El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

miércoles, 30 de noviembre de 2011

Nin un segundo máis

Querida Lela (9):

     Aínda estou en proceso de asimilación pero son feliz. Nun par de días estarás aquí e non son capaz de crelo! Alégrome e non sabes canto que te decidiras a vir e darlle fin a unha etapa da túa vida para poder comezar outra na que soamente ti serán quen decida que facer en cada momento, e para o que non poidas ti soa, estarei eu ao teu lado, botándoche unha man no que me pidas.

     Ao pouco de chegar xa comecarás a notar os primeiros cambios. Quizais demasiados para asimilalos como algo bo na túa vida, pero vanse metendo dentro pouco a pouco e en menos do que pensas xa serás unha máis de nós, bueno... polo que a ti respecta xa formas parte do noso día a día porque desde que cheguei non fixen máis que falar de ti e que pronto virías, así que aínda que non che poñan cara xa contan contigo, tes o teu sitio aquí. 

     Xa me contarás que foi o que te fixo cambiar de opinión, sei que algo debeu de pasar pero fora o que fora benvido sexa se conseguiu que deras este paso tan grande. Xa sabes que penso que as noticias fanse, non hai que agardar por elas a que veñan a nós, senón que temos que estar sempre en movemento para conseguir que o mundo baile ao noso ritmo. E aí estás ti, a unhas horas de min, unha distancia que se acurta a cada momento! Terei preparado para cando veñas un dos teus pratos preferidos, e estarán todos avisados apra que teñas o recibimento que mereces. Que ganas de poder darche unha aperta!

     Non tarde nin un segundo máis do necesario. Un bico grande!

lunes, 28 de noviembre de 2011

Me ahogo

Querida Faith (9):

     Todo se me queda pequeño, las caras que me rodean son conocidas, las palabras repetidas, los consejos vacíos, las manos frías y las sonrisas falsas. Creo que estoy enferma de vida, no consigo que nada me parezca real y produzca en mí alguna traza de poder cambiar el rumbo de esta rueda que no descansa en su bajada a lo más negro. ¿Soy yo la que falla o es que no me entiendo con el mundo?

     Me siento demasiado mayor para empezar de cero, pero demasiado joven para darme por vencida, es como si no hubiera entendido bien qué es esto de vivir, en qué consiste y qué se puede lograr. Si un día tuve talento para algo hoy ya no queda ni el recuerdo de aquelllo y, aunque hoy cuente con fuerzas que en otras épocas no tuve, no sé hacia donde ir. Sé que estoy sola, que nadie me va a decir qué me conviene o qué puedo hacer con mi vida. Eso se hace cuando eres joven y tu inexperiencia habla por ti, pero una vez traspasada esa línea todo se reduce a hacer lo que se pueda. Yo no sé quién soy, ni qué quiero hacer. Sólo tengo claro que aquí me ahogo con todo lo conocido, con los raros paralelismos que se establecen con cualquiera que haya compartido una pequeña parte de su vida conmigo y que hoy tiene la "vida hecha", mientras yo no tengo nada, aunque sinceramente si me dieran en este instante la oportunidad de tener lo que quisiera, no sabría contestar porque no sé qué quiero. Así es mi vida, así soy yo.

     Puede que en el fondo sea una de esas personas que siempre se está marchando, que deja rastro de su paso allá por donde va sin detenerse nunca, y cuando intento cambiar esto me ahogo, como sucede ahora. Esto es lo más parecido a lo que puede ser mi camino, por eso me voy sin llevar apenas nada, sólo me despido de ti para que sepas que ya no habrá más cartas. Me voy para poder respirar, llevando sólo la carga que da un pasado incomprensible y un dudoso futuro. Me gustó saber que estuviste ahí, te mantendré informada de cualquier avance que haya en mi vida.

     Un abrazo grande desde Babia, donde ya no queda aire para respirar.

viernes, 18 de noviembre de 2011

Ese purgatorio de Galicia

Querido Aldalao (9):

     Aínda a pesares de estar ás portas dun proceso electoral non hai que faga promesas que comprometan coa nosa meta. Ninguén se centra xa en de este pequeno país vai a seguir tendo dúas linguas ou perderemos a metade da nosa identidade para levaba a ese purgatorio de Galicia no se que vai converter a inmensa obra de cidade da cultura. 

     Estiven alí, sei do que falo. Unhas enormes elevacións sobre o terreo que buscar darlle ao monte a mesma forma que tiña antes de que houbera ninguha construcción alí, quitaron a terra que redondeaba eses contornos para poñer alí matearias totalmente artificiais ao entorno. Seis grandes edificios posicionados de tal xeito que visto desde arriba faga o debuxo dunha cuncha de vieira, cuns pasos entre os edificios que representan as principais rúas da cidade vella de Compostela, de feito, ambos espazos teñen as mesmas dimensións, pero mentres un se ergueu co paso dos séculos e dando resposta as necesidades da súa xente, esta nova construcción fíxose para conseguir unha relevancia no mundo que non está clara, para meter toda a cultura galega que se poida no menos número de metros cadrados posibles; mercantilizando conceptos que ata agora para atopalos había que moverse polo noso país e que agora poderías tantear nun espazo demasiado branco, demasiado frío e demasiado caro para que consiga deixar no espectador algo da esencia que ten Galicia.

     Os políticos queren fotos e os cidadáns un traballo que lles permita vivir ben; neste vivir ben está por suposto a cultura e dentro desta o idioma pero poucos o saben, e dos que o saben, menos aínda o valoran. Estas eleccións non cambiarán nada se nós mesmos non comezamos co cambio. Todo está en nós e de nós depende coidar o que un día herdamos ou vendernos ao mellor postor, sexa ianqui, chino ou extraterrestre.

     Sigo con medo ao futuro, síntome como un animal en extinción sen ninguén que me coide. Non sei ben que facer. Só podo seguir vivindo segundo as miñas crenzas que tamén son as túas. 

     Unha aperta grande desde Babia.

lunes, 14 de noviembre de 2011

¿Qué sucede con las mujeres?

Querido Nuevo Siglo (9):

      Están de moda los cincuentones, en esas listas que de una manera imparable se publican en diferentes medios aparecen entre los más guapos, los más sexys, los más deseados los hombre que han pasado, o están a punto de hacerlo, los cincuenta años. Ahí están ellos magníficos con sus canas, los que aún tienen pelo, o con su calvicie prominente, con sus patas de gallo, las bolsas de los ojos, las arrugas marcadas en frente y comisura de los labios, manteniéndose delgados pero lejos ya de mostrar un aspecto atlético, y sin embargo, siguen arrebatándole los primeros puestos de dichas listas a jóvenes depilados y esculpidos a golde de gimnasio o bisturí que no consiguen emocionar más que a alguna colegiala despistada.

     En cambio me pregunto, ¿qué sucede con las mujeres? realizando el mismo criterio de búsqueda me doy de bruces con fotos de chicas jovencísimas, delgadísimos y operadísimas.  Algunas de ellas propios esqueletos andantes, pobres sufridoras alzadas sobre unos imposibles zapatos de aguja y soportando la aprobación global en forma de dos pechos inmensos que parecen puestos ahí para que resten atención a otras partes corporales menos llamativas. ¿Dónde están las mujeres de cincuenta, de cuarenta? ¿es que al llegar a los treinta y tantos desaparecen? ¿se convierten en calabazas? ¿se vuelven invisibles?

     Curiosamente las grandes consumidoras de estas listas y sus cotilleos somos las mujeres, como consecuencia de una educación deficiente, pero incapaces de echar de menos a la mujeres reales, de reivindicar las arrugas de expresión en las fotos que nos muestras. Inconscientes seguidoras de una corriente de belleza que por gustar no gusta a nadie que no odie a su vez  a las mujeres, porque aquél que en algún momento de su vida amó a una mujer sabe cuál es la verdadera belleza Todos los demás la seguirán buscando en esas listas...

jueves, 10 de noviembre de 2011

Unha rosa branca

Querida Noname (10):

     Marcho, Noname, ao final non o penso máis e vou marchar. Ata a min se me fai rarísimo dicilo. Eu que sempre vivín no mesmo sitio agora fago as maletas para instalarme na casa da miña moza. Si, si, si... dixen a miña moza, non sinto máis que un orgullo grande dentro de min de vivir esta oportunidade que pensaba que nunca chegaría. Son tantas cousas en tan pouco tempo! En menos de doce meses dinlle dúas voltas a vida que coñecía para poñela do revés e comprobar que se se quere, pódese.  E todo chegou coas túas palabras chamándolle as cousas polo seu nome e buscando liberdade, causaron un min un efecto resorte que me trouxo ata o día de hoxe no que podo dicir xa sen reparos que son feliz.

     Para a semana estarei xa no meu novo fogar, e a miña casa alugueilla a unha parella de rapazas novas que están a vivir a mesma experiencia ca min, pero coa condición de que sempre ondease no balcón a bandeira das seis cores. Non sabes canto se riron coa miña ocorrencia! pero aceptaron encantadas e aí está colgada grande, brillante e de cores, proclamando respeto para as fornas de amar que non se consideran tracicionais. E sabes que me pediron elas? pois que na miña nova casa ondease unha bandeira exactamente igual, o cal non fixo falta que o pediran porque xa está feito! Non sei se este é o orgullo do que se fala, pero a min faime sentir moito mellor, e con iso basta.

     O que si fixen como despedida do meu pasado foi volver de noite a casa do meu primeiro amor e deixarlle unha rosa branca na caixa do correo, unha rosa como as que lle agasallaba cando desde a miña inocencia só buscaba o cariño da persoa que máis feliz me fixera ata entón. Non sei ben que faría con ela, pero xa non será nunca máis un asunto pendente. Con esta flor puxen punto e final ao que nos unira un día  Eu agora  navego soamente nunha soa dirección... sempre para adiante!

     Espero que poidas vir pronto a ver a casa e así poder compartir contigo esta felicidade que me desborda e darche algo do que me deches ti. Estouche agradecida de por vida, eres o meu anxo.

     Un bico grande desde Babia, onde o vento move unha bandeira de seis cores.

martes, 8 de noviembre de 2011

Esta huida silenciosa

Querida Huma (10):

     No sé bien cuándo leerás esta carta. Los puentes de comunicación ya no sirven  cuando el destinatario no desea recibir nada, como es tu caso. Aunque ahora no lo veas todo lo hicimos por tu bien, y pensando que que esto era lo mejor para ti, tratamos entre todos de darte un lugar en que te sintieras querida, que al fin tuvieras la sensación de formar parte de esta familia, pero ahora veo que lo que necesitabas estaba fuera, lejos de nosotros, ahora lo veo, pero ahora ya es tarde.

     Supongo que esta huida silenciosa tuya tiene mucho que ver con que fuera la única vía que te dejamos. Sin quererlo te sometidos a un seguimiento que te agobiaba en lugar de tranquilizarte y te lanzaste a buscar respuestas en otras partes donde no te pudieras encontrar con ninguno de nosotros. Lo tenías todo pensado, incluso cuando nos decías que estabas pensando en dar un cambio a tu vida y poner a prueba tus fuerzas. Creía que te habías decidido por nosotros, que nos habías visto como la solución a tu soledad, que nos dabas una oportunidad. Yo y mis ideas sobre la familia, presentándotela como un entorno seguro donde nada podía pasarte!  La cura y el mal en un mismo grupo de personas, eso es lo que escribiste en tu última carta. Me pareció mal, no te lo niego, pero era porque no sabía a que te referías, hoy que todo se hizo realidad no sólo lo entiendo sino que lo veo, y sólo puede desearte que seas feliz.

     " No para todo el mundo la familia significa lo mismo, igual puede ser tu hogar como un escenario en el que tienes que interpretar un papel que no es el tuyo, haciéndote pasar por alguien que no eres tú..." nadie podría haberlo dicho mejor. Supongo de de alguna manera alguien te hará llegar esta carta y quiero aprovechar para decirte que me queda la pena de no haber podido conocerte  y saber qué era lo que sentías de veras, y que si algún día decides volver, lo haré mejor, lo prometo.

     Un beso enorme desde Babia, donde siempre tendrás una familia a la que volver, cuando quieras volver...

viernes, 4 de noviembre de 2011

Mi confidente, mi amigo y mi amante

Querido Gisua (10):

     Me despido de todo lo conocido menos de ti. Tú serás la única fuerza para construir una nueva vida, con sueños e ilusiones tan reales como nuestros cuerpos. Estoy decidida  Hoy apuesto por ti que es lo mismo que decir que apuesto por mí.

    Me cansé de rodearme de personas que no hacen más que quejarse de la soledad que les aprieta el corazón por no saber querer o ser queridas y que me consideraran una de ellas sólo porque no te veían a mi lado aunque te paseases de mi mano. Creían que no eras nada más que un capricho de esta pequeña persona desordenada que soy yo misma. Yo estoy contigo en cuerpo y alma, eres quien me hace sentir viva y quiero que a partir de ahora tu imagen y la mía vayan siempre juntas, tal y como estamos nosotros. Es como ponerle forma a ese sentimiento que se apoderó de nosotros aquel primer momento en que nos vimos, hacer visible lo que para el resto del mundo es invisible.

     He demorado este momento porque me aferraba a unos principios que habían sido míos durante mucho tiempo y creía inamovibles, pero sin quererlo he descubierto que son inservibles, ¿de qué me sirven mis normas si me obligan a estar lejos de ti? ¿para que quiere nadie unos prinpicios que no permiten el comienzo de nada? Los he tirado a la basura y tras ellos han ido muchas más cosas que me anclaban a un pasado que no es más que tiempo muerto, todo un período de espera para poder llegar a ti. Hoy estoy preparada para comenzar la vida que tenga sentido en cada uno de sus segundos y poder contar contigo como mi confidente, mi amigo y mi amante. 

     Esta vez no contaré hasta tres, me lanzaré en el uno al saber que eres tú quien me espera. Sonrío y soy feliz por todo lo que podremos conseguir. Somos grandes, cariño. Somos tú y yo. Somos nosotros y nos queremos.

     Deseo estar ya contigo. Un beso de los nuestros, de esos que tan bien nos salen y tan bien nos saben.

miércoles, 2 de noviembre de 2011

¿Para qué nacer si vas a morir?

Querido Mundo (10):

     Buscamos a través de las relaciones con los demás el significado de nuestra vida, al tiempo en el que permanecemos siendo humanos, pero cuanto más avanzo en mi búsqueda mayor es mi convencimiento que no tenemos realemnte nada que  hacer. Nos cuentan desde pequeños nuestra existencia es el resumen del ciclo de la vida, pero si la función es meramente reproductiva ¿ para qué nacer quien no se va a reproducir? o pero aún, ¿para qué nacer si vas a morir?

     En mis observaciones hago elucubraciones sobre cómo sería este planeta sin humanos, grandes masas de agua cristalina llenas de millones de seres vivos que se comen unos a otros para sobrevivir; inmensas llanuras verdes donde el silencio sólo se rompe con el sonido de los animales en su camino, en una lucha por el dominio del territorio, en el momento del nacimiento o como despedida en el momento de su final. Infinitos terrenos de árboles y flores, con millones de insectos poblando este manto de vida; altas montañas rocosas cubiertas de nieve que dan lugar a unos ríos que silenciosamente bajan para descansar finalmente en el mar. 

     Sin humanos no hay casas ni edificios, no se necesitan carreteras porque no hay coches, camiones, etc. Tampoco se oirá el sonido atronador de los aviones, ni se verán barcos surcando los mares y océanos.  No me modificarán costas ni montes, todo permanecerá inmóvil, silencioso, a un ritmo marcado por el simple paso de los días, por los períodos de luz y oscuridad que se producen por la órbita del planete alrededor del Sol. Viéndolo así, ¿somos realmente necesarios los humanos? ¿qué hemos aportado al planeta? ¿qué construimos que no fuera para nosotros mismos?

     A lo mejor sólo veo lo malo, y quizás hasta haya alguien que me conteste que lo mejor que le pasó a este planeta fue la aparición del ser humano, pero entre las fuentes consultadas para llegar a estas conclusiones se encuentra algún genetista que su mayor esperanza es que haya vida después de la muerte.

     Un abrazo grande desde Babia, donde ya no sabemos quienes somos.