El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

viernes, 21 de octubre de 2011

Un pouco transcendental

Querida Lela (8):
     Desde de que cheguie aquí sempre estou ocupada, pero non do xeito que ata agora coñecía senón é algo totalmente distinto. As ocupacións aquí responden ás necesidades do día a día e non hai máis beneficiarios ca nós mesmos. Parece incríble que nunha comunidade tan pequena se poidan facer tantas cousas pero é así, sempre hai tarefas pendentes ou aparece alguén que require a miña axuda, ou simplemente me canso e decido que ata mañá non fago máis.

     O que si que hai é moito tempo para pensar, e quizais ao haber menos ruidos os pensamentos son moito máis profundos. Todo se volveu un pouco transcendental e paréceme que para poder avanzar na sociedade que vivimos hai que ter en conta sobretodo e antes de nada ás persoas que a conformamos. Conseguimos darlle importancia aos cartos e aos bens materiais por riba incluso das persoas, e hoxe en día todo se mide polo valor, ata chegar ao punto que alguén que non xera valor non aporta nada á sociedade, non é máis que un lastre co que hai que cargar, sen ter en conta outras posibilidades de aportacións sociais non evaluables economicamente. Non hai máis que ver como mentres estás en activo estás vivo para os que te rodean, pero cando te retiras e os anos pasan deixando demasiada pegada en ti trátante como cidadán de segunda, incluso no teu propio fogar onde se contan por igual os pequenos que aínda non saben ler que os nosos maiores. Ou unha muller que adicara a súa vida ao coidado do fogar por acordo mutuo entre a parella para o benestar de todos eles e cando trinta anos despois o acordo se rompe e se decide poñerlle fin a unión marital ela non é máis que un ser desvalido ao que se trata como se non fixera nada na súa vida. 

     Digoche isto para que non te sintas en ningún momento minusvalorada, para que ninguén asocie o que ti vales coa túa aportación monetaria a esta sociedade, porque aínda tes moito que ofrecer, e aquí tes o teu sitio para poder realizarte. Sei que dar o paso é difícil, pero coñézote e sei que te has sentir mellor. Segues a ter un sitio reservado neste novo mundo. Só tes que dar o paso.

     Unha aperta grande desde Babia, onde o valor das persoas fíxanno elas mesmas.

martes, 18 de octubre de 2011

Rumbo a la vida

Querida Faith

es extraño el querer tener algo en común
con alguien y descubrir que no es posible.
Mi angustia estos días es tan grande
que alguien dejó a mi lado la historia del Principito

Durante un tiempo también yo tuve mi propio planeta
del que conseguía todo lo que creía necesitar, 
pero lo que no se cuida, desaparece.

Hoy ya no tengo planeta y
dentro de mí no crece nada.
Echo un vistazo a mi alrededor y no veo a nadie
como si determinados capítulos de nuestro pasado 
fueran una carga demasiado grande
para llevarla en su nueva vida.

He terminado de leer El Principito y
lo dejé apoyado en el tronco de un gran árbol
para que ese niño mágico continúe con su viaje,
y yo intentaré que mi corazón vuelva a latir
y no solamente haga ruido.

viernes, 14 de octubre de 2011

Sen sufrir pola túa indiferencia

Querido Aldalao (8):
     Como se pode defender desde a barreira o que precisa dunha defensa cara a cara? Animan desde diferentes partes do mundo, en diferentes linguas e cada un aporta o seu punto de vista, pero a loita verdadeira vívese aquí. Somos nós e soamente nós os que temos a capacidade de pararlle os pés a esta desfeita. Hai que berralo alto e claro para que todos se dean por aludidos, que sexa unha soa voz a que se escoite, sen que esta vez a esperada solución veña de fóra.

     Somos un grupo que non se recoñece como grupo, temos unha identidade que descoñecemos, unha lingua que non falamos, un territorio que ignoramos, unha riqueza que non aproveitamos... Que é o que realmente queremos facer? Parecemos ás veces seres totalmente perdidos que buscan noutros horizontes todo o que xa lles ofrece este, pero que sen embargo, e sen saber ben por que, non o ven. Permanecemos cegos a fermosura, estáticos fronte a todas as posibilidades que ten este terra e inconscientes repetimos o que outros descoñecedores da nosa realidade, que é nosa e de ninguén máis, nos inculcaron desde nenos que aquí non hai futuro, que aquí non se pode estudar  nin traballar, que a única maneira de progresar é marchar lonxe e facer o que antes fixeron outros, aínda que se demostrara sobradamente a inutilidade deses plantexamentos.

     Para non ser pesimista remato esta carta achegándoche un poema do sempre fantástico Lois Pereiro. 


"Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
á miña retirada preventiva
dunha batalla que xa sei perdida
resolto a non entrar xamais en ti
pero non a tortura de evitarte"


     Unha aperta grande desde Babia, onde non nos convencerán tan facilmente...

miércoles, 12 de octubre de 2011

¿Sabrás mantener el equilibrio?

Querida Huma :

 no te quedes nunca en el camino.
Es mejor siempre arrepentirse
que no haberlo  hecho.
Nadie te enseña a no cometer errores,
sólo tú puedes decidir qué  hacer o no hacer.

Te vemos sufrir lo que no deberías,
tratamos de allanarte el camino
pero nada parece ser suficiente
tú sigues con la mirada puesta en el pasado
sintiendo que se ha ido quien más has querido 

Caminas por el lado de lo correcto
porque te llevamos de la mano
pero si te soltamos, ¿sabrás mantener el equilibrio?
Continúas por la senda que
te hemos marcado pero no eres feliz.
cumples con nosotros como
podrías no hacerlo, y a nosotros
está indiferencia nos está matando.

lunes, 10 de octubre de 2011

Ya no queremos ser señoritas

Querido Nuevo Siglo (8):
     Para lograr grandes cambios hay que empezar por simples hechos, y mejor si son visibles, aunque sea en las distancias cortas. Para llegar a la igualdad real hay que comenzar por creérselo e ir eliminando pequeñas herencias de tiempos pasadas en los que el papel de la mujer estaba dibujado por el hombre. Hoy podemos definirlo nosotras y no será un mal comienzo el decir alto y claro que ya no queremos ser señoritas.

     Durante mucho tiempo el uso del término "señorita" estaba reservado para el tratamiento de las mujeres que eran profesoras, enfermeras o secretarias, pero también se designa "señorita" a la mujer soltera; en cambio el término "señorito" se utiliza sin referencia al estado civil del hombre y, a diferencia de la mujer se utiliza para el hijo del señor de la casa o para alguien que no está acostumbrado a trabajar. Hoy en día se utiliza para los hombres exclusivamente el término "señor", sin embargo para las mujeres se sigue haciendo la distinción entre señoras y señoritas por el hecho de estar o no casadas. Por ello, un buen comienzo es evitar las pequeñas diferencias y que seamos todos señores o señoras, sin referencia alguna al estado civil de cada cual.

    Puede parecer algo trivial pero hay muchísimas diferencias de tratamiento entre hombres y mujeres en el lenguaje que pueden llevar a utilizaciones perniciosas por alguien malintencionado, de ahí que siguiendo el refrán sea mejor prevenir que curar.
   

viernes, 7 de octubre de 2011

Persoas

Querida Noname

Tomei a decisión de volver ao meu pasado,
verme fronte a fronte coa primeira muller que amei,
a que máis dano me fixo
fíxome culpable por meterlle na cabeza aquelas ideas, d
e falarlle do noso futuro conxunto e
tratar de que vira que se podía facer.
Desde a miña nova vida sentía que
debía enfrontarme con aquela pantasma
Tiña ganas de dicirlle que se equivocara,
que se podía vivir como un sentise,
que non cho poden impedir,
que hai que lograr ver que se trata de
dúas persoas que viven segundo o que senten. 

 As palabras corrían pola miña cabeza e
cando a tiven diante non fixo falta que dixera nada.
Un simple saúdo e unha aperta dixérono todo.
Eu equivocárame ao agochar unha parte do meu ser
pero ela viviu unha vida que non lle correspondía.
Estaba vella e agotaba,
amarrada a un marido enfermo
e con catro fillos que a ignoraban,
Marchei.Quixera facerlle ver cousas
para as que ela xa non tiña ollos.

jueves, 6 de octubre de 2011

De todas las formas posibles

Querido Gisua

De mis últimas cartas se desprende
un miedo atroz a  lo que podría pasar o no pasar.
El tiempo siempre ha sido mi enemigo,
puso la cuenta a cero demasiadas veces
en lo que más he querido,
Vivo en momento presente pero
no confío en el tiempo,
no creo que sea cura de nada
más allá del olvido.

Para superar mi miedo
hago que todo pase por ti,
solamente tú la medida de mi tiempo, y
que a tu lado no sea nunca
demasiado pronto o demasiado tarde,
y sé que mientras esté a tu lado
conseguiré que un segundo sea toda una eternidad.

Estoy a punto de dar un paso más ,
te necesito cada día un poco más,
quiero conocerte un poco mejor,
estar a tu lado de todas las formas posibles
quiero distrutarte de todas las formas posibles.
    

martes, 4 de octubre de 2011

Entre las estrellas

Querido Mundo:

     ¡Qué pobre tonto es el ser humano frente a la grandeza de la inmensidad que puede llegar a habitar! Nos creemos importantes porque en nuestras deformadas cabezas tenemos la idea de que este mundo conocido está ya explorado y explotado. Al igual que hace siglos nos quedaba pequeño el continente en el que vivíamos y en el que teníamos todo lo necesario para subsitir y nos lanzamos a descubrir qué es lo que había al otro lado... si había otro lado, que si nisiquera eso sabíamos, hoy aburridos ya de los dos lados ponemos la vista en el espacio exterior, y allá viajan cada días más personas tratando de hallar otro sitio habitable entre las estrellas.
    
     Con nuestros más avanzados conocimientos comenzamos a construir una estación espacial en la que esperamos poder vivir próximamente, aunque para ello aún no contemos con la libertad de movimientos que tenemos aquí abajo. Pero aún así no se deja de hacer real algo que es totalmente artificial para el ser humano, que ha aparecido en este mundo porque las condiciones fueron las idóneas. ¿Cómo pretendemos llevar este hábitat favorable  a un entorno del que desconocemos casi todo, y en el aún no sabemos si hay alguna forma de vida que pudiera haberse desarrollado con lo que hay allá arriba.
  
     Volvemos a ser pobres ignorantes que prefieren huir del problema que han causado antes que enfrentarse a él y ponerle solución. Han valorado que todo lo que conocemos está perdido, que ya no hay vuelta atrás, y que si alguien pretende salvarse va a tener que hacerlo en el espacio exterior. Responden todo al mismo grito de sálvese quien pueda, y parece que aunque los siglos han pasado desde aquel exterminio masivo en el nuevo mundo americano para lograr una supremación que no era tal, en poco tiempo el esterminio será sobre todos nosotros  que no supimos hacer nada para detenerlo, y mientras todo se acaba vemos despegar naves camino a lo desconocido, buscando la vida que aquí han echado a perder por no saber cuidarla. 

     Sigo anonadada frente a lo que está por venir, pero asustada por lo que ya ha llegado. ¿Qué será de nosotros? ¿Habrá un cambio de ciclo o estamos en plena cuenta atrás?