                                                               Hasta ahora mismo

domingo, 15 de mayo de 2011

Só hai que decidirse e recuperar a voz

Querido Aldalao (3):
      A ti non che chegan as novas da situación social e política que estamos a vivir, pero murcha moitas expectativas, mata a creación dun ritmo novo e cansa, sobretodo derrótanos a todos a base de cansazo. Unha forza que silenciosamente se instalou entre nós e que nos ten amarrados de pés e mans, roubounos a voz e por moito que queiramos berrar non facemos ruido ningún.

      Ti loitaches nunha época na que os esforzos tiñan a súa recompensa, e unindo forzas conseguistes construir un mundo novo no que poder falar e crestes que a democracia era o principio para lograr o verdadeiro prinpicio, a liberdade, que traería igualdade, xustiza e pluralismo. Só foi un momento, un único instante no que todo puido ser posible, pero que se esfumou nada máis facerse palpable. A confianza nos demais foi o motor do cambio, pero foi tamén o que puxo fin a túa loita. Vivimos en nun sistema democrático que non escoita as necesidades da maioría da sentido á palabra democracia. A liberdade non pasa de ser un póster que se colga na  habitación ou un eslógan se utiliza para facer algunha reivindicación no día mundial de calquera cousa que nos faga sentir mellor fronte a ausente conciencia social. A igualdade non é real, non existe. Ninguén é igual nun mundo no que cada individuo se proclama único, non se pode acadar a igualdade en sentido descendente, como unha norma de mínimos. Non recoñecemos a xustiza desde que lle caiu a venda dos ollos nin desde que separamos xustiza de lei; fixemos unhas leis que xa non son xustas e xa  non vale a pena reclamar xustiza.

     Por aquí estamos en plena campaña electoral na que se pide a nosa colaboración para que continue un sistema que non nos representa, unha morea de papeletas polas que se pelexan para lograr manexar unha cantidade de cartos cada vez maior. A política converteuse nun edificio no que habitan unhas persoas que se coñecen polos índices de popularidade cos que traballan os seus múltiples asesores; un edificio sen fiestras, afastado do mundo real, infranqueable por calquera de nós, algo irreal do que hai que esperar máis ben pouco. Que pasaría se nos negásemos a participar no seu xogo? Que mundo nos agardaría se non acudimos a súa chamada e son conscientes de que non nos serven para nada? 

     Estamos preto dun punto de inflexión como o estiveches ti fai moitos anos. Os cambios están a producirse, só hai que decidirse e recuperar a voz, e faremos o que vós fixestes fai moitos anos, cambiar o rumbo das cousas, reclamar o noso sitio e berrar ben alto que estamos aquí e que estamos para quedarnos.

     Vente pronto, necesitamos a túa presenza e a túa sabedoría. Unha aperta grande.
    

lunes, 2 de mayo de 2011

¿Estás tú conmigo?

Querido Mundo (5):

    
     Los seres humanos nacemos, crecemos, nos reproducimos (algunos) y morimos (todos). Es el ciclo de la vida, lo tenemos claro, pero no sabemos hacerlo. Después de cientos de miles de años de evolución seguimos siendo unos ignorantes de nuestra propia naturaleza y en cuestiones cruciales dejamos que sea la suerte o el destino el que decida por nosotros. Cada vez estamos más descontentos con lo que hacemos, más pesimistas con lo que podemos hacer, vemos el fin del mundo en cada gran catástrofe y, sin embargo cada día en el mundo nacen miles de niños con la esperanza de perpetuar la especie humana, dándoles lo mejor que tenemos para que sean ellos los que cambien este mundo que nosotros destrozamos, que aporten nuevas ideas y realicen nuevos inventos que nos salven, pero ¿quién los salva a ellos de nosotros? Nacen inocentes, libres, con el libro de la vida en blanco para que puedan ser lo que ellos quieran ser, pero en el proceso de crecimiento le aplicamos unas normas cuya ineficacia fue probada, le inculcamos unos valores que no compartimos, unas historias en las que no creemos y los hacemos partícipes de la brutalidad del mundo, sólo porque decidimos que forman parte de él y como lo tienen que aprender, y mejor pronto que tarde.

     Los niños antes de cumplir los doce años son testigos de unos 20.000 asesinatos. Nadie los protege de semejante brutalidad, quizás porque nosotros nos volvimos indiferentes al sufrimiento de los demás, fríos a las tragedias que a través de la televisión se cuelan cada día en nuestras casas y que no nos sirve más que para entablar una conversación en el bar con nuestros conocidos. No nos importa lo que nos muestran y no nos importa mostrárselo a nuestros hijos. Educamos en esta apatía para hacerlos fuertes a estos horrores de la humanidad y sin embargo, reclamamos su atención el fechas señaladas, nos extrañamos cuando se vuelven tiranos con sus compañeros de pupitre o con nosotros mismos. Renegamos de que ésos sean realmente nuestros hijos y, sin hacer nada dejamos pasar el tiempo para que sean ellos mismos los que, conscientes de su maldad, rectifiquen. 

     Nada pasa porque sí, todo obedece a un orden de cosas que muchas veces desconocemos, pero que se hacen visibles en las consecuencias, pero seguimos sin hacer nada, y sólo seremos conscientes de nuestro error cuando ya llevemos en la frente la etiqueta de viejos y nada se pueda hacer por aquellos niños inocentes que nacieron de la ilusión y que formamos para que gobiernen el mundo cuando ya no estemos ninguno de nosotros. Un mundo más brutal, más agresivo, más devastado... pero habremos conseguido que a ellos les afecte menos que a nosotros estas desgracia porque así lo hicimos aunque no lo deseáramos, y sin ellos saberlo tampoco, repetirán el patrón sus hijos hasta que caiga el telón del gran acto final.

     ¿Cuándo dejamos atrás nuestra parte más humana? Debió haber un momento en el que nos convencieron que para ser fuertes había que deshacerse de los sentimientos y volverse run poco como las máquinas, más productivos, eficientes y autómatas; y nos olvidamos que la razón de ser del ser humano es sentir . Sentir dolor y alegría, tristeza y felicidad, fracaso y éxito... somos lo que sentimos, y si dejamos de sentir nos conviertimos en algo obsoleto y con tendencia a extinguirse. Hay que cambiar el rumbo y hacerlo cuanto antes, estmos a tiempo, sólo hay que querer hacerlo. Yo estoy contigo, Mundo, dime ¿estás tú conmigo?

     Un abrazo grande desde Babia, donde nunca se ha dejado de sentir.