El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

martes, 27 de marzo de 2012

Escola para pais

A quen interese...

     Parece curioso como paso do tempo e a chegada das novas tecnoloxías nos volve máis indecisos ca nunca. O ser humano que antes de humano é animal perdeu polo camiño a este século XXI os seus instintos máis primarios por unha racionalidade no comportamento totalmente artificial, pero ordenada. Produciuse un choque nas sociedades máis avanzadas que lles fixo a moitos perder o equilibrio, e mentres cumprían co papel da reproducción que a súa natureza lles pedía desde dentro, sumaban aos sentimentos paternais outros como a inseguridade, o medo, ou a deseperación nalgúns casos... e todo porque  se deron de conta de que os fillos de hoxe en día non veñen con manual de instruccións.

     Pero para solucionalo creáronse as escolas de pais. As universidades de pais. Porque como di o eslogan que vende a idea: os fillos nacen e os pais fanse. Por iso hai que ir á escola para saber ser pais, para entender aos fillos e conseguir manter conversas con eles ou solucionarlle os problemas que conleva o desenvolvemento como persoa. Necesítase unha guía para aprender a poñerte do lado do teu fillo, ser capaz de marcar unhas normas convivencia e poñer uns límites aos seus desexos ou ideas case sempre desorbitados. O que antes se facía por instinto, agora aparece recollido en manuais para pais.

     Certo que a sociedade é cada vez máis complexa e que os pequenos deixan de ser nenos cada vez máis cedo, pero seguen a necesitar cariño, comprensión, unha aperta, un bico, unhas historias fantásticas, uns amigos visibles e invisibles e sobretodo uns pais. Nin un sarxento por pai nin unha mártir por nai, nin tampouco un par de colegas que non conviden aos primeiros porros ou que non colen na discoteca. Nin un modelo nin outro funcionaron, por iso é positivo  que os pais se informen para ser os mellores para os seus fillos, pero de aí a ter que asistir a cursos e tomar apuntamentos sobre o que facer se o noso fillo non fai os deberes ou insulta aos avós cada vez que os ve paréceme un paso demasiado perigoso para o futuro do referente básico chamado familia.

     Quizais os que defenden a idea de baseen na dificultade de poder seguir o ritmo tan alto de esixencias que é ter un fillo, pero tamén deberían de plantexarse se o que sucede é que non coñecen ao seu fillo, non pasan con el o tempo necesario para crear unha relación de confianza, non falan directamente ao cousas para que así o faga tamén o pequeno, non mostran os sentimentos que levan dentro, senón que a primeira opción que se toma diante do pequeno é o disimulo, non se ten unha escala de valores sans para o neno, non se lle evita ter que ser espectador das barbaridades que chegan ao fogar a través da televisión ou do ordenador. 

     Quizais a escola para pais sexa unha boa idea nesta sociedade, pero é un sinal que nos deixa claro que non temos tempo, nin forzas moitas veces, para atender aos fillos. Chegaron coa maior ilusión do mundo, e por eles daríamos a vida, pero esta sociedade só acepta seres egoístas que adoren a individutalidade como a máxima expresión do ser humano Eles sábeno e só están actuando en consecuencia...

domingo, 25 de marzo de 2012

La libertad se consigue

Querida Laeli (2):

     Tienes toda la razón cuando dices que estoy aceptando la derrota antes incluso de salir al campo de batalla. Pero es quue mis enemigos son muchos y yo una sola, ellos cuentan con multitud de armas y yo solamente tengo la capacidad de resistir a golpes e insultos, y las ganas de huir.

     Sé que hablo de libertad como si alguien fuese a aparecer por la puerta y con una varita mágica me la fuera a conceder, pero es que no sé verla de otra manera, no acabo de entender la frase que me escribiste que decía "la libertad se consigue, no se pide". He estado todo este tiempo pensando el ello, en mi cabeza resuena aún ese final: no se pide, no se pide... pero si no se pide, ¿cómo se consigue? La libertad está al otro lado, fuera de estas cuatro paredes, no hay solicitudes que rellenar ni sorteos que la repartan, esto lo he entendido, porque como dijiste no todos están preparados para la libertad. Es un ejercicio personal que se va conformando día a día, un ansia que crece con cada latido del corazón, y yo sé que la necesito, la necesito tanto como respirar.

     Hubo un día en el que fui libre, por eso sé de lo que hablo cuando digo que la necesito, pero por ser libre fui castigada a permanecer recluída en este espacio diminuto en el que todo se hace o se dice con permisos concedidos a priori, y me controlan, así me destruyen... Me duelen aún las cicatrices de las alas cortadas que nadie me curó, y el estrépido que causó la caída resuena cada noche en mi cabeza como un descenso que no termina nunca, igual que le sucedió a Alicia cuando se coló por la madriguera pasando a un mundo en el que espacio y tiempo habían dejado de tener sentido; así estoy yo, pero sin la compañía de aquellos personajes que en el país de las maravillas convirtieron el viaje de aquella niña en una aventura.

     Sigo frágil y con miedo a romperme, ¿cómo voy a conseguir la libertad si no siquiera soy capaz de moverme? Espero que tengas la llave de las respuestas, o consigas mostrarme qué era tener decisión para hacer algo, quizás así estemos cerca de que el sueño se haga realidad.

     Un abrazo desde Babia.

miércoles, 21 de marzo de 2012

Un simple gesto

¿Por qué no...

                        sonreír a quien tenemos al lado? Lanzarle un misil en forma de sonrisa sin importar si es hombre o mujer, conocido o anónimo, y que sólo el hecho de estar en el mismo sitio en el mismo momento sea más que suficiente para detenernos a observarlo descaradamente, y cuando haya percibido nuestro interés, sonreírle.

     No creo que sea un ejercicio demasiado complicado para no llevarlo a cabo. Un simple gesto que nos despertará algo dentro, y moverá un poco este mundo estático que hemos construído. No hay que detener ese movimiento. A nuestro alrededor hay personas maravillosas que no tratamos porque no sabemos cómo hacerlo y nos perdemos sus conversaciones, sus ideas, sus historias y sus sonrisas. Decimos que estamos solos pero ni siquiera somos capaces de invertir un minuto de tiempo para  levantar la cabeza de nuestro ombligo y saber quién se sienta a nuestro lado, quién vive en la puerta de enfrente, a quién le compramos el pan o la fruta.  Pueden convertirse en una buena compañía o en el mejor informador para las oportunidades que tanto hacen falta hoy en día...¿por qué no alzar la vista para descubrirlo?

     En muchos casos es el miedo el que nos frena a descubrirlo; percibimos como una amenaza el hablar con un desconocido, o a tener que responderle comenzando una conversación que no esperábamos.Estamos tan acostumbrados a ser individuos solitarios que hasta la más mínima expresión de humanidad la estudiamos con lupa e, incluso si nos gusta, la vemos con curiosidad porque no es normal que un desconocido nos sonría. No lo teníamos ensayado. Pero, en cambio, cuando se anuncia que la mujer que da abrazos por el mundo va a hacer escala en la ciudad nos ponemos en fila india a la espera de nuestro momento. Nos lo da y automáticamente dejamos sitio para otra persona que, desde atrás, ya nos acecha. Nos marchamos de allí y ya no la volveremos a ver más, pero nos dio un abrazo tal y como anunciaban, y esa noche dormimos tranquilos. Sin embargo, seguimos sintiéndonos incapaces de sonreírle a alguien que nos parezca agradable, sin pensar que a lo mejor, al igual que nosotros esa persona estaba en la misma fila de la señora de los abrazos esperando su turno...

     Yo sigo preguntándome, ¿por qué no sonreír a quien tenemos al lado?

lunes, 19 de marzo de 2012

Día del padre

Querido Jarei (2):

     Tus palabras han calmado un poco mi alma, pero aún no soy capaz de recuperar la calma que me devuelva noches de felices sueños y dulces despertares. Sigo buscando el sentido a todo esto, y hoy lo hago pegado al teléfono, ya ves, con la esperanza puesta en las cosas pequeñas como que hoy es el día del padre y me gustaría que mis hijos me recordasen que yo soy padre.

      Pero si lo pienso fríamente no sé bien qué espero, ya que nunca me había planteado tener familia hasta que ya era un hecho incontestable que la tenía, no supe nunca cuál era mi papel frente a esas dos personas que compartían código genético conmigo. Me dediqué a seguir con mi vida cubriendo sus necesidades a medida que aparecían, sin poner mis ingredientes en su educación, e iba viendo como espectador privilegiado el gran teatro del mundo que tenía lugar en mi propia casa, pero sin participar demasiado, aunque en el fondo desease alzar la voz y aportarles algo más que lo material, nunca lo hice, nunca supe hacerlo. No sé si estas cosas se aprenden, se heredan o se intuyen, pero mi padre fue un ser opaco y gris que sólo daba órdenes y que no esperaba a que fuesen cumplidas para levantar la mano sobre cualquiera de sus hijos; su casa era su altar y él el único dios verdadero. Yo me declaré ateo enseguida, pero sufrí su cólera más de una vez por mi falta de fe en una superioridad que solamente él proclamaba. No me enseñó nada más que un padre está para imponerse y  ser obedecido por los que le rodean. 

     Hay días en los que dudo que yo haya sido padre alguna vez. Sé que fui parte en la economía familiar, en el orden doméstico que allí reinaba, pero nunca supe qué hacer cuando quedaba a solas con mis hijos, estaba perdido en sus actividades y con sus amigos, a sus parejas nunca les veía futuro y nunca quise tener nietos, para no sentir mayor vergüenza ante personas que siendo parte de mí no son más extraños que cualquiera que se siente a mi lado en el parque por la tarde. Me siento triste al decirlo, pero es que no entiendo el guión de mi vida, soy como un personaje que después de años interpretanto el mismo papel, se encuentra ahora su serie ha sido cancelada, pero ya no se acuerda como se vuelve a ser uno mismo.

     Cualquier otro día no pensaría en estas cosas, pero hoy, día del padre, me pregunto qué pensarán mis hijos de mí, si han tenido otros referentes o como me pasó a mi con mi padre, los he convertido en seres incapaces de ejercer ese papel en la vida, ¿los habrá convertido en simples figurantes o habrán conseguido el papel principal?

     Es duro sentirse viejo, amigo, pero peor es sentirse viejo y derrotado. Para esto no hay vacuna, sólo dolor y resentimiento. Pero sigo caminando asido a tu mano.

     Un saludo desde Babia.

sábado, 17 de marzo de 2012

Máis humana

Querido Sago (2):

     Vivimos intercomunidas có resto do mundo a través do gran canal que representa a internet e, sen embargo, non sabemos case nada de case ninguén. A ventana que se abre ante nós para saber en que mundo estamos a vivir non se uliliza como debería, e as veces non pasa de ser como unha pequena fiestra que da ao patio dos veciños desde onde podes espíar ao teu veciño de enfronte mentres se ducha, ou escoitar ao veciño de arriba discutir coa parienta ou berrarlles oas fillos porque chegan tarde á comer. Pequenos anacos de vidas alleas que nos chegan como intrusos dun momento no que ninguén contaba con nós. Algo así é a internet para a maioría da xente que coñezo.

     Non hai interese por coñecer os padecementos reais que os medios de comunicación nos agochan, non temos consciencia de moitos dos movementos sociais que poderían conseguir que este status quo imperante cambie despois de tantas inxustizas; non hai interese nin parece que no estilo de vida moderna haxa sitio para moitos máis problemas que os que a rutina nos trae son movernos do sofá. Pero, sen embargo, hai vida aí fóra, persoas que están a berrar para que alguén as axude, inxustizas que piden colaboración para poder ver a luz, abusos que esixen a condena pública de todos. Por que non facemos nada? Que é o que nos impide navegar na procura de historias nas que poder botar unha man?

     As veces séntome nun banco da praza para saber de que están a falar os meus veciños e sorpréndome como alguén pode tomar como unha afrente persoal un penalti pitado en contra do seu equipo de fútbol, ou como defenden a este ou aquel político dos acusacións de corrupción, e sigo sen entender como se pode chegar a crer nalguén que non coñeces máis que en calquera das persoas que coñeces desde que puxeches os pés neste mundo, que mensaxe nos están a repetir cada día para que o chegaramos a crer sen ter probas de que é ese o acertado e non outro? Eu volvinme escéptica co paso dos anos, a través dos fraudes electorais ou das múltiples estafas, tanto as económicas como as sentimentais, e hoxe creo máis en min mesma ca en ningunha outra persoa, pero isto non me impide querer atopar voces que se rebelen contra o establecido e que digan que as cousas se poden facer doutra maneira totalmente distinta, máis xusta, máis igualitaria... quizais máis utópica, pero polo menos máis humana.

     Espero que ti sexas unha destas voces... Unha aperta moi grande desde Babia.

jueves, 15 de marzo de 2012

¡Feliz día do consumidor!

     A quen interese...

     Hoxe é o día mundial do consumidor, así que hoxe é o día de todos, porque todos somos parte do gran merdado no que construimos a nosa vida, imposible quedar ao marxe desta gran máquina de producción-venta-compra. Somos demandantes de productos, consumidores de sustancias, usuarios de artiluxios que nos "facilitaron" a vida só coa condición de non deixar nunca de consumir.

     Pero a pesares de ser o motor de movimento e o  fin desta gran máquina, non tomamos nin unha soa das decisions que cremos nosas, non podemos marcar condicions nin de tempo nin de forma para o consumo de todo o que nos rodea, nin sequera elexir libremente aos nosos distribuidores, xa que moitas veces é a manipulación  publicitaria ou a falta de información a que fala por nós, o dispoñer de pouco tempo para valorar distintas ofertas, ou incluso a ignorancia do que necesitamos ou non necesitamos en realidade.

     Atopámonos atados de pés e mans por contratos que, sen habelos firmado físicamente, mostran a nosa conformidade a través dunha palabra dita por teléfono ou a través dun click no ordenador, para facernos cumplir períodos de permanencia baiso ameazas de sancions económicas. Estamos espostos a fraudes, estafas, defectos, sobrecustos,  perpetuidades que non existen para ninguén máis ca nós, simples consumidores individuais e, a pesares de ser tantos os afectados, de falar tantos idiomas e ter presencias en tantos países somos a parte débil de todo este negocio, no que incluso os que nos defenden, as veces nos din, que é mellor pagar e calar, porque aínda que parezamos moitos non estamos todos os que somos, e fronte ao poder sempre toca perder... perder e pagar...

¡FELIZ DÍA MUNDIAL DO CONSUMIDOR!

sábado, 10 de marzo de 2012

Todos los días son 8 de marzo

Querida Huri (2):

     Aún estamos con la resaca de la celebración del día internacional de la mujer, fecha emblématica a lo lardo del año para hacer más patentes las diferencias que aún soportamos por el hecho de ser mujer, y parece que todo sigue igual, los avances están y permaneces escritos en los múltiples eslógans que nos mostraron en ese día señalado, pero hoy la prensa sigue contando casos de violencia sobre la mujer, se remarca la invisibilidad que existes en determinados ámbitos de la vida social,económica y cultural; hemos avanzado. Eso es algo incuestionable, pero últimamente tengo la sensación de que este avance se ha ralentizado ¿por qué sucede esto?

    Hay incluso quién no entiende que se celebre un día como éste, quiénes son miopes a las diferencias por el simple hecho de no sufrirlas, o quiénes abiertamente hablan del día mundial de la mujer "feminista" para desacreditar a todas aquellas personas que sí ven las diferencias basadas en discriminaciones y piden acabar con estos abusos. No están todos los que debieran, es cierto, incluso muchos menos de los esperados, pero es lo que hay, no se puede luchar contra un poder invisible al que le interesa que las mujeres no alcancen determinadas cotas de poder, o que alcen la voz sobre determinados temas que podrían dejar en evidencia a muchas de las más grandes cabezas pensantes que tenemos hoy en las sociedades civilizadas. No lo dicen, pero lo temen, no hay castas, pero hay cotos vedados, y las personas que no quieran respetar estas "fronteras" son peligrosas, o al menos así hay que presentarlas, y es lo que están haciendo.

     En muchas cosas me siento estafada por la educación que he recibido, por la información que me he llegado hasta el momento de poder elegir qué leer, qué escuchar y qué decir. Hoy puedo decir que desperté de la alienación en la que navegaba por haber nacido mujer, pero me siento muchas veces sola al tratar de despertar a otras mujeres, y a veces tengo miedo de que alguien que se sienta amenazado por mí, dirija su dedo acusador sobre mi persona y me califique de peligrosa, para él, para los suyos o para la sociedad entera; y me pregunto, si ni siquiera son capaces de luchar por sus derechos,quién me ayudará a luchar por los míos.

     Un abrazo grande desde Babia, donde todos los días son ocho de marzo.