El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

lunes, 12 de diciembre de 2011

Nota informativa

NOTA INFORMATIVA:

  


     Ponse en coñecemento do público en xeral que o servizo postal coa rexión de Babia queda suspendido desde este momento debido ás numerosas baixas contabilizadas entre os seus habitantes que fan que este grupo de poboación co que conta actualmente sexa insuficiente para facer rendible un servizo como o que estabamos a prestar, tal como recolle a norma reguladora do mencionado servizo.

     Para calquera dúbida ou proposta estamos á súa disposición .





     Se pone en conocimiento del público en general que el servicio postal con la región de Babia queda suspendido desde este momento debido a  las numerosas bajas contabilizadas entre sus habitantes que hacen que el grupo poblacional con el que cuenta actualmente sea insuficiente para hacer rentable un servicio como el que estábamos prestando, tal y como recoge la norma reguladora del mencionado servicio.


     Para cualquier duda o propuesta estamos a su disposición.

miércoles, 30 de noviembre de 2011

Nin un segundo máis

Querida Lela (9):

     Aínda estou en proceso de asimilación pero son feliz. Nun par de días estarás aquí e non son capaz de crelo! Alégrome e non sabes canto que te decidiras a vir e darlle fin a unha etapa da túa vida para poder comezar outra na que soamente ti serán quen decida que facer en cada momento, e para o que non poidas ti soa, estarei eu ao teu lado, botándoche unha man no que me pidas.

     Ao pouco de chegar xa comecarás a notar os primeiros cambios. Quizais demasiados para asimilalos como algo bo na túa vida, pero vanse metendo dentro pouco a pouco e en menos do que pensas xa serás unha máis de nós, bueno... polo que a ti respecta xa formas parte do noso día a día porque desde que cheguei non fixen máis que falar de ti e que pronto virías, así que aínda que non che poñan cara xa contan contigo, tes o teu sitio aquí. 

     Xa me contarás que foi o que te fixo cambiar de opinión, sei que algo debeu de pasar pero fora o que fora benvido sexa se conseguiu que deras este paso tan grande. Xa sabes que penso que as noticias fanse, non hai que agardar por elas a que veñan a nós, senón que temos que estar sempre en movemento para conseguir que o mundo baile ao noso ritmo. E aí estás ti, a unhas horas de min, unha distancia que se acurta a cada momento! Terei preparado para cando veñas un dos teus pratos preferidos, e estarán todos avisados apra que teñas o recibimento que mereces. Que ganas de poder darche unha aperta!

     Non tarde nin un segundo máis do necesario. Un bico grande!

lunes, 28 de noviembre de 2011

Me ahogo

Querida Faith (9):

     Todo se me queda pequeño, las caras que me rodean son conocidas, las palabras repetidas, los consejos vacíos, las manos frías y las sonrisas falsas. Creo que estoy enferma de vida, no consigo que nada me parezca real y produzca en mí alguna traza de poder cambiar el rumbo de esta rueda que no descansa en su bajada a lo más negro. ¿Soy yo la que falla o es que no me entiendo con el mundo?

     Me siento demasiado mayor para empezar de cero, pero demasiado joven para darme por vencida, es como si no hubiera entendido bien qué es esto de vivir, en qué consiste y qué se puede lograr. Si un día tuve talento para algo hoy ya no queda ni el recuerdo de aquelllo y, aunque hoy cuente con fuerzas que en otras épocas no tuve, no sé hacia donde ir. Sé que estoy sola, que nadie me va a decir qué me conviene o qué puedo hacer con mi vida. Eso se hace cuando eres joven y tu inexperiencia habla por ti, pero una vez traspasada esa línea todo se reduce a hacer lo que se pueda. Yo no sé quién soy, ni qué quiero hacer. Sólo tengo claro que aquí me ahogo con todo lo conocido, con los raros paralelismos que se establecen con cualquiera que haya compartido una pequeña parte de su vida conmigo y que hoy tiene la "vida hecha", mientras yo no tengo nada, aunque sinceramente si me dieran en este instante la oportunidad de tener lo que quisiera, no sabría contestar porque no sé qué quiero. Así es mi vida, así soy yo.

     Puede que en el fondo sea una de esas personas que siempre se está marchando, que deja rastro de su paso allá por donde va sin detenerse nunca, y cuando intento cambiar esto me ahogo, como sucede ahora. Esto es lo más parecido a lo que puede ser mi camino, por eso me voy sin llevar apenas nada, sólo me despido de ti para que sepas que ya no habrá más cartas. Me voy para poder respirar, llevando sólo la carga que da un pasado incomprensible y un dudoso futuro. Me gustó saber que estuviste ahí, te mantendré informada de cualquier avance que haya en mi vida.

     Un abrazo grande desde Babia, donde ya no queda aire para respirar.

viernes, 18 de noviembre de 2011

Ese purgatorio de Galicia

Querido Aldalao (9):

     Aínda a pesares de estar ás portas dun proceso electoral non hai que faga promesas que comprometan coa nosa meta. Ninguén se centra xa en de este pequeno país vai a seguir tendo dúas linguas ou perderemos a metade da nosa identidade para levaba a ese purgatorio de Galicia no se que vai converter a inmensa obra de cidade da cultura. 

     Estiven alí, sei do que falo. Unhas enormes elevacións sobre o terreo que buscar darlle ao monte a mesma forma que tiña antes de que houbera ninguha construcción alí, quitaron a terra que redondeaba eses contornos para poñer alí matearias totalmente artificiais ao entorno. Seis grandes edificios posicionados de tal xeito que visto desde arriba faga o debuxo dunha cuncha de vieira, cuns pasos entre os edificios que representan as principais rúas da cidade vella de Compostela, de feito, ambos espazos teñen as mesmas dimensións, pero mentres un se ergueu co paso dos séculos e dando resposta as necesidades da súa xente, esta nova construcción fíxose para conseguir unha relevancia no mundo que non está clara, para meter toda a cultura galega que se poida no menos número de metros cadrados posibles; mercantilizando conceptos que ata agora para atopalos había que moverse polo noso país e que agora poderías tantear nun espazo demasiado branco, demasiado frío e demasiado caro para que consiga deixar no espectador algo da esencia que ten Galicia.

     Os políticos queren fotos e os cidadáns un traballo que lles permita vivir ben; neste vivir ben está por suposto a cultura e dentro desta o idioma pero poucos o saben, e dos que o saben, menos aínda o valoran. Estas eleccións non cambiarán nada se nós mesmos non comezamos co cambio. Todo está en nós e de nós depende coidar o que un día herdamos ou vendernos ao mellor postor, sexa ianqui, chino ou extraterrestre.

     Sigo con medo ao futuro, síntome como un animal en extinción sen ninguén que me coide. Non sei ben que facer. Só podo seguir vivindo segundo as miñas crenzas que tamén son as túas. 

     Unha aperta grande desde Babia.

lunes, 14 de noviembre de 2011

¿Qué sucede con las mujeres?

Querido Nuevo Siglo (9):

      Están de moda los cincuentones, en esas listas que de una manera imparable se publican en diferentes medios aparecen entre los más guapos, los más sexys, los más deseados los hombre que han pasado, o están a punto de hacerlo, los cincuenta años. Ahí están ellos magníficos con sus canas, los que aún tienen pelo, o con su calvicie prominente, con sus patas de gallo, las bolsas de los ojos, las arrugas marcadas en frente y comisura de los labios, manteniéndose delgados pero lejos ya de mostrar un aspecto atlético, y sin embargo, siguen arrebatándole los primeros puestos de dichas listas a jóvenes depilados y esculpidos a golde de gimnasio o bisturí que no consiguen emocionar más que a alguna colegiala despistada.

     En cambio me pregunto, ¿qué sucede con las mujeres? realizando el mismo criterio de búsqueda me doy de bruces con fotos de chicas jovencísimas, delgadísimos y operadísimas.  Algunas de ellas propios esqueletos andantes, pobres sufridoras alzadas sobre unos imposibles zapatos de aguja y soportando la aprobación global en forma de dos pechos inmensos que parecen puestos ahí para que resten atención a otras partes corporales menos llamativas. ¿Dónde están las mujeres de cincuenta, de cuarenta? ¿es que al llegar a los treinta y tantos desaparecen? ¿se convierten en calabazas? ¿se vuelven invisibles?

     Curiosamente las grandes consumidoras de estas listas y sus cotilleos somos las mujeres, como consecuencia de una educación deficiente, pero incapaces de echar de menos a la mujeres reales, de reivindicar las arrugas de expresión en las fotos que nos muestras. Inconscientes seguidoras de una corriente de belleza que por gustar no gusta a nadie que no odie a su vez  a las mujeres, porque aquél que en algún momento de su vida amó a una mujer sabe cuál es la verdadera belleza Todos los demás la seguirán buscando en esas listas...

jueves, 10 de noviembre de 2011

Unha rosa branca

Querida Noname (10):

     Marcho, Noname, ao final non o penso máis e vou marchar. Ata a min se me fai rarísimo dicilo. Eu que sempre vivín no mesmo sitio agora fago as maletas para instalarme na casa da miña moza. Si, si, si... dixen a miña moza, non sinto máis que un orgullo grande dentro de min de vivir esta oportunidade que pensaba que nunca chegaría. Son tantas cousas en tan pouco tempo! En menos de doce meses dinlle dúas voltas a vida que coñecía para poñela do revés e comprobar que se se quere, pódese.  E todo chegou coas túas palabras chamándolle as cousas polo seu nome e buscando liberdade, causaron un min un efecto resorte que me trouxo ata o día de hoxe no que podo dicir xa sen reparos que son feliz.

     Para a semana estarei xa no meu novo fogar, e a miña casa alugueilla a unha parella de rapazas novas que están a vivir a mesma experiencia ca min, pero coa condición de que sempre ondease no balcón a bandeira das seis cores. Non sabes canto se riron coa miña ocorrencia! pero aceptaron encantadas e aí está colgada grande, brillante e de cores, proclamando respeto para as fornas de amar que non se consideran tracicionais. E sabes que me pediron elas? pois que na miña nova casa ondease unha bandeira exactamente igual, o cal non fixo falta que o pediran porque xa está feito! Non sei se este é o orgullo do que se fala, pero a min faime sentir moito mellor, e con iso basta.

     O que si fixen como despedida do meu pasado foi volver de noite a casa do meu primeiro amor e deixarlle unha rosa branca na caixa do correo, unha rosa como as que lle agasallaba cando desde a miña inocencia só buscaba o cariño da persoa que máis feliz me fixera ata entón. Non sei ben que faría con ela, pero xa non será nunca máis un asunto pendente. Con esta flor puxen punto e final ao que nos unira un día  Eu agora  navego soamente nunha soa dirección... sempre para adiante!

     Espero que poidas vir pronto a ver a casa e así poder compartir contigo esta felicidade que me desborda e darche algo do que me deches ti. Estouche agradecida de por vida, eres o meu anxo.

     Un bico grande desde Babia, onde o vento move unha bandeira de seis cores.

martes, 8 de noviembre de 2011

Esta huida silenciosa

Querida Huma (10):

     No sé bien cuándo leerás esta carta. Los puentes de comunicación ya no sirven  cuando el destinatario no desea recibir nada, como es tu caso. Aunque ahora no lo veas todo lo hicimos por tu bien, y pensando que que esto era lo mejor para ti, tratamos entre todos de darte un lugar en que te sintieras querida, que al fin tuvieras la sensación de formar parte de esta familia, pero ahora veo que lo que necesitabas estaba fuera, lejos de nosotros, ahora lo veo, pero ahora ya es tarde.

     Supongo que esta huida silenciosa tuya tiene mucho que ver con que fuera la única vía que te dejamos. Sin quererlo te sometidos a un seguimiento que te agobiaba en lugar de tranquilizarte y te lanzaste a buscar respuestas en otras partes donde no te pudieras encontrar con ninguno de nosotros. Lo tenías todo pensado, incluso cuando nos decías que estabas pensando en dar un cambio a tu vida y poner a prueba tus fuerzas. Creía que te habías decidido por nosotros, que nos habías visto como la solución a tu soledad, que nos dabas una oportunidad. Yo y mis ideas sobre la familia, presentándotela como un entorno seguro donde nada podía pasarte!  La cura y el mal en un mismo grupo de personas, eso es lo que escribiste en tu última carta. Me pareció mal, no te lo niego, pero era porque no sabía a que te referías, hoy que todo se hizo realidad no sólo lo entiendo sino que lo veo, y sólo puede desearte que seas feliz.

     " No para todo el mundo la familia significa lo mismo, igual puede ser tu hogar como un escenario en el que tienes que interpretar un papel que no es el tuyo, haciéndote pasar por alguien que no eres tú..." nadie podría haberlo dicho mejor. Supongo de de alguna manera alguien te hará llegar esta carta y quiero aprovechar para decirte que me queda la pena de no haber podido conocerte  y saber qué era lo que sentías de veras, y que si algún día decides volver, lo haré mejor, lo prometo.

     Un beso enorme desde Babia, donde siempre tendrás una familia a la que volver, cuando quieras volver...

viernes, 4 de noviembre de 2011

Mi confidente, mi amigo y mi amante

Querido Gisua (10):

     Me despido de todo lo conocido menos de ti. Tú serás la única fuerza para construir una nueva vida, con sueños e ilusiones tan reales como nuestros cuerpos. Estoy decidida  Hoy apuesto por ti que es lo mismo que decir que apuesto por mí.

    Me cansé de rodearme de personas que no hacen más que quejarse de la soledad que les aprieta el corazón por no saber querer o ser queridas y que me consideraran una de ellas sólo porque no te veían a mi lado aunque te paseases de mi mano. Creían que no eras nada más que un capricho de esta pequeña persona desordenada que soy yo misma. Yo estoy contigo en cuerpo y alma, eres quien me hace sentir viva y quiero que a partir de ahora tu imagen y la mía vayan siempre juntas, tal y como estamos nosotros. Es como ponerle forma a ese sentimiento que se apoderó de nosotros aquel primer momento en que nos vimos, hacer visible lo que para el resto del mundo es invisible.

     He demorado este momento porque me aferraba a unos principios que habían sido míos durante mucho tiempo y creía inamovibles, pero sin quererlo he descubierto que son inservibles, ¿de qué me sirven mis normas si me obligan a estar lejos de ti? ¿para que quiere nadie unos prinpicios que no permiten el comienzo de nada? Los he tirado a la basura y tras ellos han ido muchas más cosas que me anclaban a un pasado que no es más que tiempo muerto, todo un período de espera para poder llegar a ti. Hoy estoy preparada para comenzar la vida que tenga sentido en cada uno de sus segundos y poder contar contigo como mi confidente, mi amigo y mi amante. 

     Esta vez no contaré hasta tres, me lanzaré en el uno al saber que eres tú quien me espera. Sonrío y soy feliz por todo lo que podremos conseguir. Somos grandes, cariño. Somos tú y yo. Somos nosotros y nos queremos.

     Deseo estar ya contigo. Un beso de los nuestros, de esos que tan bien nos salen y tan bien nos saben.

miércoles, 2 de noviembre de 2011

¿Para qué nacer si vas a morir?

Querido Mundo (10):

     Buscamos a través de las relaciones con los demás el significado de nuestra vida, al tiempo en el que permanecemos siendo humanos, pero cuanto más avanzo en mi búsqueda mayor es mi convencimiento que no tenemos realemnte nada que  hacer. Nos cuentan desde pequeños nuestra existencia es el resumen del ciclo de la vida, pero si la función es meramente reproductiva ¿ para qué nacer quien no se va a reproducir? o pero aún, ¿para qué nacer si vas a morir?

     En mis observaciones hago elucubraciones sobre cómo sería este planeta sin humanos, grandes masas de agua cristalina llenas de millones de seres vivos que se comen unos a otros para sobrevivir; inmensas llanuras verdes donde el silencio sólo se rompe con el sonido de los animales en su camino, en una lucha por el dominio del territorio, en el momento del nacimiento o como despedida en el momento de su final. Infinitos terrenos de árboles y flores, con millones de insectos poblando este manto de vida; altas montañas rocosas cubiertas de nieve que dan lugar a unos ríos que silenciosamente bajan para descansar finalmente en el mar. 

     Sin humanos no hay casas ni edificios, no se necesitan carreteras porque no hay coches, camiones, etc. Tampoco se oirá el sonido atronador de los aviones, ni se verán barcos surcando los mares y océanos.  No me modificarán costas ni montes, todo permanecerá inmóvil, silencioso, a un ritmo marcado por el simple paso de los días, por los períodos de luz y oscuridad que se producen por la órbita del planete alrededor del Sol. Viéndolo así, ¿somos realmente necesarios los humanos? ¿qué hemos aportado al planeta? ¿qué construimos que no fuera para nosotros mismos?

     A lo mejor sólo veo lo malo, y quizás hasta haya alguien que me conteste que lo mejor que le pasó a este planeta fue la aparición del ser humano, pero entre las fuentes consultadas para llegar a estas conclusiones se encuentra algún genetista que su mayor esperanza es que haya vida después de la muerte.

     Un abrazo grande desde Babia, donde ya no sabemos quienes somos.

viernes, 21 de octubre de 2011

Un pouco transcendental

Querida Lela (8):
     Desde de que cheguie aquí sempre estou ocupada, pero non do xeito que ata agora coñecía senón é algo totalmente distinto. As ocupacións aquí responden ás necesidades do día a día e non hai máis beneficiarios ca nós mesmos. Parece incríble que nunha comunidade tan pequena se poidan facer tantas cousas pero é así, sempre hai tarefas pendentes ou aparece alguén que require a miña axuda, ou simplemente me canso e decido que ata mañá non fago máis.

     O que si que hai é moito tempo para pensar, e quizais ao haber menos ruidos os pensamentos son moito máis profundos. Todo se volveu un pouco transcendental e paréceme que para poder avanzar na sociedade que vivimos hai que ter en conta sobretodo e antes de nada ás persoas que a conformamos. Conseguimos darlle importancia aos cartos e aos bens materiais por riba incluso das persoas, e hoxe en día todo se mide polo valor, ata chegar ao punto que alguén que non xera valor non aporta nada á sociedade, non é máis que un lastre co que hai que cargar, sen ter en conta outras posibilidades de aportacións sociais non evaluables economicamente. Non hai máis que ver como mentres estás en activo estás vivo para os que te rodean, pero cando te retiras e os anos pasan deixando demasiada pegada en ti trátante como cidadán de segunda, incluso no teu propio fogar onde se contan por igual os pequenos que aínda non saben ler que os nosos maiores. Ou unha muller que adicara a súa vida ao coidado do fogar por acordo mutuo entre a parella para o benestar de todos eles e cando trinta anos despois o acordo se rompe e se decide poñerlle fin a unión marital ela non é máis que un ser desvalido ao que se trata como se non fixera nada na súa vida. 

     Digoche isto para que non te sintas en ningún momento minusvalorada, para que ninguén asocie o que ti vales coa túa aportación monetaria a esta sociedade, porque aínda tes moito que ofrecer, e aquí tes o teu sitio para poder realizarte. Sei que dar o paso é difícil, pero coñézote e sei que te has sentir mellor. Segues a ter un sitio reservado neste novo mundo. Só tes que dar o paso.

     Unha aperta grande desde Babia, onde o valor das persoas fíxanno elas mesmas.

martes, 18 de octubre de 2011

Rumbo a la vida

Querida Faith

es extraño el querer tener algo en común
con alguien y descubrir que no es posible.
Mi angustia estos días es tan grande
que alguien dejó a mi lado la historia del Principito

Durante un tiempo también yo tuve mi propio planeta
del que conseguía todo lo que creía necesitar, 
pero lo que no se cuida, desaparece.

Hoy ya no tengo planeta y
dentro de mí no crece nada.
Echo un vistazo a mi alrededor y no veo a nadie
como si determinados capítulos de nuestro pasado 
fueran una carga demasiado grande
para llevarla en su nueva vida.

He terminado de leer El Principito y
lo dejé apoyado en el tronco de un gran árbol
para que ese niño mágico continúe con su viaje,
y yo intentaré que mi corazón vuelva a latir
y no solamente haga ruido.

viernes, 14 de octubre de 2011

Sen sufrir pola túa indiferencia

Querido Aldalao (8):
     Como se pode defender desde a barreira o que precisa dunha defensa cara a cara? Animan desde diferentes partes do mundo, en diferentes linguas e cada un aporta o seu punto de vista, pero a loita verdadeira vívese aquí. Somos nós e soamente nós os que temos a capacidade de pararlle os pés a esta desfeita. Hai que berralo alto e claro para que todos se dean por aludidos, que sexa unha soa voz a que se escoite, sen que esta vez a esperada solución veña de fóra.

     Somos un grupo que non se recoñece como grupo, temos unha identidade que descoñecemos, unha lingua que non falamos, un territorio que ignoramos, unha riqueza que non aproveitamos... Que é o que realmente queremos facer? Parecemos ás veces seres totalmente perdidos que buscan noutros horizontes todo o que xa lles ofrece este, pero que sen embargo, e sen saber ben por que, non o ven. Permanecemos cegos a fermosura, estáticos fronte a todas as posibilidades que ten este terra e inconscientes repetimos o que outros descoñecedores da nosa realidade, que é nosa e de ninguén máis, nos inculcaron desde nenos que aquí non hai futuro, que aquí non se pode estudar  nin traballar, que a única maneira de progresar é marchar lonxe e facer o que antes fixeron outros, aínda que se demostrara sobradamente a inutilidade deses plantexamentos.

     Para non ser pesimista remato esta carta achegándoche un poema do sempre fantástico Lois Pereiro. 


"Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
á miña retirada preventiva
dunha batalla que xa sei perdida
resolto a non entrar xamais en ti
pero non a tortura de evitarte"


     Unha aperta grande desde Babia, onde non nos convencerán tan facilmente...

miércoles, 12 de octubre de 2011

¿Sabrás mantener el equilibrio?

Querida Huma :

 no te quedes nunca en el camino.
Es mejor siempre arrepentirse
que no haberlo  hecho.
Nadie te enseña a no cometer errores,
sólo tú puedes decidir qué  hacer o no hacer.

Te vemos sufrir lo que no deberías,
tratamos de allanarte el camino
pero nada parece ser suficiente
tú sigues con la mirada puesta en el pasado
sintiendo que se ha ido quien más has querido 

Caminas por el lado de lo correcto
porque te llevamos de la mano
pero si te soltamos, ¿sabrás mantener el equilibrio?
Continúas por la senda que
te hemos marcado pero no eres feliz.
cumples con nosotros como
podrías no hacerlo, y a nosotros
está indiferencia nos está matando.

lunes, 10 de octubre de 2011

Ya no queremos ser señoritas

Querido Nuevo Siglo (8):
     Para lograr grandes cambios hay que empezar por simples hechos, y mejor si son visibles, aunque sea en las distancias cortas. Para llegar a la igualdad real hay que comenzar por creérselo e ir eliminando pequeñas herencias de tiempos pasadas en los que el papel de la mujer estaba dibujado por el hombre. Hoy podemos definirlo nosotras y no será un mal comienzo el decir alto y claro que ya no queremos ser señoritas.

     Durante mucho tiempo el uso del término "señorita" estaba reservado para el tratamiento de las mujeres que eran profesoras, enfermeras o secretarias, pero también se designa "señorita" a la mujer soltera; en cambio el término "señorito" se utiliza sin referencia al estado civil del hombre y, a diferencia de la mujer se utiliza para el hijo del señor de la casa o para alguien que no está acostumbrado a trabajar. Hoy en día se utiliza para los hombres exclusivamente el término "señor", sin embargo para las mujeres se sigue haciendo la distinción entre señoras y señoritas por el hecho de estar o no casadas. Por ello, un buen comienzo es evitar las pequeñas diferencias y que seamos todos señores o señoras, sin referencia alguna al estado civil de cada cual.

    Puede parecer algo trivial pero hay muchísimas diferencias de tratamiento entre hombres y mujeres en el lenguaje que pueden llevar a utilizaciones perniciosas por alguien malintencionado, de ahí que siguiendo el refrán sea mejor prevenir que curar.
   

viernes, 7 de octubre de 2011

Persoas

Querida Noname

Tomei a decisión de volver ao meu pasado,
verme fronte a fronte coa primeira muller que amei,
a que máis dano me fixo
fíxome culpable por meterlle na cabeza aquelas ideas, d
e falarlle do noso futuro conxunto e
tratar de que vira que se podía facer.
Desde a miña nova vida sentía que
debía enfrontarme con aquela pantasma
Tiña ganas de dicirlle que se equivocara,
que se podía vivir como un sentise,
que non cho poden impedir,
que hai que lograr ver que se trata de
dúas persoas que viven segundo o que senten. 

 As palabras corrían pola miña cabeza e
cando a tiven diante non fixo falta que dixera nada.
Un simple saúdo e unha aperta dixérono todo.
Eu equivocárame ao agochar unha parte do meu ser
pero ela viviu unha vida que non lle correspondía.
Estaba vella e agotaba,
amarrada a un marido enfermo
e con catro fillos que a ignoraban,
Marchei.Quixera facerlle ver cousas
para as que ela xa non tiña ollos.

jueves, 6 de octubre de 2011

De todas las formas posibles

Querido Gisua

De mis últimas cartas se desprende
un miedo atroz a  lo que podría pasar o no pasar.
El tiempo siempre ha sido mi enemigo,
puso la cuenta a cero demasiadas veces
en lo que más he querido,
Vivo en momento presente pero
no confío en el tiempo,
no creo que sea cura de nada
más allá del olvido.

Para superar mi miedo
hago que todo pase por ti,
solamente tú la medida de mi tiempo, y
que a tu lado no sea nunca
demasiado pronto o demasiado tarde,
y sé que mientras esté a tu lado
conseguiré que un segundo sea toda una eternidad.

Estoy a punto de dar un paso más ,
te necesito cada día un poco más,
quiero conocerte un poco mejor,
estar a tu lado de todas las formas posibles
quiero distrutarte de todas las formas posibles.
    

martes, 4 de octubre de 2011

Entre las estrellas

Querido Mundo:

     ¡Qué pobre tonto es el ser humano frente a la grandeza de la inmensidad que puede llegar a habitar! Nos creemos importantes porque en nuestras deformadas cabezas tenemos la idea de que este mundo conocido está ya explorado y explotado. Al igual que hace siglos nos quedaba pequeño el continente en el que vivíamos y en el que teníamos todo lo necesario para subsitir y nos lanzamos a descubrir qué es lo que había al otro lado... si había otro lado, que si nisiquera eso sabíamos, hoy aburridos ya de los dos lados ponemos la vista en el espacio exterior, y allá viajan cada días más personas tratando de hallar otro sitio habitable entre las estrellas.
    
     Con nuestros más avanzados conocimientos comenzamos a construir una estación espacial en la que esperamos poder vivir próximamente, aunque para ello aún no contemos con la libertad de movimientos que tenemos aquí abajo. Pero aún así no se deja de hacer real algo que es totalmente artificial para el ser humano, que ha aparecido en este mundo porque las condiciones fueron las idóneas. ¿Cómo pretendemos llevar este hábitat favorable  a un entorno del que desconocemos casi todo, y en el aún no sabemos si hay alguna forma de vida que pudiera haberse desarrollado con lo que hay allá arriba.
  
     Volvemos a ser pobres ignorantes que prefieren huir del problema que han causado antes que enfrentarse a él y ponerle solución. Han valorado que todo lo que conocemos está perdido, que ya no hay vuelta atrás, y que si alguien pretende salvarse va a tener que hacerlo en el espacio exterior. Responden todo al mismo grito de sálvese quien pueda, y parece que aunque los siglos han pasado desde aquel exterminio masivo en el nuevo mundo americano para lograr una supremación que no era tal, en poco tiempo el esterminio será sobre todos nosotros  que no supimos hacer nada para detenerlo, y mientras todo se acaba vemos despegar naves camino a lo desconocido, buscando la vida que aquí han echado a perder por no saber cuidarla. 

     Sigo anonadada frente a lo que está por venir, pero asustada por lo que ya ha llegado. ¿Qué será de nosotros? ¿Habrá un cambio de ciclo o estamos en plena cuenta atrás?

martes, 27 de septiembre de 2011

Mancharse as mans

Querida Lela (7):
     Tomar un punto de partida equivocado lévate tomar conclusións equivocadas. E sinceramente creo que deberías cambiar o teu punto de partida, que o tes posto en alguén que xa non está. Tes que poñerte a ti como o centro de todo o teu mundo, e saber que é o que vas facer de agora en diante, pero mentres non o saibas estar aquí comigo ía ser unha boa maneira de comezar a ver todo doutro xeito.

     Isto non é unha volta atrás,  e dígoo porque na túa carta me contabas que non che apetecía volver a ser unha nena rural. Eu tampouco o levaría ben se fora todo como hai moitos anos, pero todo é distinto hoxe en día, hai moitos adiantos e o que poidamos facer será para nós e  para ninguén máis. Economía de subsistencia. Traballamos todos os días no terreo comunitario e está a dar os seus primeiros froitos. Parece algo incríble pero tanto tempo na cidade esquecérame a satisfacción que da o facer algo coas túas propias mans. Na cidade todo o dan feito, só se necesitan os cartos para poder vivir, que mentres os tes non hai problema pero cando escasean a vida na urbe transfórmase nun vagar dun lado ao outro buscando algo tan escaso somo a solidariedade dos demais. Aquí, en cambio, todos facemos algo e sempre hai traballo para todos e por suposto, recompensa inmediata polo traballo feito. Trátase de mancharse aa mans. Si, digo ben, mancharse as mans, algo que había moito tempo que non facía, e é que descubrín que para falar da vida hai que mancharse as mans e misturarse cos elementos, non se pode tratar de cambiar as cousas permanecendo aséptico. Hai que mollarse e mancharse para ver medrar a vida ao noso redor. Desde aí ao mellor non percibes a beleza que teñen estas pequenas cousas, pero cando veñas, porque sei que vas a vir, sorprenderaste do fermoso que é o volver ver as cousas auténticas da vida.

     Espero que nesta carta atoparas máis razóns para deixar que o vento do cambio te traia ata aquí, onde xa lles falei de ti a todos e esperan poder coñecerte pronto. Deixa de poñer escusas e vente xa. Un bico enorme.

lunes, 26 de septiembre de 2011

El proceso de sensibilización

Querida Faith

 Me siento triste al escribir estas líneas
pero peor es saber que es cierto lo que te cuento.
Soy un material más,
un ser que se volvió insensible
para poder levantarse cada día
y decir que sobrevives.

Dejé de lado los sentimientos
que me podían derrotar,
los que siempre lograron hacerme llorar,y hoy,
aunque más fuerte, me siento vacía,
tengo un espacio dentro que suena a hueco

Son muchos los síntomas
Al principio pensé que lo que ocurría
era que había cambiado mis gustos
pero no, no se trata de eso...
Las frases de amor que encierran canciones
se presentan ante mí como palabras carentes de sentido.
He perdido la capacidad de emocionarme.

jueves, 22 de septiembre de 2011

Anuncios

Querido Aldalao (7):
     Os que estudan o tema e non tiran a toalla buscan solucións e tratan de que o final desta función non sexa tan apresurado. Eles saben e din que fonoloxía do noso idioma é única, que ten unha forza para a poesía que non se atopa noutras, incluso para as canción de berce posúe algo diferente das demais linguas. Pode ser unha opción iso de ter unha utilidade ademais da que se lle supón para a práctica diaria, pero hai que ser realistas e dicir que cada día redúcese o número de persoas que lles cantan nanas aos seus pequenos ou que simplemente deciden pasar o tempo lendo poesías. 

     A crise económica é algo máis que unha crise económica, poñerlle este calificativo non deixa de ser algo paradóxico cando somos nós no fondo os que estamos en crise. Fálannos de que un libro é bo porque é un "best seller", e eu non sei ben que me quere dicir alguén que pretenda teña interese nun libro dicíndome isto, porque non sei o seu coñecemento de inglés pero a expresión non di máis que vendeu moitos exemplares, nada se fala dos motivos polos que se logrou, ou os medios polos que se levou a cabo, pero parece que é máis importante un libro que leva esa pegatina do que non a leva. Isto é extrapolable á música, películas, cadros ou, as veces, as persoas. Todo se cuantifica e adquire importancia segundo a cifra que leve ao lado. De aí que considere que temos a batalla perdida, precisamente en plena crise económica, cando se debería facer unha introspección para ver que se fixo mal, non, non facemos isto, senón que volvemos botar a vista a outro lado e esta vez aterramos en oriente, na gran fábrica do mundo e concluímos que o futuro se escribe en chinés.

     Como pretender manter a flote noso pequeno país de aínda non tres millóns de habitantes? Como conseguir deter esta desbandada de cidadáns que teñen a vista posta moi, moi lonxe de aquí? Ao mellor hai aínda alguna solución, pero eu non a vexo. Estou rodeada de múltiples anuncios que falan de posibilidades de saír desta crise, pero en ningún se fala de nós, todos anuncian profesores nativos de chinés, clases particulares de chinés, viaxes a China, comida chinesa...

     Quero verte pronto, necesito o teu consello para mantar a vista fixa no horizonte coñecido e que siga a ser así de coñecido por moitos anos máis. Unha aperta grande desde Babia.

sábado, 17 de septiembre de 2011

Feminismo

Querido Nuevo Siglo (7):
     Esta semana he vuelto a escuchar otro chiste estúpido sobre lesbianas y feministas, dos conceptos que desde siempre han ido de la mano sin entendar que de la misma forma que pueden ir unidos, pueden no tener nada que ver. El chiste decía: ¿sabes por qué dios creó a las lesbianas?- Para que las feministas no se reproduzcan.

     Estupideces como ésta son las que dan respuesta a la cuestión de si hoy, en pleno siglo XXI, son aún necesarias las feministas o son sólo una sombra alargada de un movimiento que tuvo su razón de ser hace ya mucho tiempo. La ignorancia es lo que más hace daño, extender la creencia que machismo y feminismo son las dos caras de una misma moneda, cuando el feminismo es, por definición, el movimiento que exige para las mujeres iguales derechos que para los hombres, por lo que viendo la situación actual de las mujeres en el mundo es más que nunca necesario que el movimiento feminista se haga más visible y que alce la voz en defensa de los principios que defiende. La lucha no sólo está centrada en los patrones vigentes entre hombres y mujeres, sino también hay que plantar frente a ciertos comentarios, artículos, opiniones, anuncios, etc. que buscan desprestigiar a este movimiento para debilitarlo  y conseguir que las nuevas generaciones vean al feminismo como algo que no va con ellas.

     Hay que lograr apartar ese mal uso del lenguaje que juega en nuestra contra y llamarle a las cosas por su nombre, y entender que las feministas (y los feministas) son personas que buscan la no discriminación por razón de sexo, que ansían lograr la igualdad, y todos aquellos que sólo quieren desprestigiar un trabajo así, deben ser observados con lupa, ya que sus intereses sólo pueden ser espúreos, y nunca deben ser receptores de nuestra confianza. Mantenerse fiel a ciertos principios es lo que nos hará avanzar, y que si alguien habla del feminismo lo haga con conocimiento de causa y no solamente con la en prejuicios infundados.

   Somos lo que somos y debemos tener claro qué queremos ser. Un abrazo grande desde Babia, donde llamamos a las cosas por su nombre.

martes, 13 de septiembre de 2011

Ilusión por ti

Querida Huma :

Debes empezar a buscar en otros ojos
lo que no encuentras en el reflejo que te devuelven los tuyos
hay que conseguir dar otra vuelta de tuerca y
saber convivir con la fealdad de experiencias,
pero endulzáldolas con todo lo que aún está por llegar.

Te dirán en multitud de ocasiones que la felicidad llegará,
que tienes que lograr encontrarla cada día,
que es la meta a alcanzar y que logrará
que vuelvas a sonreír y que esta sonrisa sea auténtica,

La felicidad no es algo concreto,
no hay que pensar en buscarla
porque así no se encontrará jamás.
Nos movemos por las ilusiones
que son las pequeñas alegrías
La ilusión nos remueve por dentro y poco a poco
conseguimos sentir lo que puede ser
algo parecido a la consabida felicidad.

lunes, 12 de septiembre de 2011

A miña rosa dos ventos

Querida Noname :

Estou ben,
teño a obriga de responder certas preguntas
A sensación é estraña, pero supoño que
despois de tantos anos de escuridade
o  mundo estaba aí, que eu estaba agochada del e non ao revés.
Na miña cabeza aparecen imaxes de meus pais
e vexo a mágoa que lle produce que eu
non teña marido e fillos
para iso me educaron e
para iso agardaron ano tras ano,
Non entendían máis nada que iso,
unha familia. 

sinto a necesidade de escusarme,
de intentar que comprendan
cuestións que eles non se atreven a formular,
pero non sei como se fai.
e penso na sorte que ti tes
que podes facer todo de novo
sen esas esperanzas postas en ti
que nunca se van ver cumpridas.

domingo, 11 de septiembre de 2011

Incondicionalmente

Querido Gisua (8):

Sé que lo disfrutas y lo aprecias pero
pareces no creértelo, o
tienes miedo de perderlo o perderme a mí.
sin embargo no desistiré de demostrarte que
estoy aquí para quedarme,
que tú eres la única razón por la que he vuelto a sonreír.
Ni tú ni yo podemos dar fechas sobre nada y
quizás eso lo haga eterno,
sólo nos queda vivir el momento
Sin miedos, sin temores.
Rendidos a la evidencia de lo que hoy disfrutamos tú y yo. 

Cada uno de nosotros hemos tenido
distintos fracasos que nos dejaron heridas,
El pasado nos conforma 
pero nunca nos condiciona
Yo sé cuánto te quiero
porque tú no eres tú cuando estás conmigo,
versión mejorada de la mejor imagen de ti mismo
Confía en mí como nunca has confiado en nadie,
de la misma forma que yo confío en ti.
Incondicionalmente.

lunes, 5 de septiembre de 2011

El silencio

Querido Mundo (8):

     Todo es ruido a nuestro alrededor. Por mucho que uno quiera alzar la voz para reivindicar un derecho tan legítimo como es el derecho a vivir, el sonido de nuestra voz resulta un esfuerzo vano en comparación con su ruido. Algo ensordecedor que viene de todas partes sin poder hallar el punto concreto de su formación. Todos contribuimos a que cada vez ese ruido sea mayor, aun sin quererlo. Hacerse oír frente a los gritos, gritando más es una muy mala táctica para llegar a tener éxito en la extinción de tanto ruido.

     Pero es un gran problema no poder escuchar lo que se avecina, la comunicación que puedas intentar establecer con cada uno de nosotros puede no llegar siquiera a percibirse y tu esfuerzo se pierde como tantas otras cosas importantes que se van perdiendo. Creo que ni somos conscientes del ruido que nos amenaza, nos acostumbramos a él e incluso cuando hay veces que cesa, el silencio que deja nos da miedo y recurrimos a cualquier forma de producción de sonidos para que el silencio no perdure más de lo que sería soportable. 

     El silencio puede ser peligroso. El silencio nos permite escuchar nuestros pensamientos, nos hacemos preguntas y podemos llegar a conclusiones que pueden hacer que tomemos decisiones que con el ruido nunca se producirían. El silencio nos permite dejar caer la vista sobre algo o alguien más tiempo del normal y mirarlo detenidamente para verlo como realmente es. Nada nos perturba, somos solamente nosotros y nuestra percepción del mundo sin condicionantes externos.

     Sin embargo, cada vez es más difícil encontrar eses momentos de silencio. Es algo que no pedimos, pero que en el fondo necesitamos, es silencio está el todo lo grande, y pese a ello, pasa desapercibido, dejando que sea el ruido el que mande, el que, como tantas otras cosas juegue en tu contra, haciendo inaudible tu grito de ayuda.

    No sé si recuperaremos el oído o moriremos todos sordos, pero no hay que dejar de intentar cambiar las cosas. Un abrazo grande desde Babia, donde seguimos resistiendo.

lunes, 29 de agosto de 2011

Yo sólo tengo dudas

Querida Faith (6):

 Buscábamos ser libres,
no quisimos acatar las reglas
nos lanzamos a volar sin paracaídas,
sin ninguna protección
renunciando a la seguridad de saber
que la caída estará amortiguada


 Sin espontaneidad no hay vida,
sin riesgo no vale de nada sentirse seguro.
No quisimos repetirnos, y
no permitimos que nos controlasen
.
Protección, seguridad y no hacer lo indebido.
tres normas que no entendimos
el vuelo fue fallido, y
el aterrizaje fue un duro golpe contra el suelo
nos deformó la estructura y
nos volvió débiles. 

 la libertad está malentendida,
sólo un encuentro no deseado con una verdad
Sólo somos libres con lo bonito,
para todo lo demás esttamos solos.

Incapaces de compartir las alegrías con nadie,
echamos en falta la compañía a la hora de repartir las penas.
tengo la sensación de que somos pequeños tiranos malcriados
que quieren todo sin dar nada a cambio
no dejamos de ser unos aprendices.

viernes, 26 de agosto de 2011

Non quero que te perdas nada

Querida Lela (6):
     O mar de escusas que me envías nas túas cartas non me di nada. O único que fala de ti é a túa ausencia neste marabilloso sitio, pasou o día un de agosto e non apareciches, estiven a esperarte máis de dúas horas e finalmente souben que non ías vir. Non o entenderei nunca. Puxen todo a túa disposición para que fose fácil tomar a decisión, só tiñas que aparecer e todo o demais corría da miña man e nin sequera o fixeches. Podes chamarlle de tantas formas distintas como se che ocorran, pero no fondo sempre é o mesmo, tes medo a vivir a túa vida.
                 
     Sabes, Lela? Ninguén te pode obrigar a facer o que non queres facer, iso é certo. Pero non podes deixar de facer o que queres só por medo ao que poida pasar, ou ao que non poida pasar. Agóchaste na esperanza de que el vai volver un día e chegará arrependido e despois de pedirche perdón todo volverá a ser coma antes. Refuxíaste nesta idea e explícasme que se te vas el non terá maneira de atoparte. Non te enganes, miña amiga, quen se marchou, marchou e non vai volver e, se volve non será polo que ti pensas. Dará igual onde esteas a vivir, quen queira atoparte, atoparate, pero agardar a que as cousas sexan como nós queremos non é a solución, só é unha perda de tempo.

     Estás outra vez a antepoñer os desexos doutra persoa aos teus, pensando noutra persoa antes que en ti mesma,mentres a túa nova vida está aquí mesmo. Todo isto é mellor do que esperabamos, e tal e como che dixen o teu cuarto está preparado para recibirte. A casa é grande e a parte de abaixo estámola arranxando para poñer o noso negocio, e digo noso porque sigo a contar contigo. Sermpre foi así, as dúas fronte ao mundo, só tes que deixar de pensar e actuar, pero a última palabra tela ti. 

     Gustaríame que puideras ver todo cos teus propios ollos. Poñer algo en marcha, crear algo como o que estamos a facer aquí é marabilloso e non quero que te perdas nada. Espérote cos brazos abertos. 

     Un bico desde Babia, onde as segundas partes son as mellores.

miércoles, 24 de agosto de 2011

No te desesperes

Querida Huma (7):

 no sé bien qué decirte.
En mi interior  el ser humano es algo excepcional
capaz de caer mil veces y mil veces levantarse,

no tengo ni idea de cuál es el umbral de dolor
hasta dónde pueden seguir contando las derrotas.
No estamos preparados, no tenemos opción
 y detener el tiempo para ver la herida no duele menos.

Hay que continuar
incluso cuando los pies avanzan arrantrándose por el suelo,
con pasos nada claros  y
con el equilibrio en estado intermitente
   El primer golpe es el más duro
los que vienen después muchas veces duelen
porque caen sobre una herida abierta
que todavía duele y
suma dolor al antiguo dolor.

No es fácil sentirse bien,
dejar de sentir miedo
ni hay camino diseñado
ni hoja de ruta de la que echar mano.

Sólo el instinto de supervivencia,
algo que existe dentro de cada uno de nosotros
que sólo asoma cuando todo lo demás deja de ser efectivo.
logra que sigamos respirando
cuando no nos importaría dejar de hacerlo,
Es una fuerza que nos empuja a
dejar atrás el dolor y
con su saber hacer intenta curarnos las heridas.

     No hay fechas para dejar se sentirse mal,
pero  la tristeza que hoy sientes no será permanente,
llegará un día en que sea imperceptible y
permita que la sonrisa vuelva a tu cara y
la alegría a tu vida.

: no te desesperes.
Lo que hoy es negro
no es la realidad,
no dejes que te convenza.

jueves, 18 de agosto de 2011

Por que non facelo?

Querido  Aldalao (6):
     Xa non sei sequera se tratar de frenar unha desaparición que se ten por suposta é unha boa inversión nestes tempos no que todo é efímero. Tratamos de protexer un ben intanxible, cunha riqueza non medible economicamente, onde non se pode convencer a ninguén para que nos siga, non hai fronteiras que defender e as nosas armas esvaécense no aire no mesmo momento que se fan audibles.

     Estamos inmersos nun mar que se seca, que desaparece porque poucos son os que lle aportan vida. Parece que nos convertemoe sen seres egoístas que só dan se reciben anteriormente, xa non nos fiamos de ninguén e que se algo custa traballo hai que tratar de evitalo a toda costa. Nesta vida na que case todo se converteu en traballo e obrigas, así que se se pode deixar de lado defender algo como o que estamos a defender para deixarse ir coa corrente maioritaria, por que non facelo? 

     Sempre dá mágoa a desaparición dalgún tesouro, pero parece que ese sentimento non aparece ata que a desaparición é unha realidade. Mentres se pode facer algo para evitala pasa inadvertido e quedamos parados deixando que sexan outros os que fagan o traballo, os que dean a cara, os que levanten a voz... Danos mágoa a desaparición, pero non facemos nada para evitala. Incluso hai quen pensa en comezar a montar un museo no se que recollan todas as mostras que se poidan para o día de mañá poder explicar como era ter entre as mans un tesouro que non podías tocar.  Será como queira a maioría, coma sempre, aínda que a maioría estea equivocada, ou cega como é o caso, e non vexa a beleza deste tesouro...

     Unha aperta grande desde Babia, onde a desolación comeza a aparecer.

lunes, 15 de agosto de 2011

¡Qué suerte tienen los niños!

Querido Nuevo Siglo (6):
     Por mucho que lo digamos alto y claro los cambios son lentos y a veces imperceptibles. Las nuevas generaciones parecen haber echado el freno y ven más hacia atrás que hacia adelante. Contradicciones que parecen sacadas de otra época en la que la igualdad era un derecho a conseguir y no un derecho consolidado como hoy en día debería ser. Un retroceso palpable que nos condena a todas a seguir patrones que nos anquilosan como personas de segunda clase sólo por el hecho de  haber nacido mujeres.

     El otro día estaba sentada en la playa al lado de una típica familia media con papá, mamá y la parejita. Una estampa ideal en la que se dio el siguiente caso. La niña, de unos seis años, y con ganas de orinar se levanta de su sitio y se aleja un poco de sus padres y se pone a orinar de pie, como si fuese un niño. Su padre se acerca y le pregunta qué hace. Ella le dice que lo quiere hacer como lo hacen los niños. El padre se acerca a la madre para contárselo y ésta le cuenta que no es la primera vez que lo hace, que desde un tiempo a esta parte repite varias veces al día que es mejor ser niño y le pregunta por qué ella no nació niño. El padre se sorprende y sólo le responde a su hija que no piense tanto, que cada uno es lo que es y punto. La madre, en cambio, sabe por qué la niña piensa así. Con seis añitos sufre discriminación en el colegio porque es la única niña de su clase que prefiere jugar al fútbol a estar sentada con las demás niñas en el patio sin hacer nada, pero además la niña es muy buena jugando al fúlbol, mejor que la mayoría de los niños y esto a ellos no les gusta y muchas veces no le dejan jugar con ellos. Las niñas la ven rara porque casi nunca está con ellas y tampoco la llaman para jugar, y cuando lo hacen ella se aburre al poco de comenzar a jugar. Llegó a casa varias veces llorando y diciendo que no le gusta ser niña porque no puede jugar al fútbol cuando quiere, no le dejan, porque le dicen que es una niña, sin más razón que ésa. Y siempre que vuelve del colegio repite lo mismo. ¡Qué suerte tienen los niños!

     Al padre no le gusta lo que escucha, pero la madre entiende qué la pasa a su hija, y a mí, mientras escuchaba todo esto, se me cayó el alma a los pies al saber que nada había cambiado, que en el patio aún existen espacios para niñas y para niños, colores de niña y colores de niño, amigas para las niñas y amigos para los niños, etc. Me dolió descubrir que esta pequeña descubrió en este siglo XXI lo que nunca debería haber vivido, la discriminación por ser mujer en una sociedad que dice que la igualdad es ya un derecho consolidado. Lo pueden decir cuántas veces quieran pero la realidad es el día a día, dónde hablan los hechos y se olvida el significado de la palabra igualdad.

     No sé hacian dónde caminamos, pero aún hay mucho que hacer, mucho que decir, muchas barreras que derrumbar y mucho que demostrar. La igualdad, en este nuevo siglo, sigue siendo un derecho a reivindicar. 

     Un abrazo grande desde Babia, desde donde soñamos que otro mundo es posible.

miércoles, 10 de agosto de 2011

Sólo tienes que querer

Querido Gisua (7):

     Nos conocemos y reconocemos en cada encuentro,
Hemos ganado la batalla a la rutina,
                                                     enviada lejos
Aparecemos uno en el otro sin avisar,
un nuevo día aparece... si es contigo, será en compañía,
                                   si despierto sola  voy a encontrarte antes incluso de empezar a echarte de menos.

crecemos cuando estamos juntos.
Pero no me preguntes más cuándo viviremos juntos
no nos hace falta un  techo para sentirnos,
tampoco será  un papel oficial que consiga acercarnos.
No quiero convencionalismos.

    No quiero nada de lo que ya tengas,
Yo te pido todo lo que vas a tener
, lo que vas a lograr conmigo a tu lado.

El desierto deja paso a un oasis y uno sobrevive
Uno y uno no siempre tienen que sumar dos
tu excepticismo no te dejará verlo,
pero pongo mis ojos a tu disposición
Hasta el paseo ha sido un sueño hecho realidad
No me sueltes la mano y te mostraré lo mejor

sábado, 6 de agosto de 2011

Onde quería estar

Querida Noname (7):

Estou a vivir cada unhas das fases,
o descubrimento dunha mesma,
Tomarche a man e
                           dar un paseo contigo

quen son as pesoas que me rodean,
que me queren pero cunha venda nos ollos
para non ser conscientes dos meus cambios.

Non se dan conta que non hai temas incómodos,
senón prexuizos anquilosados.
A curiosidade é unha das mellores cualidades do ser humano, e
sentirse ben a mellor meta para ter nesta vida.

   sei que é un detalle pequeno,
verme alí como unha máis,
experimentar a sensación de gustarlle a alguén
un cúmulo de sensacións indescriptibles
                                                            aquel par de ollos verdes...
                                                     
Non recordo ter sentido algo tan fermoso na miña vida. 
Dous corpos pegados movéndose lentamente,
unha certeza nunca experimentada 
                     alí onde quería estar.

     Sigo a ser eu,
                         pero alguén novo ao mesmo tempo.
o que un sente é o que sente e
non é culpable polo feito de que iso sexa así.

jueves, 4 de agosto de 2011

La resistencia

Querido Mundo (7):

      Sin quererlo se cierran las puertas para poner fin a tu sufrimiento y en lugar de hacer algo por ti nos hemos convertido en espectadores de tu final, que es también el nuestro, aunque nuestra ignorancia no nos lo permita ver. En estos tiempos en que todo pasa demasiado deprisa, tu agonía no podía ser una excepción. Clamas pidiendo el final de tanta barbarie y destrucción, pero tu lenguaje no se entiende, tu voz no se escucha, tus necesidades no se sienten.

     Has elegido mal el momento para pedir ayuda. En esta sociedad en la que la verdad máxima es la que emiten los medios de comunicación y lo no está en internet simplemente no existe, tú, mi querido Mundo, no tienes acceso a internet y por lo tanto tampoco perfil en ninguna de las redes sociales que dicen nos hacen ciudadanos activos. Eres invisible para el gran público que podría hacer algo por ti. Hay quien intenta hablar en tu nombre pero sus intentos son infructuosos, simples recortes de prensa, artículos bienintencionados que pretenden remover conciencias, o alguna foto que deje testimonio gráfico de la crueldad que imponemos con nuestro incoherente modo de vivir. Tristes llamadas de atención que a nadie parece importarles y que como mucho aúna unos cuantos clicks sobre la opciòn de "me gusta", sin saber siquiera qué es lo que le gusta.

     La gente está cómoda en su sillón, y hablar de ti es llenarse la boca con palabras vacías. Viven cada vez en una vida virtual que les da todo lo que no podrían conseguir de otro modo y no dejarán nada de eso para ayudarte. Siento ser yo la que lo diga, pero a estos personajes les puede gustar las fotos o ciertos reportajes, pero a ellos la tierra los mancha, el agua los moja y el viento los despeina. Les gustas pero de lejos, hablan de ti pero a través del ordenador, y los que te conocemos sabemos que para ti no hay realidad virtual, eres lo que eres y para conocerte hay que salir fuera, hay que empaparse de ti y saber qué es el frío y el calor, aunque cada vez son menos con los que se puede contar. 

     Hoy es un día triste al decir todo esto, pero hay que decirlo. Es la lucha  de unos muchos contra unos pocos. Los que estamos contigo somos la resistencia y somos parte de ti. Te queremos y seguiremos aquí. 

     Un abrazo grande desde Babia.
   

viernes, 29 de julio de 2011

Ya no tiene alma

Querida Faith :

 salir del engaño,
    no se trata de abandonar
       hay que tomarlo
          contaba contigo y con Mon
                                                        Mon ya no existe.
     Ya no tiene alma.
Es un cuerpo que avanza entre otros cuerpos.
dice que se encuentra bien,
              no tiene miedo del futuro,
              no piensa
             no sueña
                          Ni siente ni padece

a Mon lo mataron
                           y lo volvieron una "persona normal".
En nuestra aventura el mundo nos comió y
                                                               no somos más que los despojos del festín.
Lo que no fue aprovechable hoy camina por las calles

 
Si no pienso y siento como los demás no quiero que me cambien,
sé que no estoy sola,
aún quedan salvajes en este mundo,
sólo tenemos que buscarlos.
Podemos comenzar por aquí...
al menos por esta parte ya sumamos dos.


jueves, 28 de julio de 2011

O noso gran día

Querida Lela (5):
     Penso que chegamos a un punto da vida no que queixarse xa non aporta nada, ninguén vai vir a solucionarnos nin un só dos nosos problemas. Somos nós as que temos que movernos. Parece que estiveramos programadas para quedarnos só co malo e laiarnos da mala sorte que temos sen facer outra cousa.  Hoxe non vou seguir con esta dinámica e vou conseguir que ti fagas o mesmo. 

     Quizais teñamos xa máis pasado ca futuro, e esteamos máis soas do que nunca pensamos, pero non por iso imos quedar paradas a espera de que a señora de negro nos veña buscar. Temos moito que facer, moito que aprender e moito que disfrutar. Tiveches o teu momento de reflexión pero o tempo pasa e non recibo resposta pola túa parte, só laios que nin me axudan a min nin che axudan a ti. Esta carta é o punto e final dunha etapa que levou por diante moitas das nosas ilusións, pero vai dar comezo a outra na que estaremos as dúas fronte ao mundo. Temos todo o necesario para que nos vaia ben. Só faltaba decidirse e eu xa o fixen polas dúas. Hoxe é día 28 de xullo, pois o 1 de agosto marchamos, imos comezar unha nova fase.

     Prepara todo para cambiar de escenario, recolle o imprescindible como se foras a facer unha viaxe e pon o demais en caixas para unha mudanza. O mellor para comezar unha nova vida é ter novas vistas, con novos veciños que non nos coñezan, con novas historias e novas oportunidades.  Xa non será o domingo o único día da semana no que agardar unha visita, poderá ser calquera ou seremos nós as que fagamos as visitas, non haberá máis normas que as que nós poñamos e xa non volveremos estar soas. Non quero adiantar moito máis para que todo sexa unha sorpresa, pero xa me tarde en chegar o día 1 de agosto. O noso gran día. Hai moito que facer e non quero deixar nada sen facer. Fermosa Lela, prepárate para ser feliz...

     Unha aperta inmensa desde Babia, onde os soños se poden facer realidade.

jueves, 21 de julio de 2011

El cincuenta por ciento

Querido Nuevo Siglo (5):
     ¿Es justa la paridad entre hombres y mujeres que se impone desde hace algún tiempo en las instituciones? Las mujeres han estado ignoradas y apartadas durante siglos de los puestos de poder y garantizarles ahora por ley el cincuenta por ciento de los puestos frente a los hombres parece ser una solución para paliar esa deuda histórica que se tiene con quienes representan casi la mitad de la población; pero la pregunta va más allá del hecho de la imposición por ley ya que, en realidad, este sistema no es justo. Es un hecho que hoy en día en muchos sectores la nuestra sociedad hay más mujeres que hombres, y no digamos si nos remitimos al alumnado que ocupan las aulas de nuestras universidades donde las mujeres son más y más visibles y activas que nunca. ¿Qué sucederá cuando accedan al mundo laboral? ¿Será suficiente con un cincuenta por ciento de las vacantes?

     Hay voces entre las que me incluyo que determinan que este porcentaje es una garantía para los hombre y no un derecho para las mujeres, quienes se verán relegadas otra vez a lo que se acordó cuando la situación era otra. A mi entender no se debería marcar un porcentaje, sino que si lo que se busca es la representatividad de ambos sexos habrá que hacerlo según se distribuyan los intereses entre ellos, y al igual que un día el mundo era de los hombres, hoy estamos en el siglo de las mujeres, el futuro se escribe en femenino y los puestos no pueden obedecer a una paridad que no es justa, sino a la valía de las personas, para ello tendremos que avanzar para eliminar viejos prejuicios y conseguir que frente a un trabajo se hable de personas, y no de hombres y mujeres. Sólo así conseguiremos un sistema justo.

     Cada vez estamos un poco más cerca de conseguirlo, pero hay aún mucho que hacer, mucho que decir y parece que apremia el tiempo. Hay algunos que se empeñan en frenar lo irrefrenable, pero por suerte para los que vemos de cara al futuro cada vez son menos y están más solos. Los tiempos cambian y nosotros tenemos que cambiar con ellos, y quien no lo haga se arriesga a quedarse en el camino. Nuevo Siglo, tú marcas el paso nosotros abrimos camino... 

     Un abrazo grande desde Babia.

sábado, 16 de julio de 2011

Volve pronto

Querido Aldalao (5):
     Realmente serve para algo todo o que estamos a facer? Perdo a fe a cada paso que sempre resulta ser falso e a ilusión de avanzar perde a batalla fronte á realidade que di que seguimos algúns no mesmo sitio, un pouco máis feo, un pouco máis triste, mentres outros perden posicións en favor da nada.

     Non atopo motivos para o que está a pasar, pero os que están á fronte do batallón parecen estar na miña mesma situación. Presentan proxectos e informes que mostran todo o contrario, queren convencernos para non botar pola borda os últimos esforzos cos que contamos, pero a túa voz, o teus pensamento, o teu querer non aparece por ningures nos seus papeis. Son seres opacos que se preocupan máis por conservar o seu sillón que polo futuro de todos nós,  reunénse para ter unha foto nova que colgar nas súas paredes que funcionan como expositor para as visitas protocolarias, pero non falan, xa non teñen nada novo que dicir e permanecen calados emitindo ese malditos informes, mostrando estadísticas que xustifiquen a súa existencia, pero que pasa con nós?

     Ao lado desta xente convertémonos en testemuñas xordas e mudas, en resumo, inútiles. Esperando por eles pasounos o momento, a ausencia de acción volveunos invisibles. Non te escoitamos, nin sequera nos estoitamos a nós mesmos, porque aínda que movemos os beizos para dicir o que nos pasa pola cabeza, xa non temos voz; eles eran a nosa voz, delegamos neles porque eran o futuro e tiñan ideas, pero non fixeron nada... e nesa mesma nada perdémonos nós.

     Estamos a tempo de facer unha cura para recuperar a voz? Poderemos recuperar o oído e que a realidade se pareza algo máis ao que un día soñamos? Non quero ser demasiado pesimista, pero o futuro próximo está pintado dunha cor demasiado escura para todas as ilusións coas que contabamos. Aldalao, precisamos a túa volta antes de perdelo todo. Coa túa forza todo é aínda posible. Volve pronto. Unha aperta forte desde Babia, onde seguimos en pé de guerra.

martes, 12 de julio de 2011

Algo de lo que te han robado

Querida Huma (6):

     Echarse a volar
                     el aterrizaje
                                     y el golpe siempre deja heridas.
     Lo duro no fue dejarse caer,
                    sino tropezar contra el suelo.
                                    me asusté al ver de cerca tus heridas.

     Estabas rota en pedazos
                sin embargo, no te quejabas nunca;
                                    ni siquiera cuando las heridas que se abrían en tu piel,

    El dolor se acumula dentro
                 a mayor dolor, mayor capacidad para sobrellevarlo
                                    hasta que un día dejamos de sentirlo. 

     Esperabas a la noche con la luz apagada
                                     con el silencio como cómplice comenzabas a emitir sonidos
                                     frases de resentimiento,
                                               de odio,
                                               de autocompasión
                                               de desesperación.. 

     tu subconsciente el que hablaba por ti,
     trataba de echar fuera lo que te atormenta desde  tiempo.
     el haberte dejado sola,
     para qué sirve querer a alguien si te quedas sola
     con el corazón roto
    qué es el futuro para alguien que no ve más allá del ahora mismo...

      verte indefensa
    sentir que eras la víctima
                                       de un mundo malvado
                                                                      que nada da y todo quita.
                                                                  
                                                                      Quiero estar a tu lado
                                      quiero poder mostrarte que la vida también tiene su cara buena,
   quiero quererte para que tú te quieras también.

viernes, 8 de julio de 2011

Cambios

Querida Noname (6):

    Foi algo non buscado,
sentín unha necesidade de desfacerme de algo
e díxenlle adeus.
con un xesto tan inocente coma ese
Gañei liberdade

      unha imaxe cruel de min que eu non tiña,
responde aos meus sorrisos con outros sorrisos
E a fermosura que da a liberdade
faise realidade nas miradas das persoas coas que me cruzo,
ao meu paso para comezar a cantar
" mira que eres linda, pero que preciosa eres..."

     sinto que quero vivir,
                             aproveitar cada día
                            sen tentar de agradar a ninguén máis que a min mesma.

Só hai unha vida
vino todo claro

lunes, 4 de julio de 2011

Sigues siendo mi inspiración

Querido

   cumpliría tus deseos,
     cumplo mi palabra
      quédate a dormir
          Hacer que una noche no termine nunca
             sólo hay que provocarlo y sucede.
                Esa es la magia. .

     Llevo tu aroma en mi piel
       Ahora ya conozco el camino.
         Eres tú  y  tu cuerpo sobre mí,
             mis manos aprendiéndote de memoria
                 tus manos dejando el rastro por mi cuerpo
                     un comienzo y nunca un fin.
                        Es la belleza de los amantes en nosotros mismos.

     Nos sorprendimos con  nuestros cuerpos,
     el paréntesis que nos mantuvo separados había sido demasiado largo
     el paso del tiempo no perdona
    Conseguía hacer eterno el detalle más nimio
     y te llevaba de la mano por su mundo

    Ahora me presento delante de ti con forma de mujer
que  a ti, adorador incansable de lo inesperado,
te gustaron los cambios
                  todos y cada uno de ellos.

 Sigues siendo mi inspiración
 La ausencia de distancia te hizo real,
Me despierto en ti  y duermo contigo Eres el mago de mi vida,
el que logra que el fin del mundo no sea una cosa tan mala si lo paso a tu lado. 

    .

sábado, 2 de julio de 2011

Agua, aire, alimento y sueño

Querido Mundo (6):

    
     Seguimos siendo pulgas que en su día a día sólo aspiran a saltar un poco más alto que las demás. Ansiamos tomar altura para conseguir despegarnos de lo que somos cuando avanzamos a ras de suelo, pero no dejamos nunca de ser pulgas, pequeños parásitos que viven en diferentes hábitats y se alimentan de la sangre de otros mamíferos.

     A diferencia de ellas tenemos muchas más necesidades, somos seres complejos que buscan su autorrealización. Tú pones los recursos y nosotros las capacidades para agotarlos. Tú nos has puesto la noche y el día para poder repartir actividad y pasividad a partes iguales, y nosotros nos las hemos  ingeniado para que la falta de luz en la noche no sea un problema que paralice todo lo que queremos hacer. Ya casi no dormimos, restamos horas de sueño porque en realidad hemos dejado de soñar y simplemente descansando correspondemos con una de las necesidades fisiológicas con las que hemos sido diseñados, y para no pasarnos demasiado tiempo en este "stand by" programamos la hora a la que hay que ponerse en marcha otra vez, siempre al acecho para que la máquina de producción mundial no se detenga.

     Dormir es una de esas necesidades pero no es la única,  el ser humano tiene también necesidad de agua, aire y alimento como elementos básicos para subsistir. Qué curioso que estemos todos de acuerdo con esto y que sean las mayores carencias que tenemos en este siglo XXI. El acceso al agua potable se está convirtiendo en un derecho que escasea, y por el que terminaremos pagando. El aire viene cada vez más cargado de partículas contaminantes que se meten en nuestro interior y nos contaminan a nosotros como una plaga silenciosa de la que no parecemos percatarnos. Los alimentos han sido alterados demasiadas veces para servir mejor a la gran industria alimentaria y ya no sabemos qué comemos; nos enseñaron que el color rosa sabe a fresa y el amarillo a limón, pero ya casi no nos acordamos cómo sabían en realidad una fresa o un limón. Es una contaminación visual, nos comemos lo bonito sin pensar en nada más.

      Pero aún con todo esto disfrutamos de estos derechos básicos, y hasta nos permitimos preocuparnos por otras necesidades en nuestra gran lista de necesidades, somos seres que vivimos mejor en la insatisfacción que en la plena satisfacción, damos lo mejor de nosotros mismos cuando surge desde dentro de cada uno la necesidad de lograr algo, nos movemos por necesidades, aunque haya veces en las que se cruce el deseo y nos volvemos irracionales, sin normas, sin principios, sólo instintos con patas, simples pulgas.

     Menos mal que sigues ahí, Mundo, y como un buen guardián nos sigues ofreciendo el día y la noche como referencia. No nos dejes nunca. Un beso grande desde Babia.

   

martes, 28 de junio de 2011

Con liñas torcidas

Querida Lela (4):
     Cando unha tarda tanto tempo en darse conta que a súa vida non era como imaxinaba, que todo foi froito das decisións que tomaron outros por ti coa fin de contentar a quen querías porque che ensinaron que así debía de ser, que o respecto comeza polos maiores, que o amor se forxa cos anos, que os fillos dan a felicidade e que a vida é o que é, tomar decisións que estiveron aprazadas por demasiado tempo pode ser unha tarefa dificilmente salvable e que precisa de moito valor para levala a cabo. Porque unha cousa é sabelo e outra ben distinta facelo.

     Débeslle algo a alguén? Sinceramente creo que non. Décheslle toda vida que coñeciches ata o momento ás persoas que tiñan que quererte. Creo que é un prezo maís que suficiente, pero saber que ningunha delas está agora para recollerte e levarte a onde poidas descansar dos teus malos pensamentos é algo co que non contabas, e é que nunca debiches esquecer que Deus escribe dereito pero con liñas torcidas.

     O que precisas neste momento nada ten que ver coa morte dos teus pais, co abandono do teu marido ou coa independencia dos teus fillos. Vai ser unha busca lenta e individual, onde estarás ti contigo mesma para responder ás preguntas, para lograr recuperar a tranquilidade e para poñerte a ben coa vida. Eres fermosa aínda que penses que o paso dos anos fai só as mozas novas merecedoras desa palabras, irradias unha bondade que non atopei en ningures, agás ao teu lado; e mereces unha oportunidade, ou mellor aínda gañaches o dereito a outra oportunidade que está a agardar por ti para cando esteas preparada, que non será nin antes nin despois que sintas que podes facelo.

     Agora descansa, miña Lela fermosa,  neste paréntese do que voltarás reconvertida na muller que sempre quixeches ser, sen máis normas que as túas e sen máis límites que os que ti esteas disposta  a crer, todo o demais será liberdade e estará aí para ti. 

     Unha aperta grande desde Babia, onde sempre fuches a estrela que máis brilla.
  

lunes, 20 de junio de 2011

Hacia no sé dónde...

Querida Faith (4):

     Una mirada
un sentimiento  ya lejano,
un par de ojos en los que no te habías fijado.

. Tener al lado a quien te quiere
y enfrente a quien te desea es  dejarte seducir por uno de los lados, por el otro
Hoy la felicidad parece ser el fin

Ya nadie juega por jugar

     Sin quererlo renuncié a todo
que la banca siempre gana,
la banca gana siempre que no gane yo.
                                                           Un mar de frases reunían la fórmula a aspirar.
                                                          No pruebes eso,
                                                            no vayas con esa persona,
                                                             no digas eso,
                                                              no hagas eso,
                                                               no preguntes eso

Pero lo desconocido me atrae                                                    me da vida.

   ser "feliz" al estilo occidental
  por falta de valentía
  sólo con su imaginación;
  o por vergüenza lo hagan cuando nadie los ve,

  esa válvula de escape  puede cambiarlo todo,
                                                              ignorarla nos vuelva invisibles,
                                                                                               negarla nos puede matar.