El tiempo es una imagen móvil de la eternidad

martes, 31 de mayo de 2011

Agárrate de mi mano

Querida Faith (3):

      Nos hacemos mayores esperando
                                      cada día y ahora
      la llegada de los hijos de nuestros amigos que nos recuerdan que
                                      Peter Pan era algo más que un cuento


         Nos hacemos mayores,
                  y un hecho que lo corrobora es que
                                 cada vez nos encontramos con más Wendys y
                                                                         con menos Peters.

     En este mundo va en serio.
Las equivocaciones
Los fracasos son la oscuridad del futuro,
hay que aprender a avanzar con poca luz


Me doy cuenta que perdemos muchas cosas
nos empuja por dentro el afán de poseerlas, 
con la posesión las transformamos
y ya no son ellas nunca más, 

ya no somos capaces de ver esa luz
y nos volvemos ciegos
no sé por qué nos educan  en lugar de enseñarnos a disfrutar

     Quiero cambiar, y ver el camino.
dejar atrás esas dependencias y necesidades
y comenzar a caminar con la luz que todos tuvimos antes de que nos convencieran no podríamos hacerlo.

decido soltar la mano de Wendy
dejarla con sus quehaceres de ama de casa
amantísima esposa y madre,
para lanzar mi mirada a las estrellas
esperando que una de ellas me guiñe un ojo
para indicarme que Peter se acerca,
que Peter está cerca.

     no sé porque las cosas son cómo son, pero sé que pueden ser distintas.
si quieres venir sólo agárrate de mi mano que nos vamos... 

3 comentarios:

  1. Eu quixen redescubrir a pequena Lupi que levo garadado no meu interior e o Principiño axudoume a eso... Crecer non sempre é sinónimo de perder a ilusión por moito que nolo queiran facer creer así. Soñemos, imaxinemos, e non perdamos a ilusión e a inocencia das boas fes.

    ResponderEliminar
  2. Cuando era pequeña soñaba con Peter Pan e incluso había un niño en el parque que se parecía a los dibujos del libro, lo tenía frito porque me llevara al pais de nunca jamás!!!

    ResponderEliminar
  3. Non sei se Peter e O Principiño eran amigos, pero de coñecerse seguramente se levarían ben,jajaja... e recordaríanos que temos que atopar ao neno que fomos cando pensabamos que todo era posibles, hai que volver a ese momento recuperar a ilusión, e ter fe no que nos fai ben.

    Pobre chico! sabes si creció o al final decidió marcharse al País de Nunca Jamás?

    ResponderEliminar