El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

lunes, 29 de agosto de 2011

Yo sólo tengo dudas

Querida Faith (6):

 Buscábamos ser libres,
no quisimos acatar las reglas
nos lanzamos a volar sin paracaídas,
sin ninguna protección
renunciando a la seguridad de saber
que la caída estará amortiguada


 Sin espontaneidad no hay vida,
sin riesgo no vale de nada sentirse seguro.
No quisimos repetirnos, y
no permitimos que nos controlasen
.
Protección, seguridad y no hacer lo indebido.
tres normas que no entendimos
el vuelo fue fallido, y
el aterrizaje fue un duro golpe contra el suelo
nos deformó la estructura y
nos volvió débiles. 

 la libertad está malentendida,
sólo un encuentro no deseado con una verdad
Sólo somos libres con lo bonito,
para todo lo demás esttamos solos.

Incapaces de compartir las alegrías con nadie,
echamos en falta la compañía a la hora de repartir las penas.
tengo la sensación de que somos pequeños tiranos malcriados
que quieren todo sin dar nada a cambio
no dejamos de ser unos aprendices.

viernes, 26 de agosto de 2011

Non quero que te perdas nada

Querida Lela (6):
     O mar de escusas que me envías nas túas cartas non me di nada. O único que fala de ti é a túa ausencia neste marabilloso sitio, pasou o día un de agosto e non apareciches, estiven a esperarte máis de dúas horas e finalmente souben que non ías vir. Non o entenderei nunca. Puxen todo a túa disposición para que fose fácil tomar a decisión, só tiñas que aparecer e todo o demais corría da miña man e nin sequera o fixeches. Podes chamarlle de tantas formas distintas como se che ocorran, pero no fondo sempre é o mesmo, tes medo a vivir a túa vida.
                 
     Sabes, Lela? Ninguén te pode obrigar a facer o que non queres facer, iso é certo. Pero non podes deixar de facer o que queres só por medo ao que poida pasar, ou ao que non poida pasar. Agóchaste na esperanza de que el vai volver un día e chegará arrependido e despois de pedirche perdón todo volverá a ser coma antes. Refuxíaste nesta idea e explícasme que se te vas el non terá maneira de atoparte. Non te enganes, miña amiga, quen se marchou, marchou e non vai volver e, se volve non será polo que ti pensas. Dará igual onde esteas a vivir, quen queira atoparte, atoparate, pero agardar a que as cousas sexan como nós queremos non é a solución, só é unha perda de tempo.

     Estás outra vez a antepoñer os desexos doutra persoa aos teus, pensando noutra persoa antes que en ti mesma,mentres a túa nova vida está aquí mesmo. Todo isto é mellor do que esperabamos, e tal e como che dixen o teu cuarto está preparado para recibirte. A casa é grande e a parte de abaixo estámola arranxando para poñer o noso negocio, e digo noso porque sigo a contar contigo. Sermpre foi así, as dúas fronte ao mundo, só tes que deixar de pensar e actuar, pero a última palabra tela ti. 

     Gustaríame que puideras ver todo cos teus propios ollos. Poñer algo en marcha, crear algo como o que estamos a facer aquí é marabilloso e non quero que te perdas nada. Espérote cos brazos abertos. 

     Un bico desde Babia, onde as segundas partes son as mellores.

miércoles, 24 de agosto de 2011

No te desesperes

Querida Huma (7):

 no sé bien qué decirte.
En mi interior  el ser humano es algo excepcional
capaz de caer mil veces y mil veces levantarse,

no tengo ni idea de cuál es el umbral de dolor
hasta dónde pueden seguir contando las derrotas.
No estamos preparados, no tenemos opción
 y detener el tiempo para ver la herida no duele menos.

Hay que continuar
incluso cuando los pies avanzan arrantrándose por el suelo,
con pasos nada claros  y
con el equilibrio en estado intermitente
   El primer golpe es el más duro
los que vienen después muchas veces duelen
porque caen sobre una herida abierta
que todavía duele y
suma dolor al antiguo dolor.

No es fácil sentirse bien,
dejar de sentir miedo
ni hay camino diseñado
ni hoja de ruta de la que echar mano.

Sólo el instinto de supervivencia,
algo que existe dentro de cada uno de nosotros
que sólo asoma cuando todo lo demás deja de ser efectivo.
logra que sigamos respirando
cuando no nos importaría dejar de hacerlo,
Es una fuerza que nos empuja a
dejar atrás el dolor y
con su saber hacer intenta curarnos las heridas.

     No hay fechas para dejar se sentirse mal,
pero  la tristeza que hoy sientes no será permanente,
llegará un día en que sea imperceptible y
permita que la sonrisa vuelva a tu cara y
la alegría a tu vida.

: no te desesperes.
Lo que hoy es negro
no es la realidad,
no dejes que te convenza.

jueves, 18 de agosto de 2011

Por que non facelo?

Querido  Aldalao (6):
     Xa non sei sequera se tratar de frenar unha desaparición que se ten por suposta é unha boa inversión nestes tempos no que todo é efímero. Tratamos de protexer un ben intanxible, cunha riqueza non medible economicamente, onde non se pode convencer a ninguén para que nos siga, non hai fronteiras que defender e as nosas armas esvaécense no aire no mesmo momento que se fan audibles.

     Estamos inmersos nun mar que se seca, que desaparece porque poucos son os que lle aportan vida. Parece que nos convertemoe sen seres egoístas que só dan se reciben anteriormente, xa non nos fiamos de ninguén e que se algo custa traballo hai que tratar de evitalo a toda costa. Nesta vida na que case todo se converteu en traballo e obrigas, así que se se pode deixar de lado defender algo como o que estamos a defender para deixarse ir coa corrente maioritaria, por que non facelo? 

     Sempre dá mágoa a desaparición dalgún tesouro, pero parece que ese sentimento non aparece ata que a desaparición é unha realidade. Mentres se pode facer algo para evitala pasa inadvertido e quedamos parados deixando que sexan outros os que fagan o traballo, os que dean a cara, os que levanten a voz... Danos mágoa a desaparición, pero non facemos nada para evitala. Incluso hai quen pensa en comezar a montar un museo no se que recollan todas as mostras que se poidan para o día de mañá poder explicar como era ter entre as mans un tesouro que non podías tocar.  Será como queira a maioría, coma sempre, aínda que a maioría estea equivocada, ou cega como é o caso, e non vexa a beleza deste tesouro...

     Unha aperta grande desde Babia, onde a desolación comeza a aparecer.

lunes, 15 de agosto de 2011

¡Qué suerte tienen los niños!

Querido Nuevo Siglo (6):
     Por mucho que lo digamos alto y claro los cambios son lentos y a veces imperceptibles. Las nuevas generaciones parecen haber echado el freno y ven más hacia atrás que hacia adelante. Contradicciones que parecen sacadas de otra época en la que la igualdad era un derecho a conseguir y no un derecho consolidado como hoy en día debería ser. Un retroceso palpable que nos condena a todas a seguir patrones que nos anquilosan como personas de segunda clase sólo por el hecho de  haber nacido mujeres.

     El otro día estaba sentada en la playa al lado de una típica familia media con papá, mamá y la parejita. Una estampa ideal en la que se dio el siguiente caso. La niña, de unos seis años, y con ganas de orinar se levanta de su sitio y se aleja un poco de sus padres y se pone a orinar de pie, como si fuese un niño. Su padre se acerca y le pregunta qué hace. Ella le dice que lo quiere hacer como lo hacen los niños. El padre se acerca a la madre para contárselo y ésta le cuenta que no es la primera vez que lo hace, que desde un tiempo a esta parte repite varias veces al día que es mejor ser niño y le pregunta por qué ella no nació niño. El padre se sorprende y sólo le responde a su hija que no piense tanto, que cada uno es lo que es y punto. La madre, en cambio, sabe por qué la niña piensa así. Con seis añitos sufre discriminación en el colegio porque es la única niña de su clase que prefiere jugar al fútbol a estar sentada con las demás niñas en el patio sin hacer nada, pero además la niña es muy buena jugando al fúlbol, mejor que la mayoría de los niños y esto a ellos no les gusta y muchas veces no le dejan jugar con ellos. Las niñas la ven rara porque casi nunca está con ellas y tampoco la llaman para jugar, y cuando lo hacen ella se aburre al poco de comenzar a jugar. Llegó a casa varias veces llorando y diciendo que no le gusta ser niña porque no puede jugar al fútbol cuando quiere, no le dejan, porque le dicen que es una niña, sin más razón que ésa. Y siempre que vuelve del colegio repite lo mismo. ¡Qué suerte tienen los niños!

     Al padre no le gusta lo que escucha, pero la madre entiende qué la pasa a su hija, y a mí, mientras escuchaba todo esto, se me cayó el alma a los pies al saber que nada había cambiado, que en el patio aún existen espacios para niñas y para niños, colores de niña y colores de niño, amigas para las niñas y amigos para los niños, etc. Me dolió descubrir que esta pequeña descubrió en este siglo XXI lo que nunca debería haber vivido, la discriminación por ser mujer en una sociedad que dice que la igualdad es ya un derecho consolidado. Lo pueden decir cuántas veces quieran pero la realidad es el día a día, dónde hablan los hechos y se olvida el significado de la palabra igualdad.

     No sé hacian dónde caminamos, pero aún hay mucho que hacer, mucho que decir, muchas barreras que derrumbar y mucho que demostrar. La igualdad, en este nuevo siglo, sigue siendo un derecho a reivindicar. 

     Un abrazo grande desde Babia, desde donde soñamos que otro mundo es posible.

miércoles, 10 de agosto de 2011

Sólo tienes que querer

Querido Gisua (7):

     Nos conocemos y reconocemos en cada encuentro,
Hemos ganado la batalla a la rutina,
                                                     enviada lejos
Aparecemos uno en el otro sin avisar,
un nuevo día aparece... si es contigo, será en compañía,
                                   si despierto sola  voy a encontrarte antes incluso de empezar a echarte de menos.

crecemos cuando estamos juntos.
Pero no me preguntes más cuándo viviremos juntos
no nos hace falta un  techo para sentirnos,
tampoco será  un papel oficial que consiga acercarnos.
No quiero convencionalismos.

    No quiero nada de lo que ya tengas,
Yo te pido todo lo que vas a tener
, lo que vas a lograr conmigo a tu lado.

El desierto deja paso a un oasis y uno sobrevive
Uno y uno no siempre tienen que sumar dos
tu excepticismo no te dejará verlo,
pero pongo mis ojos a tu disposición
Hasta el paseo ha sido un sueño hecho realidad
No me sueltes la mano y te mostraré lo mejor

sábado, 6 de agosto de 2011

Onde quería estar

Querida Noname (7):

Estou a vivir cada unhas das fases,
o descubrimento dunha mesma,
Tomarche a man e
                           dar un paseo contigo

quen son as pesoas que me rodean,
que me queren pero cunha venda nos ollos
para non ser conscientes dos meus cambios.

Non se dan conta que non hai temas incómodos,
senón prexuizos anquilosados.
A curiosidade é unha das mellores cualidades do ser humano, e
sentirse ben a mellor meta para ter nesta vida.

   sei que é un detalle pequeno,
verme alí como unha máis,
experimentar a sensación de gustarlle a alguén
un cúmulo de sensacións indescriptibles
                                                            aquel par de ollos verdes...
                                                     
Non recordo ter sentido algo tan fermoso na miña vida. 
Dous corpos pegados movéndose lentamente,
unha certeza nunca experimentada 
                     alí onde quería estar.

     Sigo a ser eu,
                         pero alguén novo ao mesmo tempo.
o que un sente é o que sente e
non é culpable polo feito de que iso sexa así.

jueves, 4 de agosto de 2011

La resistencia

Querido Mundo (7):

      Sin quererlo se cierran las puertas para poner fin a tu sufrimiento y en lugar de hacer algo por ti nos hemos convertido en espectadores de tu final, que es también el nuestro, aunque nuestra ignorancia no nos lo permita ver. En estos tiempos en que todo pasa demasiado deprisa, tu agonía no podía ser una excepción. Clamas pidiendo el final de tanta barbarie y destrucción, pero tu lenguaje no se entiende, tu voz no se escucha, tus necesidades no se sienten.

     Has elegido mal el momento para pedir ayuda. En esta sociedad en la que la verdad máxima es la que emiten los medios de comunicación y lo no está en internet simplemente no existe, tú, mi querido Mundo, no tienes acceso a internet y por lo tanto tampoco perfil en ninguna de las redes sociales que dicen nos hacen ciudadanos activos. Eres invisible para el gran público que podría hacer algo por ti. Hay quien intenta hablar en tu nombre pero sus intentos son infructuosos, simples recortes de prensa, artículos bienintencionados que pretenden remover conciencias, o alguna foto que deje testimonio gráfico de la crueldad que imponemos con nuestro incoherente modo de vivir. Tristes llamadas de atención que a nadie parece importarles y que como mucho aúna unos cuantos clicks sobre la opciòn de "me gusta", sin saber siquiera qué es lo que le gusta.

     La gente está cómoda en su sillón, y hablar de ti es llenarse la boca con palabras vacías. Viven cada vez en una vida virtual que les da todo lo que no podrían conseguir de otro modo y no dejarán nada de eso para ayudarte. Siento ser yo la que lo diga, pero a estos personajes les puede gustar las fotos o ciertos reportajes, pero a ellos la tierra los mancha, el agua los moja y el viento los despeina. Les gustas pero de lejos, hablan de ti pero a través del ordenador, y los que te conocemos sabemos que para ti no hay realidad virtual, eres lo que eres y para conocerte hay que salir fuera, hay que empaparse de ti y saber qué es el frío y el calor, aunque cada vez son menos con los que se puede contar. 

     Hoy es un día triste al decir todo esto, pero hay que decirlo. Es la lucha  de unos muchos contra unos pocos. Los que estamos contigo somos la resistencia y somos parte de ti. Te queremos y seguiremos aquí. 

     Un abrazo grande desde Babia.